"Πληρωμένες αγκαλιές
ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ’ στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός."
Στο Μεταξουργείο παλιά έμεναν και καλντεριμιτζούδες....
Φτηνά τα δωμάτια στις αυλές και κοντινές οι πιάτσες για το μεροκάματο.
Αγαπητικοί και πελάτες απαγορευόντουσαν στα σπίτια....
Την άλλη ημέρα η σπιτονοικοκυρά την πέταγε στον δρόμο...υπήρχαν και οικογένειες στην αυλή.
Με καλό μάτι δεν τις έβλεπαν οι γειτόνισες φοβόντουσαν τους άντρες τους.
Όταν σουρούπωνε έβγαιναν για το νυχτοκάματο.
Είχαν τα δικά τους στέκια γιατί είχαν και μόνιμους πελάτες.
Μικρά ξενοδοχεία της συμφοράς.....μπαράκια δούλευαν όλα με αυτές τις γυναίκες.
Φυσικά υπήρχαν και οι καυγάδες και τα μαχαιρώματα μεταξύ των νταβατζήδων
για τον έλεγγο της πιάτσας αλλά και του "εμπορεύματος".
Το αστυνομικό τμήμα της περιοχής γνώριζε όλες και όλους με τα μικρά τους
ονόματα.
Ήταν φακελωμένοι οι πάντες.
Ρουτίνα η προσαγωγή τους....κλούβα....κρατητήριο...το πρωϊ στου Συγγρού
για εξέταση και μετά αυτόφωρο.
Έτρεμαν την εξέταση για σκουλαμέντα κ.λ.π. η ποινή θα ήταν βαρειά
αλλά και θα έμεναν χωρίς μεροκάματο πολύ καιρό άσε που οι αγαπητικοί
θα έψαχναν για φρέσκο και καθαρό εμπόρευμα.
Αν τύχαινε ο πιτσιρικάς και ρωτούσε την μάνα του τι δουλειά κάνει η γειτόνισα
που ντύνεται ωραία και φεύγει βράδυ έπαιρνε την απάντηση....
"....σκάσε γιατί θα σούρθει ξανάστροφη..."
Μεγαλώνοντας άρχιζαν τα δύσκολα για τις πρώην καλντεριμιτζούδες....
Λίγες οι θέσεις εργασίας στους οίκους ανοχής για καθαρίστριες πλέον ή στην καλύτερη για ρεπατζούδες όσες κρατούσανε ακόμα ή για τσατσάδες επιβλέπουσες δηλαδή αν είχαν μέσον τον νταβατζή.
Τελικά πεθαίνανε στην ψάθα....μόνες με τον παπά τον νεκροθάφτη
τον λάκο και τον Δήμο να ξοδεύεται για όλα αυτά καθ΄ότι το πτώμα
ήταν στα αζήτητα του νεκροτομείου.
πίσω στα παλιά