Τα τελευταία χρόνια οι επισκέψεις μου στην Αθήνα συνοδεύονται από εκτενείς περιπάτους στο κέντρο (και ενίοτε απόκεντρο) της πόλης, με μόνη παρέα την φωτογραφική μου μηχανή. Νιώθω έτσι περισσότερο σαν τουρίστας παρά σαν ένας ντόπιος που επιστρέφει σε οικεία εδάφη.
Είναι περίεργο να νιώθεις ξένος στον τόπο που σε γέννησε και σε έθρεψε. Να γυρνάς και να βλέπεις πως τα πάντα αλλάζουν συνέχεια ερήμην σου. Είναι όμως συνάμα και ένα αίσθημα συναρπαστικό, λυτρωτικό, σαν να βρίσκεσαι ξανά σπίτι σου χωρίς να το γνωρίζει κανένας και να κοιτάς τα πάντα μέσα από μια κλειδαρότρυπα.
Καθώς φέρνω βόλτα τις διάφορες συνοικίες η προσοχή μου εστιάζεται σχεδόν άθελά μου σε ερειπωμένα -κυρίως νεοκλασσικά- κτίσματα που επιμένουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε πείσμα του χρόνου.
Αρχίζω σιγά-σιγά να τα αναζητώ, προσπαθώντας να ανασυνθέσω το πορτρέτο μερικών εκ των ωραιότερων αντιπροσώπων ενός σχεδόν ξεχασμένου αθηναϊκoύ αστικού τοπίου.
Κτίρια εγκαταλειμμένα, που καταστράφηκαν ή απλά αφέθηκαν να ρημάζουν, χωρίς όμως να χάσουν τελείως την μοναδική χάρη και αύρα τους. Παρόλες τις απώλειες που υπέστησαν (ή ίσως και εξαιτίας αυτών, όπως συχνά συμβαίνει και με πολλά αρχαία γλυπτά) φαντάζουν μπροστά μου ιδιαίτερα γοητευτικά, καθώς το βλέμμα μου αντικρίζει κατευθείαν τον αττικό ουρανό μέσα από τα μισογκρεμισμένα παράθυρα και τις κατεστραμμένες οροφές τους.
Τουρίστας που φωτογραφίζει ερείπια λοιπόν, τι πιο ταιριαστό για ένα μέρος όπως η Αθήνα. Και αν τα ερείπια μιας πόλης έχουν κάτι να πουν (και πιστεύω πως έχουν) για τον χαρακτήρα και την ιστορία της, το από που προέρχεται αλλά και το που πάει, τότε ίσως θα ήταν καλό να ρίχναμε που και που καμιά ματιά και σε αυτά τα κάπως πιο ταπεινά χαλάσματα, πέρα από τα αθάνατα και χιλιοταλαιπωρημένα μάρμαρα που όλο μας αποσπούν την προσοχή...