Η παραβολη ε... συγνωμη, η ιστορια ηθελα να πω που ακολουθει ειναι αληθινη.
1938. Ο Ανεστης Δελιας ηταν ενα νεο κι ομορφο παλληκαρι που επαιζε μπουζουκι , εγραψε λιγα αλλα σπουδαια τραγουδια κι επισης ηταν κι εξαιρετικος ερμηνευτης.
Ηταν ενας απο τους τεσσερις της περιφημης "τετραδος της ξακουστης του Πειραιως".
Η μοιρα τα φερε ετσι, ωστε να γνωρισει καποτε μια ομορφη γυναικα με το παρατσουκλι "Κουλα Σκουλαρικου". Ο Δελιας την ερωτευτηκε κι αποφασισε να ζησει μαζι της.
Η Σκουλαρικου ομως ητανε πρεζου. Επαιρνε ηρωινη.
Απο φοβο μηπως ο Δελιας καποια μερα την εγκαταλειψει, κατεστρωσε ενα σατανικο σχεδιο. Αποφασισε να τον κανει κι εκεινον πρεζακια, βαζοντας τον να εισπνεει ηρωινη καθε νυχτα στον υπνο του. Η μεθοδος ηταν αυτη:
Μολις αποκοιμιοταν ο Δελιας , εφτιαχνε ενα χαρτινο χωνακι και στη βαση του εριχνε μια πρεζα ηρωινης. Υστερα εβαζε το χωνακι μπροστα στη μυτη του Δελια. Κι εκεινος αναπνεοντας επαιρνε τη δοση του. Ετσι μεσα σε λιγο καιρο καταντησε κι εκεινος πρεζακιας.
Ο Δελιας εγινε απολυτα εξαρτημενος απ το ναρκωτικο αλλα και απο την Σκουλαρικου που ηξερε τις πιατσες και προμηθευοταν το φαρμακι.
Ο Δελιας αρχισε να παραπαιει.
Τα ποδια του δεν τον σηκωνανε στο παλκο.
Η ειρωνια ηταν οτι το χαλι του ο Δελιας το ειχε περιγραψει προφητικα δυο χρονια πριν το 1936 στο περιφημο τραγουδι του "ο πονος του πρεζακια", αναφερομενος φυσικα στους δυστυχεις πρεζακηδες που εβλεπε γυρω του.
Ακολουθησε η εξορια του στην Ιο το '39 και οταν ξεσπασε ο πολεμος το '40 ντυθηκε στο χακι. Εκει ουτε τσιγαρο δεν ειχε να καπνισει. Σιγα σιγα μπηκε στον δρομο της απεξαρτησης. Οταν επεστρεψε ομως στην Αθηνα και προσπαθησε να κρυφτει απ την Σκουλαρικου για να μην ξαναπεσει στην πρεζα , αυτη τον ανακαλυψε σε καποιο μπουζουξιδικο του Θησειου οπου δουλευε με τον Κηρομυτη για να βγαλει κανα φραγκο και τον εβαλε ξανα στο φαραγγι του θανατου.
Ο Δελιας βρεθηκε τελικα νεκρος το καλοκαιρι του '44 εξω απο τον τεκε του Ντανακουλη στο Μεταξουργειο. Το πρωι τον μεζεψανε με το καρο της αστυνομιας.
Η Κατερινα , ετσι ηταν το ονομα της περιφημης Κουλας Σκουλαρικου, κατα τραγικη ειρωνια εφυγε απ τη ζωη πενηντα χρονια μετα...
1938. Ο Ανεστης Δελιας ηταν ενα νεο κι ομορφο παλληκαρι που επαιζε μπουζουκι , εγραψε λιγα αλλα σπουδαια τραγουδια κι επισης ηταν κι εξαιρετικος ερμηνευτης.
Ηταν ενας απο τους τεσσερις της περιφημης "τετραδος της ξακουστης του Πειραιως".
Η μοιρα τα φερε ετσι, ωστε να γνωρισει καποτε μια ομορφη γυναικα με το παρατσουκλι "Κουλα Σκουλαρικου". Ο Δελιας την ερωτευτηκε κι αποφασισε να ζησει μαζι της.
Η Σκουλαρικου ομως ητανε πρεζου. Επαιρνε ηρωινη.
Απο φοβο μηπως ο Δελιας καποια μερα την εγκαταλειψει, κατεστρωσε ενα σατανικο σχεδιο. Αποφασισε να τον κανει κι εκεινον πρεζακια, βαζοντας τον να εισπνεει ηρωινη καθε νυχτα στον υπνο του. Η μεθοδος ηταν αυτη:
Μολις αποκοιμιοταν ο Δελιας , εφτιαχνε ενα χαρτινο χωνακι και στη βαση του εριχνε μια πρεζα ηρωινης. Υστερα εβαζε το χωνακι μπροστα στη μυτη του Δελια. Κι εκεινος αναπνεοντας επαιρνε τη δοση του. Ετσι μεσα σε λιγο καιρο καταντησε κι εκεινος πρεζακιας.
Ο Δελιας εγινε απολυτα εξαρτημενος απ το ναρκωτικο αλλα και απο την Σκουλαρικου που ηξερε τις πιατσες και προμηθευοταν το φαρμακι.
Ο Δελιας αρχισε να παραπαιει.
Τα ποδια του δεν τον σηκωνανε στο παλκο.
Η ειρωνια ηταν οτι το χαλι του ο Δελιας το ειχε περιγραψει προφητικα δυο χρονια πριν το 1936 στο περιφημο τραγουδι του "ο πονος του πρεζακια", αναφερομενος φυσικα στους δυστυχεις πρεζακηδες που εβλεπε γυρω του.
Ακολουθησε η εξορια του στην Ιο το '39 και οταν ξεσπασε ο πολεμος το '40 ντυθηκε στο χακι. Εκει ουτε τσιγαρο δεν ειχε να καπνισει. Σιγα σιγα μπηκε στον δρομο της απεξαρτησης. Οταν επεστρεψε ομως στην Αθηνα και προσπαθησε να κρυφτει απ την Σκουλαρικου για να μην ξαναπεσει στην πρεζα , αυτη τον ανακαλυψε σε καποιο μπουζουξιδικο του Θησειου οπου δουλευε με τον Κηρομυτη για να βγαλει κανα φραγκο και τον εβαλε ξανα στο φαραγγι του θανατου.
Ο Δελιας βρεθηκε τελικα νεκρος το καλοκαιρι του '44 εξω απο τον τεκε του Ντανακουλη στο Μεταξουργειο. Το πρωι τον μεζεψανε με το καρο της αστυνομιας.
Η Κατερινα , ετσι ηταν το ονομα της περιφημης Κουλας Σκουλαρικου, κατα τραγικη ειρωνια εφυγε απ τη ζωη πενηντα χρονια μετα...