....στην Ελλάδα του ΄30
Ο τοξικομανής μοιάζει σαν ένα παροξυσμικό ερεβώδες αγρίμι στα μάτια της αστυνομίας, η οποία δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση. Της λείπουν οι γνώσεις, τα εφόδια και η διάθεση. Οι αστυνομικοί του τμήματος Γενικής Ασφαλείας γίνονται μάρτυρες των αντιδράσεων όσων δεν έχουν λάβει τη δόση τους. Περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο το 1930 σε Έκθεση του αστυνόμου Α. Κουτσουμάρη:
«Κρατούμενοι τοξικομανείς, όταν εγγίζη η ώρα, καθ’ ην έδει να λάβουν την συνειθισμένην δόσιν ναρκωτικού των, απαιτούν επιμόνως να τοις χορηγηθή αύτη παρά των αστυνομικών, ωρυόμενοι κυριολεκτικώς εναντίον των εν περιπτώσει αρνήσεώς των. Βλασφημούν, εκστομίζουν τας χυδαιοτέρας των ύβρεων ή αλλάζοντες τόνον εκλιπαρούν τον οίκτον των επί της δυστυχίας των. Θρηνούν γοερώς και με λυγμούς. Ρίπτονται επί του δαπέδου κτυπώντες και την κεφαλήν των ακόμη καταγής. Σείουν μανιωδώς την θύραν του κρατητηρίου ή καταφέρουν ισχυρά λακτίσματα επ’ αυτής αναστατώνοντες κυριολεκτικώς την συνοικίαν δια να περιπέσουν μετ’ ολίγον, μετά την πάροδον της νευρικής διεγέρσεως συνεπεία εξαντλήσεως, ην υπέστησαν εκ της κρίσεως, εις πλήρην σχεδόν αναισθησίαν, κατά την διάρκειαν της οποίας δεν ακούεται η ο βαρύς βόγγος του άλγους των, όστις επιτείνεται από την εξάντλησιν του οργανισμού των, συνεπεία της ακατασχέτου τάσεως προς έμμετον, ην αισθάνονται».