Γράφει ο Ελευθέριος Γ. ΣκιαδάςΠροπολεμικά, τα καλοκαιρινά φεγγαρόβραδα, ο χωματόδρομος της Αποστόλου Παύλου προς τον λόφο του Φιλοπάππου είχε την τιμητική του. Πλήθος κόσμου συνέρρεε από κάθε γωνιά της αθηναϊκής γης να απολαύσει τις φεγγαρόλουστες νύκτες.
Αριστερά βρισκόταν το «Δασύλλιον του Σωκράτους» και δεξιά το «Δασύλλιον της Πνυκός». Ήταν όμως αρχαιολογικός χώρος, οπότε η λειτουργία των καταστημάτων ήταν περιορισμένη. Οι φύλακες άνοιγαν με την ανατολή του ηλίου και έκλειναν με τη δύση. Η πελατεία, νεαρά αγόρια και κορίτσια, μητέρες ή νταντάδες με παιδάκια και απόμαχοι της βιοπάλης, δροσιζόταν στο ειδυλιακό τοπίο.
Ωστόσο, και μετά το κλείσιμο, ο τόπος ήταν ελκυστικός. Μαγευτικοί περίπατοι προς τον λόφο του Φιλοπάππου και το δασάκι του Αστεροσκοπείου πέρα από το εκκλησάκι του Άι-Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη. Οι περισσότεροι σταματούσαν για ένα γλυκό του κουταλιού στο καφενεδάκι του Κονάλη, κάτω από την περικοκλάδα με το αγιόκλημα. Στο καφενεδάκι αυτό εξυπηρετούνταν και όσα μυστήρια γίνονταν στον Λουμπαρδιάρη που δεν ήταν λίγα…
Κι εδώ διάφοροι ήχοι μουσικής, από λαϊκά μοτίβα έως ελαφρά κλασική, επιστρατεύονταν για να τέρψουν τους θαμώνες. Το 1938, ο Κ. Στουρνάς γράφει: «Και οι σκιές των αρχαίων, ποιητών, καλλιτεχνών και φιλοσόφων που πάντοτε οι αρχαιολόγοι και οι αρχαιόφιλοι θέλουν να τις φαντάζονται περιπλανώμενες, έστω και ύστερα από τις χιλιετηρίδες που έχουν περάσει, εις τα ιερά και ωραία εν ταυτώ τούτα μέρη, ασφαλώς θα εξεπλήσσοντο προ των συνηθειών της μοντέρνας εποχής που δεν εννοεί ανάπαυσιν και ψυχαγωγίαν χωρίς… ήχον, θόρυβον, μουσικήν»!
Η κατάσταση είχε οξυνθεί τόσο, ώστε ένα χρόνο νωρίτερα η Υπηρεσία Τουρισμού είχε επιβάλει σιγή στις λατέρνες, στα γραμμόφωνα, στα ραδιόφωνα και τα παντός είδους μεγάφωνα. Σιγή που τηρείτο σε όλες τις περιοχές πλην των κέντρων που βρίσκονταν στην πλατεία Θησείου.
Αριστερά βρισκόταν το «Δασύλλιον του Σωκράτους» και δεξιά το «Δασύλλιον της Πνυκός». Ήταν όμως αρχαιολογικός χώρος, οπότε η λειτουργία των καταστημάτων ήταν περιορισμένη. Οι φύλακες άνοιγαν με την ανατολή του ηλίου και έκλειναν με τη δύση. Η πελατεία, νεαρά αγόρια και κορίτσια, μητέρες ή νταντάδες με παιδάκια και απόμαχοι της βιοπάλης, δροσιζόταν στο ειδυλιακό τοπίο.
Ωστόσο, και μετά το κλείσιμο, ο τόπος ήταν ελκυστικός. Μαγευτικοί περίπατοι προς τον λόφο του Φιλοπάππου και το δασάκι του Αστεροσκοπείου πέρα από το εκκλησάκι του Άι-Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη. Οι περισσότεροι σταματούσαν για ένα γλυκό του κουταλιού στο καφενεδάκι του Κονάλη, κάτω από την περικοκλάδα με το αγιόκλημα. Στο καφενεδάκι αυτό εξυπηρετούνταν και όσα μυστήρια γίνονταν στον Λουμπαρδιάρη που δεν ήταν λίγα…
Κι εδώ διάφοροι ήχοι μουσικής, από λαϊκά μοτίβα έως ελαφρά κλασική, επιστρατεύονταν για να τέρψουν τους θαμώνες. Το 1938, ο Κ. Στουρνάς γράφει: «Και οι σκιές των αρχαίων, ποιητών, καλλιτεχνών και φιλοσόφων που πάντοτε οι αρχαιολόγοι και οι αρχαιόφιλοι θέλουν να τις φαντάζονται περιπλανώμενες, έστω και ύστερα από τις χιλιετηρίδες που έχουν περάσει, εις τα ιερά και ωραία εν ταυτώ τούτα μέρη, ασφαλώς θα εξεπλήσσοντο προ των συνηθειών της μοντέρνας εποχής που δεν εννοεί ανάπαυσιν και ψυχαγωγίαν χωρίς… ήχον, θόρυβον, μουσικήν»!
Η κατάσταση είχε οξυνθεί τόσο, ώστε ένα χρόνο νωρίτερα η Υπηρεσία Τουρισμού είχε επιβάλει σιγή στις λατέρνες, στα γραμμόφωνα, στα ραδιόφωνα και τα παντός είδους μεγάφωνα. Σιγή που τηρείτο σε όλες τις περιοχές πλην των κέντρων που βρίσκονταν στην πλατεία Θησείου.