Παραμονές Πρωτοχρονιάς τότε και το απόγευμα η καθιερωμένη ετήσια
επίσκεψη στην οκογενειακή φίλη στο Κολωνάκι....
Τι να καταλάβεις τότε...από το χέρι σε έπαιρνε η μάνα...σου έλεγε τα σχετικά...
και γραμμή στην περίφημη συνοικία.
Τα καλά παπούτσια και όχι αυτά με τα πέταλα μήπως και γρατζουνίσεις
τις ξύλινες σκάλες και το καλογυαλισμένο παρκέ που θύμιζε πίστα πάγου
για τους αμάθητους.
Ήταν δύσκολη ημέρα αλλά γνώριζες τα ανταλλάγματα και έκανες υπομονή.
Από πού και ως πού αυτή η αρχοντοκυρία μας καλούσε θα μου πείς....
Συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια όσοι είχαν κορίτσια στην επαρχία να τα στέλνουν
ψυχοκόρες (σικ έκφραση για εργαζόμενες) σε πλουσιόσπιτα Αθηναϊκά ...
Προσπαθούσαν και αυτές όσο πιο γρήγορα να παντρευτούν για να φύγουν από αυτά.
Έτσι έβλεπες συχνά δεκαοχτάχρονες μητέρες....
Τέλος πάντων...οι μεγαλοκυρίες αυτές έδειχναν αργότερα τον καλό τους εαυτό
με τον δικό τους τρόπο στις πρώην...ψυχοκόρες.
Έξω από το νεοκλασικό λοιπόν την ακριβή ώρα και η πόρτα ανοίγει
με την ψυχοκόρη.....
Σιγά τα σκαλιά με προσοχή....και στο καθιστικό η κυρία στην πολυθρόνα της.
Οι ευχές...το πόσο μεγάλωσες...αν είσαι καλός μαθητής και το μάτι σου να πέφτει στο στρογγυλό τραπέζι με όλα τα γλυκά ενός μεγάλου ζαχαροπλαστείου.
Η μάνα σου έκοβε τον βήχα με το βλέμμα μέχρι που έπαιρνε την κατάσταση
στα χέρια της η κυρία δίνοντας εντολή στο προσωπικό να σερβιριστούμε.
Ποιό να πάρεις...ποιό να αφήσεις μέχρι να ακούσεις ...."...φάε ότι θές και μην
ξεχνάς ότι θα πάρετε και στο σπίτι..."...οπότε ηρεμούσες.
Η ώρα καθορισμένη της αναχώρησης λόγω των ραντεβού της κυρίας....
Και το μεγάλο πακέτο με το παιχνίδι....τα γλυκά....και φυσικά ο φάκελος
με τα χαρτονομίσματα ...αναμάσχαλα.
Τι αγωνία και αυτή μέχρι να φτάσεις στο σπίτι για να ανοίξεις το πακέτο
και να μαζευτούν οι φίλοι για να το επεξεργαστούμε.
Πίσω στα παλιά