Aντιεξουσιαστές που ζητούν την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ μπούκαραν στο κτίριο της Πρυτανείας στα Προπύλαια, έβγαλαν έξω τους εργαζόμενους και κρέμασαν πανό. "
Το 1861 η τέχνη της φωτογραφίας μετρούσε ήδη 35 χρόνια ζωής αλλά τεχνολογικά ήταν ακόμα στα σπάργανα. Εκείνη τη χρονιά ο Γερμανός φωτογράφος Jakob August Lorent, που είχε περάσει τα προηγούμενα χρόνια φωτογραφίζοντας τις αρχαιότητες της Αιγύπτου και της Νουβίας, στάλθηκε από το Μεγάλο Δουκάτο του Μπάντεν (σημερινή νοτιοδυτική Γερμανία) στην Αθήνα, ώστε να αποτυπώσει στη φωτογραφική πλάκα τα μνημεία της.
Οι 37 φωτογραφίες που προέκυψαν από το ταξίδι του δημοσιεύτηκαν στο Μάνχαϊμ το 1862.
Οι Harlems στα τέλη του 1964, μέσα στο club Hobby. Α->Δ Γιάννης Φιλντίσης (ντραμς), Εύρης Παρίτσης (κιθάρα), Άγγελος Σέμπος (πιάνο), Λάκης Διακογιάννης (σαξόφωνο, βιμπράφωνο, τραγούδι) και Γιώργος Κυμινάς (μπασο, σαξόφωνο).
Οι Acropols στον κήπο του On The Rocks στην Βάρκιζα το καλοκαίρι του 1966 – Α->Δ Άρης Σταυρόπουλος (μπάσο), Λάκης Σκουλάτος (ντραμς), Αρης Βελιζιώτης (κιθάρα-τραγούδι) και Κώστας Τσακανίκας (πιάνο-τραγούδι).
Οι Adams από την Θεσσαλονίκη σε συναυλία – Νοέμβριος 1964, Α-Δ Βασίλης Παμπόρης (κιθάρα), Γιώργος Μάλλης (κιθάρα), Παναγιώτης Λιούφας (ντραμς) και Γρηγόρης Ζέρβας (κιθάρα).
Οι Rabbits από την Ρόδο, καλοκαίρι του 1967 στο club Ροδίνι. Α->Δ, Γιάννης Μανιατάκης (κιθάρα-τραγούδι), Κώστας Χρήστου (ντραμς), Νίκος Κούρος (όργανο) και Γιάννης Χαραλαμπίδης (ντραμς)
Οι M.G.C. στις «9 Μούσες» στην Πλάκα την άνοιξη του 1965. Α->Δ, Δημήτρης Τσιμπερόπουλος (τραγούδι), Δημήτρης Πολύτιμος (όργανο), Δημήτρης Μπελιγιάννης (κιθάρα), Κώστας Ντόβας (μπάσο) και Στέλιος Κατσαδοράκης (ντραμς),
Οι Jaguars μέσα στο κρουαζιερόπλοιο «Ελέκτρα» το καλοκαίρι του 1965. Α->Δ, Μέλκον Τανελιάν (ντραμς), Πέρης Χαμηλoθώρης (όργανο), Σπύρος Σπηλιωτόπουλος (τραγούδι), Τάσος Δημακάκος (μπάσο) και Σπύρος Βερύκης (κιθάρα).
The Larks – Βραχύβιο σχήμα της Θεσσαλονίκης περίπου στα μέσα του 1965. Α -> Δ Κίμων Ιωάννου (κιθάρα), Δημήτρης Ραπτόπουλος (ντραμς), Ντίνος Μιχαηλίδης (μπάσο). Από την φωτο απουσιάζουν Γιώργος Τουντζιάρης (τραγούδι), Στέφανος Μοσχογιαννίδης (κιθάρα) και ο βασικός ντράμερ Δημήτρης Καμενίδης.
1931. Η Αθήνα γέμισε νεόπλουτους, αποτέλεσμα της άκρατης αισχροκέρδειας που επικρατούσε. Φυσικά και η ζήτηση για υπηρετικό προσωπικό ανέβηκε δραματικά. Σημειώθηκαν κωμικοτραγικές καταστάσεις όπου τα πάλαι ποτέ δουλικά ένοιωσαν για πρώτη φορά περιζήτητες ... Το ρεπορτάζ είναι των «Αθηναϊκών Νέων»: «Σκεφθήκατε ποτέ να ζητήσετε υπηρέτρια... ρεκομαντέ; Είνε προθυμότατα τα απειράριθμα μεσιτικά γραφεία να σας την προσφέρουν, αντί ελαχίστης αμοιβής. Τα γραφεία αυτά, κατεσπαρμένα είς όλην την Αθήνα, είνε δημιουργήματα της εποχής. Δημιουργήματα της εξαφανίσεως του υπάρξαντος πάλαι ποτέ είδους της υπηρετρίας. Κάποτε, όχι εις τας Αθήνας του Περικλέους, πριν τον πόλεμο μόλις, η υπηρέτρια ζητούσε θέσι, εν αντιθέσει με την δακτυλό, την τηλεφωνήτρια, την στενογράφο, την χημικό, που ήσαν είδη περιζήτητα. Σήμερον η υπηρέτρια ζητείται, αναζητείται, περιζητείται, ερευνάται! Και αι ολίγαι περιπτώσεις ευρέσεως καλής υπηρετρίας αποτελούν σπουδαιοτάτην ανακάλυψιν. Σωστό λαχείο! -Τυχερή παιδί μου, αυτή. Πέτυχε μια υπηρέτρια άγγελο! Παλαιότερα λοιπόν οι άγγελοι αυτοί ήσαν περισσότεροι.
Η Μαγδάλω, η Ανεζούλα, η Κωνσταντινιά, η Μαργιορή, η Ζαχαρούλα είρχοντο «ρεκομαντέ» από την απομακρυσμένην επαρχίαν. Τσιτάκι που έφθανε ως το λαιμό και σκέπαζε της φτέρνες, ένα ζευγάρι χρωματιστές κάλτσες έργο των χειρών της γρηάς μητέρας ή της ίδιας, ένα ζευγάρι γόβες ικανές για φούτ-μπώλ και μια αλλαξιά εσώρουχα τυλιγμένα σε πετσέτα υπό μάλης. Και κάτι άλλο. Ένα βραχιόλι μπλέ γυάλινο αγορασμένο από το πανηγύρι του χωριού και περασμένο στο χέρι από κάτω από το μακρύ μανίκι της φούστας. Πρόσωπο χλωμό, μαραμένο από την κακοπέρασι και τους ελώδεις. Μάτι φοβισμένο και ύφος ανύπαρκτο. Συμφωνία, αξιώσεις, αμοιβή μηδέν... Και σήμερα; Κάμετε, αν θέλετε, ένα γύρω μαζί μου εις τα διάφορα μεσιτικά γραφεία υπηρετριών διά να πληροφορηθήτε. Εις την οδόν Πειραιώς «Γραφείον υπηρετριών» Κατεβαίνουμε πέντε σκαλιά προς την γήν. Μας υποδέχεται μία κυρία αρκετά ψυχρά. -Παρακαλώ, θα ήθελα μια καλή υπηρέτρια. -Καλή είπατε; -Μάλιστα. -Θα πάρετε αριθμόν προτεραιότητος και να δώσετε το όνομα και την διεύθυνσίν σας. Ο αριθμός προτεραιότητος ήτο 697. Το οποίον σημαίνει ότι έπρεπε να βρεθούν 696 καλές υπηρέτριες διά τους έχοντας την κατά σειράν προτεραιότητα και η 697η να προορίζεται διά την δικήν μας αίτησιν. Ζήσε Μάϊ να φάς τριφύλλι... Εν τω μεταξύ εις το σεβάσμιον κατάστημα εισήλθε μία κομψοτάτη κυρία με ωραιοτάτη λευκή τουαλέττα. Εκρατούσε δεμένο με αλλυσιδίτσα ένα χαριτωμένο φόξ τερριέ και το ύφος της εδείκνυε θήλυ εύπορον και ... υψηλής κοινωνικής τάξεως!
Επροχώρησε προς την κυρίαν η οποία υπεκλίθη βαθύτατα. -Λοιπόν, είχατε καμμιά απάντησι; Εδέχθη; -Όλα εκτός του αυτοκινήτου και των κατ'οίκον επισκέψεων! -Χμ... ορβουάρ. Εάν τυχόν δεχθή κι'αυτά τηλεφωνήστε μου εις τον αριθμόν που σας έδωσα. Η κυρία έφυγε ενώ η ατμόσφαιρα εξακολουθούσε να μεταδίδη το λεπτό της άρωμα. Ζητεί πολύ καιρό υπηρέτρια η κυρία; Ερωτήσαμε. -Αυτή δεν ζητεί, απλώς ζητείται και ευρίσκεται εις τας διαπραγματεύσεις, αι οποίαι ελπιζω να φθάσουν εις αίσιον αποτέλεσμα. -Τι μας λέτε; -Μάλιστα. Επί των οικονομικών όρων και της ενασκήσεως των δικαιωμάτων επήλθε ήδη συμφωνία. Έμειναν προς διακανονισμόν ήδη μικρολεπτομέρειαι. Δηλαδή η δεσποινίς... -Ώστε είνε δεσποινίς; -Έτσι όλες λέγονται, ζητεί λοιπόν η δεσποινίς Λίλιαν –είνε το όνομά της- να κάμη χρήσιν του ιδιοκτήτου αυτοκινήτου της οικογενείας μετά του σωφέρ τρείς φορές την εβδομάδα, τα βράδυα πάντοτε και να δέχεται επισκέψεις εις το διαμέρισμά της όποια ώρα θέλει. -Μικροπράγματα να πούμε... -Ακριβώς. Γι'αυτό και ελπίζω εντός των ημερών να υπογραφούν τα συμβόλαια. -Ώστε και συμβόλαια υπογράφονται; -Αστειεύεσθε; Πως θα εμπιστευθούμε τα κορίτσια στα ξένα χέρια! -Τα καϋμένα, έχετε δίκηο... Εν τω μεταξύ έξω από το κατάστημα εφρενάρισε μια ιδιόκτητος Πακάρ. Από την αγκαλιά του σωφέρ, παιδιού της πιάτσας μουστακάκι υποψία, πηλίκιο έως τ'αυτιά, σκούρο κοστούμι και μάτι άγριο και μερακλωμένο, απεσπάσθη ένα διαβολοθήλυκο σπλάγχνο και βασανάκι, το οποίον με ένα πήδημα ποδοσφαιριστού εισήλασε εις το υπόγειον. -Αυτός ο γρουσούζης απήντησε; -Δεν δέχεται ένα μήνα άδεια, τσακώθηκε μάλιστα και με την γυναίκα του. -Να μη σώση να δεχθή. Γειά σας. Και το σπλάχνο παρεδόθη με την ίδιαν λαύραν με την οποίαν απεσπάσθη από την αγκαλιά του σωφέρ και ανεχώρησε με την ιδίαν αυθάδεια με την οποίαν εισήλθε εις το κατάστημα. Η παρέλασις όμως δεν σταμάτησε. Μια άλλη μικρούλα, φυντανάκι ως 17 χρόνων αφίκετο με τιμητικήν συνοδεία. Ένας κορδοτός υποδεκανέας την φρουρούσε και δια περισσοτέραν ασφάλειαν την κρατούσε κι'από το χέρι. --Έχετε κανένα νέο; -Ακόμη όχι. Φαίνεται πώς η κυρία σκέπτεται πολύ αυτό που ζητάτε. -Καλέ σπουδαίο είνε; Πρόκειται περί διά συγγενή! Αυτή ζητούσε να μένη μαζί της εις το σπίτι ο υποδεκανέας! Επρόκειτο περί εξαδέλφου! Αυτή είνε η κατάστασις. Τα σπιτικά ζητούν υπηρετρίας και δεν βρίσκουν παρ'όλην την υπάρχουσαν κρίσιν, ανεργίαν και δυστυχίαν. Το επάγγελμα της υπηρετρίας δεν είνε πιά για τα θηλυκά ανάγκη, καταφυγή, συντήρησις. Κατήντησε σπόρ, ερασιτεχνισμός, μικροαχολία. Και οι όροι δια το φρενοκομείον. Η Σταυρινή που έγινε Σωσώ, η Ανεζούλα Ζιζή, η Κωνσταντία Κωστάνς, δεν χωρατεύουν. Έχουν αξιώσεις χειραφετημένης γυναίκας που διεκδικεί τα πάντα. Αν σας αρέση. Αυτές δεν έχουν καμμιά ανάγκη. Είνε ήδη περιζήτητες. -Κυρία, εάν τυχόν παρουσιασθή η 697η να μας την στείλετε αμέσως. Ή μάλλον να μας ειδοποιήσετε να την παραλάβωμεν με όλας τας τιμάς, έστω και από το ... «Πτί Παλαί»!... -Τι προσφέρετε;... -Βρήτε την και ας έλθη άνευ όρων».
Το Μεταξουργείο από χρόνια δεν είχε και το καλύτερο όνομα....
Πίσω από την Ομόνοια....πίσω αυλή το έλεγαν...
Ο λόγος γιατί είχε οίκους ανοχής ...αποθηκευτικούς χώρους και νοματαίους που δεν είχαν και τις καλύτερες συστάσεις.
Καφενεδάκια στέκια μερακλήδων...υπόγεια για κοκκαλάκηδες (μπαρμπουτιέρες)....στέκια νταήδων ...τότε δεν τους έλεγαν μπράβους...
Υπήρχαν εργοστάσια ....λαϊκοί άνθρωποι του μεροκάματου ...
Φυσικά υπήρχαν και τα σπίτια των εχόντων...
Εμπόρων που είχαν μαγαζιά στο Κέντρο κ.λ.π.
Πολλά από αυτά έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα...ερείπια πλέον.
Όταν άρχισε η αντιπαροχή στην Αθήνα το Μεταξουργείο δεν το προτιμούσαν οι εργολάβοι.
Ο λόγος απλός...όπου και να έσκαβαν θα έβγαζαν αρχαία οπότε ....
Έτσι γέμισε η περιοχή από αποθήκες και κυρίως συνεργεία αυτοκινήτων
μπάρ με "ειδική"πελατεία και φυσικά οίκους ανοχής.
Το νοίκιαζε ο ιδιοκτήτης για αυτή την χρήση αν και γνώριζε ότι για να το νοικιάσει πάλι σαν κατοικία έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια...για να αποχαρακτηριστεί.
Δεν έσκαγαν γι αυτό γιατί υπήρχε ζήτηση για "επαγγελματική"χρήση.
Υπήρχαν συγγενείς στο Μεταξουργείο οπότε οι επισκέψεις ήταν συχνές
και πάντα πρίν την δύση του ήλιου προκειμένου τα παιδιά να έχουν λιγότερες απορίες.
Το σπίτι με κεραμοσκεπή όχι ιδιαίτερα μεγάλο με μεγάλα παράθυρα
και μικρή αυλή με σιδερένια αυλόπορτα με κουδουνάκι επάνω για να ειδοποιεί
ότι κάποιος την άνοιξε.
Είχαν αποδεχτεί οι Μεταξουργιώτες την ιδιαιτερότητα της
συνοικίας τους και υπήρχαν ισορροπίες.
Δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά...
Οι ίδιες οι εργαζόμενες στα "σπίτια"συνήθιζαν να
κάθονται στα σκαλιά στον δρόμο περιμένοντας
πελάτη προστάτευαν τις κοπέλες που γύριζαν στο σπίτι
τους
από από τύπους που τις ενοχλούσαν.
Το παλιό σπίτι των συγγενών που πηγαίναμε εκείνα τα
χρόνια δεν υπάρχει σήμερα....υπάρχει ένα άλλο μερικά
Τσίπρας:"Κάνε μου λιγάκι «Μμμ...» Κι εγώ αμέσως θα σου κάνω «Μμμ...» Αφού το θέλουμε κι οι δυο Γιατί να χάνουμε καιρό Εγώ τουλάχιστον να περιμένω Δεν μπορώ..."
Με το Ναυάγιο του Μέντορα και των Αντικυθήρων «πρώτους στόχους για το καλοκαίρι του 2015» η προϊσταμένη της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, Α. Σίμωσι μιλά στο TheTOC
Τον Ιούνιο, μετετραμελή ομάδα, τουλάχιστον στην αρχή και με το ενδιαφέρον στραμμένο στην πλώρη του ναυαγίου,θα συνεχιστεί η έρευνα στον Μέντορα,το σκαρί που μετέφερε17 κιβώτια με ταΓλυπτά του Παρθενώναστην Αγγλία, μέσω Μάλτας και βυθίστηκε στην είσοδο του λιμένα του Αβλέμονα, στα νοτιοδυτικά Κύθηρα.
Με το βλέμμα στο Ναυάγιο του Μέντορα, αλλά και τωνΑντικυθήρων «πρώτους στόχους για το καλοκαίρι του 2015», ηΑγγελική Σίμωσι, προϊσταμένη της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων από το 2008, μιλά στο TheTOC.gr, με αφορμή την Ημερίδα που διοργάνωσε η Εφορεία, πρώτη φορά, μετά από σχεδόνσαράντα χρόνια ερευνητικού έργου, με θέμα «Βουτιά στα περασμένα».
Η Ημερίδα για την υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα 1976-2014, πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Ακρόπολης, συγκέντρωσε 31 ανακοινώσεις χωρισμένες σε 4 θεματικές ενότητες, αλλά κυρίως, έφερε αναμνήσεις, συγκινήσεις, αγωνίες και προσδοκίες για τους αρχαιολογικούς θησαυρούς των ελληνικών θαλασσών.
Μία αναδρομή της υποβρύχιας αρχαιολογικής έρευνας στον ελλαδικό και ευρύτερο χώρο, όπως στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου–λιμάνια, εγκαταστάσεις, θαλάσσιοι δρόμοι και ναυάγια, ενάλιες αρχαιότητες- προοπτικές ανάδειξης και σύγχρονες μέθοδοι.
«Σκέφτηκα ότι αφού έχουμε τόσο καλούς συνεργάτες και έχει γίνει τέτοιο έργο τα τελευταία χρόνια, είναι ευκαιρία να βγει προς τα έξω» είπε η κ. Σίμωσι.
Καλοκαίρι 2015: Οι ανασκαφές
Ποιο είναι το πλάνο για την τρέχουσα περίοδο;
«Στο επιχειρησιακό πρόγραμμα του 2015, το οποίο έχει εγκριθεί, περιλαμβάνονται τα Αντικύθηρα, το ναυάγιο του Μέντορα, τοΛέχαιο, το Φράχθι, η Σκιάθος, η Δήλος, ανασκαφές που έγιναν και πέρυσι-πλην του Μέντορα, που δεν έγινε το περασμένο καλοκαίρι- και οι οποίες συνεχίζονται.
Επίσης, η Χαλκιδική, συγκεκριμένα το Άγιον Όρος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ της Μονής Βατοπαιδίου και της Μονής Εσφιγμένου, όπως και μία καινούργια έρευνα, με διευθυντή τον κ. Γιώργο Κουτσουφλάκη, στους Φούρνους, μεταξύ Φούρνων και Ικαρίας, σημείο στο οποίο υπάρχουν πολλά ναυάγια, τα οποία είχαμε εντοπίσει αλλά ποτέ δεν είχε γίνει έρευνα σε αυτόν τον διάπορο και στη νησίδα Μήτρου, τα προϊστορικά με τον κ. Παπαθεοδώρου.
Πόροι, ΕΣΠΑ , ιδιώτες
Με ποιους πόρους θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα;
«Όσον αφορά στα ΕΣΠΑ, τα έργα υπέρ τρίτων, με προγραμματικές συμβάσεις και με την αυτεπιστασία της Εφορείας Εναλίων, είναι δύο ανασκαφές στη Λευκάδα -στον Δίαυλο και στη Βασιλική- στο Κατάκωλο της Ηλείας, έχουν ολοκληρωθεί στο Παράλιο Άστρος, στο Γύθειο, στην Επάνω Σκάλα Μυτιλήνης και στην Ψάθη Κιμώλου.
Θα επιχειρήσουμε στην Παλιά Επίδαυρο, σε συνεργασία με τον καθηγητή κ. Βασίλη Λαμπρινουδάκη, στις Σπέτσες και στην Παλαιά Φώκαια, δηλαδή στη Σαρωνίδα με τον κ. Ευαγγελιστή (όπου κατά πάσα πιθανότητα είναι βυθισμένος ένας ολόκληρος προϊστορικός οικισμός)…
Οι ξένες αρχαιολογικές σχολές με τις οποίες συνεργαζόμαστε συνδράμουν –de facto αυτό. Από την πλευρά μας συμμετέχουμε με τον τεχνικό εξοπλισμό, ενώ οι Σχολές βοηθούν στα οδοιπορικά κλπ.
Αναφορικά με ιδιώτες και ιδρύματα, το πρόσφατο παράδειγμα είναι η Ημερίδα.
Το Υπουργείο Πολιτισμού έδωσε 3.200 ευρώ και 9.000 ευρώ ο κ. Πάνος Λασκαρίδης, πρόεδρος του Ιδρύματος «Αικατερίνη Λασκαρίδη». Αυτή είναι η αναλογία…»
Υπουργείο Πολιτισμού
Το Υπουργείο Πολιτισμού;
«Άλλοτε λαμβάνουμε 30.000 ευρώ, άλλοτε 40.000 ευρώ, αναλόγως των συνθηκών. Μπορεί να έχουμε στη διάθεση μας ένα ετήσιο κονδύλι 30.000 ευρώ στις Ενάλιες και ένα άλλο 10.000 ευρώ στη Συντήρηση. Την περασμένη χρονιά βοήθησε πολύ το Υπουργείο.
Αλλά, είμαι η πιο ατυχής προϊσταμένη της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων… Ο αείμνηστος Δημήτρης Καζιάνης, επίτιμος έφορος αρχαιοτήτων (σ. σ. ο οποίος υπηρέτησε από το 1975 σε διάφορες θέσεις του υπουργείου Πολιτισμού και έφυγε από τη ζωή το 2012, σε ηλικία 63 ετών) είχε στη διάθεση του το ΛΟΤΤΟ. Μιλάμε για πακτωλό χρημάτων. Οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Τα οδοιπορικά προπληρώνονταν. Μεταξύ των αρχαιολόγων οι οποίοι εργάζονταν υπό τις καλές συνθήκες της εποχής εκείνης, ήμουν κι εγώ. Εάν ο προγραμματισμός ήταν ανασκαφή στη Σάμο, εκταμίευε ο λογιστής το ποσό που αναλογούσε στις ημέρες της παραμονής και το έδινε στο χέρι.
Το καταδυτικό επίδομα ήταν 50 ευρώ. Πιθανώς κάποιος σκεφθεί, 50 ευρώ για κατάδυση στα 40 μέτρα; Ναι, αλλά, τώρα το καταδυτικό είναι 13 ευρώ και δεν το δέχεται κανείς. Είναι πολύ δύσκολα πια, μεγάλο μέρος της έρευνας γίνεται με μηχανήματα….»
Ο δύτης -τελικά πάντα ο δύτης
Η ενάλια ανασκαφή στηρίζεται, σχεδόν εξαρτάται από τη τεχνολογία.
«Στηρίζεται πάρα πολύ στην τεχνολογία, αλλά δεν φτάνει μόνο η τεχνολογία» απαντά η κ. Σίμωσι. «Εάν φέρω το «βαρύ» παράδειγμα των Αντικυθήρων και τα 55 – 60 μέτρα βάθος, το Exosuit, είναι πολύτιμο, αλλά δεν μπορεί να κάνει ανασκαφή. Ανασκαφή μπορεί να κάνει μόνο ο δύτης και στα 55 μέτρα, μόνο εξειδικευμένος δύτης. Το ίδιο ισχύει και για τη γεωφυσική διασκόπηση του πυθμένα. Είναι πολύ βοηθητική, οι μέθοδοι είναι άριστες, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν, να αντικαταστήσουν τον ανθρώπινο παράγοντα…»
Μέντορας
Ο Μέντορας; «…Η ανασκαφή σταμάτησε το 2013. Το 2014 ήταν αδύνατο να καταδυθούν οι δύτες, δεν ήταν εξασφαλισμένοι από πουθενά, δεν υπήρχε καταδυτικό επίδομα, ούτε ασφάλιση, τέλος πάντων η περίοδος χάθηκε.
Ας κάνουμε μία υπόθεση: Μπαίνει ο Δημήτρης Κουρκουμέλης στην πλώρη του Ναυαγίου, γιατί εκεί είμαστε προσανατολισμένοι, στην πλώρη ανακαλύφθηκαν τα αιγυπτιακά θραύσματα και βρίσκει Μάρμαρα από τον Παρθενώνα, έστω και ένα μικρό κομμάτι… Φανταστείτε …
Ανελκύσαμε από τον Μέντορα αιγυπτιακές πλάκες, δύο θραύσματα, το ένα από φαραωνικό γλυπτό της εποχής του Νέου Βασιλείου (1570- 1070 πΧ.) και το δεύτερο, τμήμα ανάγλυφης στήλης του καθισμένουθεού Ρα, που κρατάει το ‘κλειδί της ζωής’ (1ος αι. π.Χ.). Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκαν γλυπτά και αυτή τη φορά ελπίζουμε αυτά που θα βρούμε να μην είναι αιγυπτιακά, να είναι ελληνικά, να είναι από τον Παρθενώνα…
Θα ξεκινήσουμε τον Ιούνιο, με -τουλάχιστον για αρχή- μία τετραμελή ομάδα και σε περίπτωση που χρειαστεί ενίσχυση, παραπάνω.»
Λέχαιο
«… Και το Λέχαιο, βέβαια. Το οποίο Λέχαιο ‘μας βάζει’ σε μία τεράστια διαδικασία, υπό την έννοια ότι βρισκόμαστε στο εσωτερικό λιμάνι, στις αρχαίες προβλήτες και δεν ξέρουμε τι μπορεί να βγει στο φως. Εάν πρόκειται για επίχωση λιμανιού, υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε μπροστά σε έργα τέχνης, αγάλματα και άλλα ευρήματα - αν και εκτός των ευρημάτων είναι επίσης σημαντική η τεχνική του λιμανιού.
Διότι είναι μία τεχνική σχεδόν πρωτόγνωρη. Το Λέχαιο είναι το μεγαλύτερο αρχαίο λιμάνι της Πελοποννήσου. Και είναι ευτυχές ότι έχουμε μαζί μας τον δρ. B. Lovén, αρχαιολόγο ειδικό στην ανασκαφή λιμανιών, πολύ συστηματικό ερευνητή και το λέω μετά λόγου γνώσεως και έχοντας ανασκάψει η ίδια κατά το παρελθόν λιμάνια, όπως η Σάμος και η Θάσος…»
«Έχουμε στα χέρια μας την προγραμματική σύμβαση με τον Δήμο Πύλου –Νέστορος και με την Περιφέρεια Πελοποννήσου για να ξεκινήσει άμεσα το πρόγραμμα στην Πύλο, της επισκεψιμότητας των ενάλιων αρχαιολογικών χώρων.
Το πρώτο καταδυτικό πάρκο καταλαμβάνει τον ενάλιο αρχαιολογικό χώρο της Μεθώνης, με τα ρωμαϊκά ναυάγια με τους κίονες από το περιστύλιο του ναού του Ηρώδη και τις γλυπτές σαρκοφάγους της Τροίας.
Το δεύτερο πάρκο, στον όρμο του Ναυαρίνου, αφορά στο σύγχρονο ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου «Irene Serenade» που βυθίσθηκε το 1978 και αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο επισκέψιμο ναυάγιο στον κόσμο.
Επίσης, έχει ενταχθεί ως έργο ΕΣΠΑ στην Περιφέρεια Θεσσαλίας το ναυάγιο στη νήσο Περιστέρα, στην Αλόννησο και η προγραμματική σύμβαση που έχει υπογραφεί με τον δήμο Ελαφονήσου και την Περιφέρεια Πελοποννήσου για την ανάδειξη του Παυλοπετρίου.
Τρία σχέδια, εκ των οποίων της Πύλου ολοκληρωμένο και τα άλλα δύο εν εξελίξει».
Στην Πύλο θα μπορούσαν να ξεκινήσει ο καταδυτικός τουρισμός το καλοκαίρι του 2015; ρωτά το TheTOC.
«Η δική μας πλευρά έχει ολοκληρώσει τις διαδικασίες. Ο Δήμος Πύλου, δεν γνωρίζω…»
Η περιπέτεια του Μέντορα και των Γλυπτών
Ο «Μέντωρ», το πλοίο που ταυτίστηκε με την περιπέτεια των Γλυπτών του Παρθενώνα, που μετέφερε τα Γλυπτά στην Αγγλία, μέσω Μάλτας, βυθίστηκε στην είσοδο του λιμένα του Αβλέμονα στα νοτιοδυτικά Κύθηρα, τον Σεπτέμβριο του 1802. Κατά την υποβρύχια έρευνα έχει αποκαλυφθεί το σκαρί του πλοίου, σε μήκος περίπου 10 μέτρα, ενώ τμήμα της πλώρης του διαπιστώθηκε ότι έχει σπάσει στους βράχους κατά τη βύθιση του πλοίου.
Από την ανασκαφή ανελκύστηκαν πολλά προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος και των επιβατών, χρυσά ρολόγια τσέπης, δαχτυλίδια, χρυσές αλυσίδες, νομίσματα, φορητά μελανοδοχεία, αλλά και κουμπιά από τις στολές και τα ενδύματα τους.
Επίσης βρέθηκαν πολλά ενδιαφέροντα αντικείμενα, όπως όργανα ναυσιπλοΐας (πυξίδες, κλεψύδρα, ναυτικός διαβήτης), αλλά και δύο αιγυπτιακά θραύσματα.
Ο Σπύρος Μελάς μου συστήνει - για να τον ξεφορτωθεί αυτός - ένα παχύσαρκο ηλικιωμένο με μπερέ και κάπα... Είναι ο πρωτοπόρος του βωβού κινηματογράφου Αχιλλέας Μαδράς που με οδηγεί στο σπίτι του και μου δείχνει τα <<αριστουργήματά>> του. Αφελέστατα όλα: σενάριο, σκηνοθεσία, υποκριτική, γυρίσματα άρπα κόλλα... Ο αυτοσχεδιασμός αντικαθιστά και την υποτυπώδη ιστορία που θέλει να διηγηθεί. Προχειρότητα και έμφαση διαχέονται παντού, ακόμη και ένας Αιμίλιος Βεάκης, που υποδύεται τον λήσταρχο, διακωμωδείται οικτρά...
Ο Αχιλλέας Μαδράς γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1975 και σπόυδασε στo Παρίσι, όπου έπαιξε μεγάλους ρόλους κατά τον ίδιο, ρολάκια κατ΄άλλους στο θέατρο της Σάρα Μπερνάρ. Μετά πάει στο νεογέννητο Χόλιγουντ, όπου δεν μπορεί να σταδιοδρομήσει. Η σωτηρία του είναι η συγκένρωση αποσπασμάτων επικαίρων από την Μικρασιατική καταστροφή, που τα προβάλλει μαζί με τις πρωτόλειες ταινίες του Μαρία Πενταγιώτισσα ( 1928 ) και ο μάγος της Αθήνας ( 1930 ) στους ομογενείς. Ο Μαδράς που μοιάζει φατσικά με τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό Χάρυ Μπορ, έρχεται στις εφημερίδες, σαν γέρικος ελέφαντας που αναζητάει το κοι μητήρι του, αλλά και την υστεροφημία του.Τώρα που με έχει στριμώξει στο σπίτι του μου λέει: Νεαρέ μου κάποιοι παλιοί με θεωρούν ψώνιο της κινηματογραφικής πρωτοπορείας, αλλά εσύ θέλω να με πάρεις στα σοβαρά και να αποκαταστήσεις την αμφιλεγόμενη φήμη μου.
Καθώς με βομβαρδίζει με στομφώδη λόγια, με φωτογραφίες και αποσπάσματα ταινιών του, ταταλαβαίνω πόσο έχει βασανιστεί αυτός ο γυρολόγος του σινεμά. Με μιά κινηματογραφική μηχανή προβολής, επίκαιρα της Μικρασιατικής καταστροφής και τη βροντώδη φωνή του που περιγράφει τις ασπρόμαυρες κινητές εικόνες, να γυρίζει από πολιτεία σε πολιτεία και να συγκεντρώνει σε μια σκοτεινή αίθουσα, τους ομοψενείς που με δάκρυα βλέπουν αρχικά τις νίκες και μετά την κατάρρευση των Ελλήνων...Όταν φεύγω με τις σημειώσεις μου και τις φωτογραφίες, δεν μπορώ παρά να σκύψω και να του φιλήσω το ρυτιδωμένο χέρι... Δεν έχει καμιά σχέση ότι σημειολογικά το σαρδάμ έχει προκύψει από την αντιστροφή του ονόματός τουΜαδράς. Για μένα, έστω και τσαρλατάνος, είναι πρωτοπόρος. ( στη φωτογραφία ο σιτεμένος Μαδράς, ως μάγος της Αθήνας και η πρωταγωνίστριά του ονόματι Pαπουλίνα )
Ο Μαδράς αναφέρει στα διαφημιστικά φυλλάδια των ταινιών του σκηνές που έχει φανταστεί αλλά ουδέποτε θα γυριστούν. Χρησιμοποιεί και ημίγυμνες χορεύτριες κι΄όμως προσελκύει σοβαρούς σπόνσορες. << Τα πραγματικά ρούχα του Όθωνα, ο θρόνος, το στέμμα, το σκήπτρον του! >>διαφημίζονται στη ταινία, όπως και η Τράπεζα Αθηνών με το μετοχικό κεφάλαιό της.
Όταν γράφω τη συνέντευξη του Μαδρά στο Εμπρός, μου λέει ο αρχισυντάκτης: Ώστε ξαίρεις και από σινεμά; Και μου αναθέτει κριτική ταινιών! Στις πριβέ προβολές, συναντάω την Ελένη Βλάχου και τη Ρωζίτα Σώκου. Επιστρατεύω τις γνώσεις μου από τη θητεία μου στο Ροζικλέρ και κριτικάρω όχι με επίδειξη γνώσεων αλλά με συναίσθημα...Συμπαθητικούλης είσαι εν τη αγνοία και τη αθωότητά σου, μου λέει η Βλάχου, που κρίνει τις ταινίες με την σοβαρότητα ειδικού... Φεύγοντας από μιά προβολή ( δεν θυμάμαι σε ποιό φιλμ) παίρνω θάρρος και τη ρωτάω αν ο σκηνοθέτης προχωράει πέρα από τον συγγραφέα και με την εκμετάλλευση εικόνας και ήχου, απευθύνεται όχι σε αναγνώστη αλλά σε θεατή. Μου απαντάει ότι, στο παλιό Χόλιγουντ, υπήρχε ένα τσιτάτο: Σκηνοθέτη μη ξεχνάς ότι ο μέσος θεατής έχει νοημοσύνη παιδιού...
η μεγάλη σχολή φωτορεπορτάζ και πρέφας...
Η μεγάλη σχολή του φωτορεπορτάζ εδρεύει στη στοά Πρωίας, στο γραφείο των Ηνωμένων φωτορεπόρτερ. Συχνάζω εκεί και βγάζω θέματα, απο τους ποδοσφαιριστές, αθλητές και καλλιτέχνες. που έρχονται να πάρουν τις φωτογραφίες τους. Στο διπλανό καφενεδάκι, παίρνω τα πρώτα μαθήματα πρέφας και στο πατάρι του, κάποιες νύχτες Σαββάτου , παρακολουθώ σεμινάρια για πόκα. και χαρακίρι..
Οι Ηνωμένοι φωτορεπόρτερ Τριανταφύλλου, Φωτεινόπουλος, Μάρτογλου, Φλώρος. * Ο γενάρχης του φωτορεπορτάζ Πέτρος Πουλίδης, με τον Ιορδάνη Καπασακάλη και μένα. * Η νεαρή Αμερικάνα Τζιλ, ρωτάει τον γερο Σπύρο Μελά, τι άλλο θέλει απο τη ζωή κι΄εκείνος την αρπάζει, τη φιλάει στο στόμα και μετά της λέει: Αυτό θέλω! * Πρέφα με τον φίλο Νίκο Ρατσιάτο, υπό το βλέμμα ειδημόνων της στοάς, ράφτη και κουρέα, και του νεαρού Αντώνη, άρτι αφιχθέντος από την επαρχία, για να μαθητεύσει στο φωτορεπορτάζ και όχι μόνο...
Συναδέλφωση αθλητικογράφων και φωτορεπόρτερ στα Επτά αδέλφια. Οι περισσότεροι έχουν φύγει. Από αριστερά: Δ. Λιμπερόπουλος,Ν. Ρατσιάτος, Β. Φουντουκίδης, Στ. Γρατσίας, Γ. Λιβέρης, Ν. Καλογερόπουλος, Β. Χατζηγιάννης, Δ. Φλώρος, Π. Δεληκάρης, Κ. Ποιητίδης, Απ. Αρμάου, Δ. Καπλάνογλου, Τ. Μηχαηλίδης, Δ. Φωτεινόπουλος, Α. Βλασσόπουλος.
Σε όλες τις εφημερίδες που εργάζομαι , αποφεύγω να έχω δικό μου γραφείο, για να μη σταμπάρουν οι αρχισυντάκτες ότι δεν βρίσκομαι εκεί. Όχι πως λουφάζω - γίνεται κι΄αυτό - αλλά θέλω να νιώθω ελεύθερος, ανεξάρτητος... Συνήθως την αράζω στο τεμπελχανείο του Μπιντέ στο Κολωνάκι, όπου όμως λόγω κουτσομπολιού, είναι καλή πηγή ρεπορτάζ. Όπως στο Βυζαντινό ή στη πισίνα του Χίλτον, που μπορεί να βγάλω λαγό. Τα θέματα θέλω να τα βρίσκω και να τα αξιολογώ μόνος μου, γι΄αυτό οσμίζομαι σαν το λαγωνικό, που γραπώνει το θήραμα... Βολτάρω και σε σφαιριστήρια, σε λέσχες ή χώνομαι στη παλιά μου αγάπη, το σινεμά. Με ελκύουν οι καλλιτέχνες, οι μοντέλες, τα αλογάκια, οι φοραδούλες...Ο τζόγος το μεγάλο κουσούρι μου... Κι΄ο πατέρας, που μ΄ακούει ξημερώματα να γυρίζω ακροποδιτί και να χαιδεύω το σκύλο που μου κουνάει την ουρά του, μου λέει από τη κρεβατοκάμαρά: Βρε παιδάκι μου, τέτοια ώρα που λαλούν τα κοκόρια, ποιούς συνάντησες στο δρόμο σου; Κλεφτοκοτάδες, πόρνες και πρεζάκηδες...
Όταν το Εμπρός με στέλνει στη Κωνσταντινούπολη ( 1952 ) για τον αγώνα των εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου, δεν με ενδιαφέρει τόσο το παιχνίδι, όσο να πατήσω το πόδι μου στη θρυλική πόλη του Βυζαντίου και να μπω στην Άγια Σοφιά! Όταν περνάει η πρώτη εντύπωση και συγκίνηση, το πνεύμα κατεβαίνει στο στομάχι και πέφτουμε στα ταούκ κιοκτσού και στη πολίτικη κουζίνα του ξενοδοχείου "Τοκατιλιάν"... Η εθνική μας κερδίζει 1-0 στο φλεγόμενο στάδιο Μιτάτ πασά και βλέπω παντού την εθνική πίκρα των γειτόνων μας. Υπάρχουν ακόμη ομογενείς στη Πόλη, που δεν φοβούνται να μιλήσουν ελληνικά. Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας είναι ο Λευτέρης Αντωνιάδης και όταν του ζητάω συνέντευξη, μου ψιθυρίζει άφησέ το καλύτερα, γιατί η ζωή των δικών μας εδώ γίνεται όλο και δυσκολότερη...Τόσο δύσκολη που μετά δύο χρόνια γίνονται τα γεγονότα του προπηλακισμού των ομογενών, που εγκαταλείπουν για πάντα τη Πόλη και έρχονται στην Ελλάδα...
Στο πατριαρχείο με την οι κογένεια του εκδότη περιοδικών Θεοφανίδη, το ζεύγος Βουτσινά τηςΑκρόπολης και αριστερά τον μουσικολόγο Γιώργο Βώκο. Με δέος στην Άγια Σοφιά.Με το Γιώργο Δαρίβα στο κατάστρωμα του Αιγαίον.
Οδοιπορικό στο Μοναστηράκι εκεί που ο παλαιοπώλης διατηρεί στενή επαφή με τους πληγέντες της κρίσης Τεύχη «παρά πέντε», δισκάκια των... 78 στροφών, παλιά γραμμόφωνα, μεταλλικά κουτιά από θρυλικές βιομηχανίες της Ελλάδας του χθες, κιτρινισμένες αφίσες, ξεκούρδιστα βιολιά, σκονισμένοι πίνακες, ένδοξες δραχμές, δίσκοι βινυλίου, τζουκ μποξ, μηχανές κινηματογράφου, είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που συναντά κανείς περιδιαβαίνοντας την πλατεία στην οποία ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει…
Ρεπορτάζ: Νίκη Παπάζογλου Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Ο λόγος για τα παλιατζίδικα της πλατείας Αβησσυνίας και των γύρω δρόμων, στο Μοναστηράκι. Παλαιοπώλες, τουρίστες, συλλέκτες, πλανόδιοι μικροπωλητές, φιλοπερίεργοι περαστικοί συνθέτουν την πολυπολιτισμικότητα της μιας εκ των μεγαλυτέρων δευτερογενών αγορών της πόλης. Τοnewsbeast.gr επισκέφτηκε το «παζάρι των αναμνήσεων» αναζητώντας τα μυστικά της τέχνης του παλαιοπώλη.
Το παλιατζίδικο του κ. Γιάννη, στην οδό Ηφαίστου, την αρχή της διαδρομής για τον λαβύρινθο του χθες, είναι στο όνομά του από το 1989. Ο πατέρας του, που διατηρούσε το μαγαζί πριν από εκείνον, ήταν που του μεταλαμπάδευσε την αγάπη για το παλιό. «Κάθε αντικείμενο που είναι προς πώληση έχει μια δική του ιστορία γραμμένη στις ρωγμές και στη φθορά που του έχει προκαλέσει ο χρόνος. Όσες περισσότερες είναι οι ρωγμές τόσα περισσότερα έχει να σου διηγηθεί» μας λέει, ενώ μας δείχνει ένα αρκετά παλιό γραμμόφωνο. «Αυτό το γραμμόφωνο κοστίζει 3.000 ευρώ, είναι όμως από τα λίγα που έχουν το συγκεκριμένο ηχείο, και λειτουργεί κανονικά, το έχουμε επισκευάσει Άντε με το παζάρι να πέσει ένα πεντακοσάρικο…».
Το παλαιοπωλείο, ή αλλιώς παλιατζίδικο, δεν είναι ένας χώρος που φιλοξενεί και μεταπωλεί «παλιατζούρες» σε χαμηλές τιμές όπως φαντάζονται πολλοί. Αντικείμενα άλλα μικρής άλλα μεγαλύτερης αξίας με μακρά ιστορία, αφού επισκευαστούν, στοιβάζονται στους πάγκους με σκοπό να βρουν τον επόμενο ιδιοκτήτη. Το εύρος των τιμών πώλησης παρουσιάζει μεγάλες διακυμάνσεις. Μικροαντικείμενα που ξεκινούν από 5 ευρώ μέχρι και έργα τέχνης ή αντίκες που φτάνουν τις 10.000 ευρώ συνυπάρχουν στην αγορά του «Δημοπρατηρίου».
Οι παλαιοπώλες προμηθεύονται τα αντικείμενα που στοιβάζουν στα περιορισμένων τετραγωνικών καταστήματά τους, από γυρολόγους αλλά και από ιδιώτες. Αυτός είναι κι ο λόγος που το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι συνώνυμο της κρίσης αλλά με διαφορετική έννοια από αυτή που εικάζει ο καθένας.
«Εμείς την κρίση την έχουμε ζήσει από μέσα. Και δεν εννοώ ότι έχει μειωθεί η πελατεία, αυτό το αντιμετωπίζουν όλοι οι επιχειρηματίες τα τελευταία χρόνια. Οι τρόποι που προμηθευόμαστε τα αντικείμενα είναι τρεις. Είτε ο κληρονόμος ενός σπιτιού δεν επιθυμεί να διατηρήσει τα έπιπλα του κληροδοτήματος, οπότε έρχεται και μας τα πουλάει, είτε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού λόγω οικονομικής κρίσης αναγκάζεται να μετακομίσει σε μικρότερο κι έτσι ότι δεν μπορεί να πάρει μαζί του το δίνει σε εμάς, είτε πάλι χάνει τη δουλειά του, χρωστάει ενοίκια, και τη στιγμή της έξωσης πουλάει όλο του το βιος σε εμάς κρατώντας μονάχα καμιά κουβέρτα για να στρώνει στο πεζοδρόμιο που θα κοιμάται... Τα τελευταία χρόνια συναντώ και τέτοιες περιπτώσεις. Μπαίνοντας στο σπίτι να φορτώσουμε ζούμε αναγκαστικά το δράμα από μέσα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κυρίες κλαίνε γιατί αποχωρίζονται κάποιο οικογενειακό κειμήλιο αγαπημένου εκλιπόντα συγγενή» λέει ο κ. Τάσος ιδιοκτήτης παλιατζίδικου στην πλατεία Αβησσυνίας. «Άλλες πάλι φορές πετυχαίνουμε καυγάδες για το ποιος φταίει για την κατάντια της οικογένειας… Και είναι κι εκείνες οι φορές που βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση να παρηγορούμε τον πωλητή. Μια φορά θυμάμαι μου πήρε μια ώρα να ηρεμήσω μια κυρία που έκλαιγε επειδή πουλούσε έναν πίνακα της νονάς της. Μου διηγήθηκε ολόκληρη την ιστορία της οικογένειάς της βρίζοντας ταυτόχρονα τον άχρηστο σύζυγό της. Άστα μην τα ψάχνεις» συμπληρώνει μειδιώντας.
Το επάγγελμα του παλαιοπώλη έχει πληγεί εξίσου από την γενικότερη ύφεση που βιώνει η χώρα, παρόλα αυτά όχι στο βαθμό άλλων, χάρη στην ιδιαίτερη φύση του. Η καλύτερη τιμή του προϊόντος από δεύτερο χέρι, θεωρείται από πολλούς λύση μέσα στην κρίση. «Αρκετά νέα ζευγάρια, ή φοιτητές από την επαρχία έρχονται εδώ με σκοπό να εξοπλίσουν το σπίτι τους οικονομικότερα. Παλαιότερα οι πελάτες ήταν λάτρεις την αντίκας. Στη δεκαετία του ’90 η αντίκα βλέπεις ήταν μόδα που ταίριαζε γάντι με τον νεοπλουτισμό πολλών. Προσπαθούσαν να ενισχύσουν το κύρος τους αγοράζοντας ένα αντικείμενο αξίας προηγούμενων δεκαετιών. Αντίθετα όσοι σήμερα φτάνουν στην αγορά έρχονται περισσότερο για τις καλύτερες τιμές παρά για την αξία του παλιού αντικειμένου» αναφέρει ο κ. Γιάννης.
Τα «παλιατζίδικα» τα συναντά κανείς γύρω από την πλατεία, καθώς και στα στενά Νορμανού και Άστιγγος. Στο κέντρο της πλατείας υπαίθριοι πάγκοι φιλοξενούν κυρίως μικροαντικείμενα όπως φωτογραφίες, ευχετήριες κάρτες με τα προσωπικά μηνύματα των αποστολέων, μεταλλικά κουτιά, βιβλία, περιοδικά και ασημικά. Στη Νορμανού τα παλιά νομίσματα, οι εφημερίδες της εποχής του «Βασιλέως», οι παλιές αμερικάνικες βαλίτσες που χρησιμοποιούνταν κυρίως για υπερπόντια μεταναστευτικά ταξίδια, τα φωτιστικά και οι ξεθωριασμένοι καθρέφτες, είναι συνηθέστερα. Στην Άστιγγος ως επί το πλείστον βρίσκεις παλαιοβιβλιοπωλεία ενώ στα πέριξ της πλατείας μαγαζιά, συναντά κανείς τα πάντα, από παλιές μηχανές ραπτικής, έπιπλα, σερβίτσια, δίσκους, γραμμόφωνα, μέχρι φωτογραφίες ομάδων προηγούμενων δεκαετιών.
Πολύχρωμες και ογκώδεις αντλίες βενζίνης είναι ένα από τα πιο ακριβά και αξιπερίεργα αντικείμενα που συναντήσαμε να πωλούνται. Οι παλαιοπώλες μας ενημερώνουν πως τα «pop-vintage» αντικείμενα χαίρουν ιδιαίτερης προτίμησης στις μέρες μας, κατατασσόμενα στις υψηλές θέσεις των διακοσμητικών τάσεων, μιας και στην σταθερή πελατεία των παλιατζίδικων ανήκουν, εκτός από τους ευκαιριακούς αγοραστές και τους τουρίστες, και οι συλλέκτες.
Οι τουρίστες περνούν πάντα από την πλατεία και το δημοπρατήριο, αλλά σπάνια αγοράζουν, μιας και τα αναμνηστικά που πωλούνται στους λοιπούς δρόμους της υπαίθριας αγοράς στο Μοναστηράκι, καλύπτουν περισσότερο τις προτιμήσεις τους.
Αντίθετα οι συλλέκτες, παρουσιάζουν άλλα χαρακτηριστικά, «η αγάπη για το παρελθόν είναι γραμμένη στο DNA τους». Είναι εκείνοι που αποτελούν την σταθερή πελατεία των παλιατζίδικων και παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές πιστοί στο αντικείμενο που συλλέγουν χωρίς να αναζητούν οποιοδήποτε άλλο. Άλλος γραμματόσημα, άλλος νομίσματα, άλλος βινύλια, άλλος δισκάκια των 78 στροφών, περνούν σίγουρα μια φορά το δεκαπενθήμερο ψάχνοντας στην καινούργια «πραμάτεια» να εντοπίσουν αυτό που τους λείπει. Με τον παλαιοπώλη διατηρούν περισσότερο φιλικές παρά εμπορικές σχέσεις αφού τους συνδέει η ίδια αγάπη για το ετεροχρονισμένο.
«Υπάρχει περίπτωση να ψάχνουν κάτι συγκεκριμένο που τους λείπει για πολύ καιρό… έρχονται σε εμάς αναθέτοντάς μας να το βρούμε» μας ενημερώνει ο κ. Σπύρος που στο μαγαζί του συναντά κανείς νομίσματα, αφίσες και εφημερίδες άλλης εποχής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μάλιστα, το αντικείμενο αλλά και η αναζήτηση πληρώνεται αδρά.
«Με τους συλλέκτες συνεννοούμαστε καλύτερα αφού μοιραζόμαστε την ίδια λόξα. Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό το πόμολο, που χρονολογείται στον προηγούμενο αιώνα. Για σένα μπορεί να μην σημαίνει τίποτα. Σκέψου όμως πόσα χέρια το έχουν ακουμπήσει, άλλα ιδρωμένα, άλλα τολμηρά, άλλα διστακτικά, άλλα ροζιασμένα από τον κόπο μιας ζωής… Κάθε τι κρύβει το μυστήριο των χρόνων που κουβαλά στην πλάτη του…» αναφέρει ο κ. Τάσος.
Αυτό ακριβώς είναι και το μυστικό της επιτυχίας του παλαιοπώλη. «Η επιτυχία στο συγκεκριμένο επάγγελμα απαιτεί πάνω από όλα αγάπη για το παλιό και την ιστορία που κάθε φορά το συνοδεύει, απαιτεί να σε διακατέχει ανυπέρβλητη επιθυμία για το ταξίδι πίσω στο χρόνο. Άλλωστε πιο εύκολα αγοράζει κάποιος ένα αντικείμενο αν του διηγηθείς την καταγωγή του, την ιστορία του, πράγματα μέσα από τα οποία προκύπτει ένας δεσμός συναισθηματικός. Γι’ αυτό το λόγο κάθε πώληση για εμάς είναι και ένας αποχωρισμός…» συμπληρώνει ο κ. Γιάννης και ξανακάθεται στην ψάθινη καρέκλα του να πιεί τον ελληνικό του και να συνεχίσει το σταυρόλεξο που έκοψε στη μέση «Μπερμπάντης Θεός, τέσσερα γράμματα;» μονολογεί χαμογελώντας…
Επιτέλους ερχότανε η άνοιξη στην γειτονιά της Αθήνας... Μπουμπουκιασμένα τα δέντρα...καλύτερη η διάθεση και επιτέλους λίγο να ζεσταθεί το κόκαλο και να στεγνώσουν οι τοίχοι από την υγρασία. Η γνώριμη μυρουδιά της μούχλας εξασθενούσε και η γκαζιέρα που έκανε και χρέη σόμπας ...ξεκουραζότανε. Όταν θα προχωρούσαν οι ημέρες ο ασπριτζής με την βούρτσα και τον γκουβά θα έκανε εμφάνιση στον δρόμο... "...ο ασπριτζήηηηης ...." Ασβέστης με ώχρα και σκοτωνόντουσαν τα μικρόβια όπως έλεγε ... Έπαιρνε μια καλύτερη όψη η κάμαρα και το κυριότερο έφευγε η άσχημη μυρουδιά.... Δίπλα στην αλάνα οι τσουκνίδες ...οι μαργαρίτες....οι μολόχες....οι παπαρούνες θεριεύανε και κρύβανε τις σαρκοφάγους και το κυριότερο το....γήπεδο. Η παρέα εν δράσει...το καθαρίζανε και έστηναν τα...γκολπόστ τις δύο πέτρες δηλαδή δανεικές από τον μεγάλο μας πρόγονο τον Πλάτωνα. Υπήρχαν τόσες δεξιά αριστερά.... Τα απογεύματα οι γειτόνισες έπιαναν τα πόστα έξω από τις αυλόπορτες και έστηναν εκεί το γραφείο τύπου. Άντε με τέτοιο καιρό να κρατήσουν οι μανάδες στο σπίτι για διάβασμα τα παιδιά... καυγάδες και τιμωρίες. Οι αυλικοί θα ασβέστωναν ρεφενέ την μάντρα και τα παρτέρια της αυλής για να είναι έτοιμα για το Πάσχα που ερχότανε. Κάτω από την ελιά ήταν το μεγάλο κοινόχρηστο τραπέζι σκεπασμένο με μουσαμά τον χειμώνα. Με τον ερχομό της άνοιξης έμπαινε σε χρήση.... Κυριακή μεσημέρι όλοι οι καλοί της αυλής χωρούσαν μαζί με τα φαγητά τους αλλά και με γειτόνους που θα έφερναν και τις καρέκλες τους. Έξτρα τάβλες για επέκταση υπήρχαν στο πλυσταριό. Πίσω στα παλιά !
-Κε Πρωθυπουργέ είχατε πεί ότι με το πρώτο νομοσχέδιο θα καταργούσατε τους μνημονιακούς νόμους ! Και σας υπενθυμίζω και μερικούς από τους...πυλώνες σας.... Στήριξη χαμηλοσυνταξιούχων. Ειδική κάρτα μετακίνησης με τα μαζικής μέσα μεταφοράς. Κατάργηση της εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης.
Επαναφορά 13ης σύνταξης για τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Μέτρα για την άμεση άρση της καταστολής στην πραγματική οικονομία.
Επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ.
"Νέα σεισάχθεια"για τη ρύθμιση των "κόκκινων"δανείων. Ίδρυση αναπτυξιακής τράπεζας και τραπεζών ειδικού σκοπού. Επαναφορά κατώτατου μισθού.
Πρόγραμμα 300.000 νέων θέσεων εργασίας σε δημόσιο, ιδιωτικό τομέα και κοινωνική οικονομία.
Διεύρυνση του αριθμού των δικαιούχων του επιδόματος ανεργίας.
Το γεγονός: Στις 12 Φεβρουαρίου 1944 στην περιοχή του Σουνίου κοντά στο νησί του Πατρόκλου (Γαϊδουρονήσι), συνέβη η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία της Μεσογείου και μια από τις μεγαλύτερες στην ναυτική Ιστορία της ανθρωπότητας. Ενώ ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος όδευε για το τέλος του, το επιταγμένο από τους Γερμανούς Νορβηγικό ατμόπλοιο ORIA που μετέφερε πάνω από 4000 Ιταλούς αιχμαλώτους ναυάγησε κοντά στην νησίδα που ανήκει στον δήμο Κερατέας, πνίγοντας σχεδόν όλους τους επιβαίνοντες.
Όταν η Ιταλία του στρατηγού Μπαντόλιο συνθηκολόγησε με τους Συμμάχους και πολέμησε στο πλευρό τους, οι Γερμανοί στον Ελλαδικό χώρο αφόπλισαν και αιχμαλώτισαν όλα τα Ιταλικά στρατεύματα (εκτός της περίπτωσης της μεραρχίας Aqui που εξοντώθηκε στην Κεφαλλονιά από την Γερμανική ταξιαρχία Εντελβάις). Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις, οι Γερμανοί αφόπλισαν και αιχμαλώτισαν τις φρουρές της Λέρου και της Ρόδου, ένα σύνολο από 4046 ως 4233 στρατιωτών όλων των όπλων. Οι αιχμάλωτοι φορτώθηκαν στο αμπάρι του ατμόπλοιου ORIA (ένα παλαιό ατμόπλοιο ναυπηγημένο το 1920 και κατάλληλα διαμορφωμένο από τους Γερμανούς για μεταφορές) με την διαταγή να πλεύσει προς Πειραιά συνοδευόμενο από ένα στολίσκο 3 αντιτορπιλικών. Λίγες ώρες μετά τον απόπλου από τη Ρόδο, ανοιχτά της Κω, η νηοπομπή δέχτηκε επίθεση από βρετανικά πλοία, ενώ σύμφωνα με άλλες πληροφορίες κοντά στην Αστυπάλαια επίθεση και από υποβρύχιο, που εκτόξευσε ανεπιτυχώς τρεις τορπίλες εναντίον του.
τo ΟΡΙΑ
Το ORIA με κυβερνήτη τον Νορβηγό Ρασμούσεν έφτασε στην θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Κερατέα και το νησί του Πατρόκλου το απόγευμα της 6ης Φεβρουαρίου 1944, αλλά έπεσε σε σφοδρή θαλασσοταραχή. Έτσι και αλλιώς ο διάπλους της περιοχής είναι δύσκολος καθώς είναι πλήρης από ύφαλους και ξέρες, αλλά λόγω της θαλασσοταραχής το πλοίο βγήκε από την πορεία του και χτύπησε με τα δεξιά του πλευρά τα βράχια κάποιου ύφαλου. Τα αντιτορπιλικά που συνόδευαν το ORIA έσπευσαν προς βοήθεια του όμως αδυνατούσαν να πλησιάσουν λόγω των κακών καιρικών συνθηκών.
Το πλοίο ξεκίνησε να μπάζει νερά πολύ γρήγορα και λόγω του γεγονότος ότι ήταν κατάφορτο από τους Ιταλούς αιχμαλώτους, σχεδόν σε λίγα λεπτά βυθίστηκε αύτανδρο για να γράψει μια από τις τραγικότερες ναυτικές σελίδες της Ανθρωπότητας. Διασώθηκαν μόλις 6 Γερμανοί, 21 Ιταλοί και ο καπετάνιος του πλοίου που κολύμπησαν προς το νησί και σώθηκαν σε κακή κατάσταση. Σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων για πολλές εβδομάδες η θάλασσα ξέβραζε ανθρώπινα πτώματα στην παραλία του Χάρακα, τα οποία οι Γερμανοί έθαβαν πρόχειρα στην άμμο. H σχεδόν αύτανδρη βύθιση του «Όρια» δεν οφείλεται μόνο στην κακοκαιρία και τους κακούς χειρισμούς του νορβηγού πλοιάρχου, αλλά κυρίως στον ασφυκτικό εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στα αμπάρια ενός μικρού και παμπάλαιου σκάφους. Η φήμη που κυκλοφόρησε τότε ότι τορπιλίστηκε από το υποβρύχιο «Παπανικολής» δεν ευσταθεί, αφού εκείνη την ημέρα το θρυλικό υποβρύχιο έπλεε μεταξύ Κρήτης και Λιβάνου.
Και όμως, το πολύνεκρο αυτό ναυάγιο, που ξεπερνά κατά πολύ αυτό του Τιτανικού (1.523 νεκροί), δεν καταγράφηκε πουθενά. Ούτε στα συμβάντα των ελληνικών λιμεναρχείων, ούτε στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ούτε στις αθηναϊκές εφημερίδες που δεν ανέφεραν λέξη καθώς η ναζιστική λογοκρισία απαγόρευσε την καταγραφή ή τη δημοσίευση οποιασδήποτε σχετικής πληροφορίας.
Το βιβλίο: Το ναυάγιο του ORIA αποτελούσε μια ξεχασμένη υπόθεση μέχρι πριν μια δεκαετία, όταν και ο πολιτιστικός σύνδεσμος της "Χρυσής Τομής"της Κερατέας ξεκίνησε ενέργειες για την ανάδειξη του θέματος. Ήδη από το 1999 ο δύτης ερευνητής Αριστοτέλης Ζερβούδης εντόπισε και
Ο δύτης Αριστοτέλης Ζερβούδης
ταυτοποίησε το ναυάγιο του ORIA φέρνοντας στην επιφάνεια το τραγικό γεγονός που είχε σβηστεί από την Ιστορική μνήμη. Αμέσως μετά ο σύνδεσμος ξεκινάει επαφές με τις αρχές στην Ιταλία και έρχεται σε επαφή με τους συγγενείς και απογόνους των νεκρών του ατμόπλοιου. Από το 2011 έως σήμερα έχουν γίνει πολλές εκδηλώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιταλία για να ανασυρθεί από την λήθη μια πολύπτυχη τραγική Ιστορία και να τιμηθεί η μνήμη των νεκρών της.
Μέσα στις δραστηριότητες που ανέπτυξε ο σύνδεσμος της "Χρυσής Τομής"για να αναδείξει το γεγονός, είναι και η έκδοση του βιβλίου "η καραβάνα στον βυθό της θάλασσας"του Πάολο Τσιάμπι σε μετάφραση της κας Κατερίνας Κυρανάκου από τις εκδόσεις "άλφα ωμέγα". Το βιβλίο εκδόθηκε στις 09/02/2014, εβδομήντα ακριβώς χρόνια μετά την τραγωδία. Σε μια ιδιαίτερα καλαίσθητη έκδοση, περιλαμβάνονται αρχικά όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες για το ναυάγιο, καθώς και η δραστηριότητα που έχει αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία για την ανάδειξη του θέματος, τόσο από Ελληνικής όσο και από Ιταλικής πλευράς. Στο κυρίως θέμα του βιβλίου περιλαμβάνεται ένας καταπληκτικός μονόλογος του δημοσιογράφου και συγγραφέα Πάολο Τσιάμπι με αφορμή την καραβάνα που ανασύρθηκε από το ναυάγιο που έχει πιστοποιηθεί ότι άνηκε στον Ιταλό στρατιώτη Ντίνο Μενικάτσι.
Στον μονόλογο του, ο Τσιάμπι προσπαθεί να υπερβεί μέσω της προσωποποίησης της τραγωδίας και το ανεπανάληπτο της ανθρώπινης ύπαρξης, την τάση που έχουμε όλοι να διαβάζουμε απώλειες χιλιάδων ανθρώπων χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της τραγωδίας. Χρωματίζει την πορεία προς την τραγωδία περιγράφοντας το μπλε φόντο της θάλασσας, τις φωνές των Γερμανών στρατιωτών που με τα κοντάκια των όπλων τους έσπρωχναν τους νεαρούς Ιταλούς στρατιώτες για να επιβιβαστούν και με ένα ποιητικό αλλά και τόσο ρεαλιστικό τρόπο αναπαράγει το τραγικό γεγονός του χαμού τόσων ανθρώπων επικεντρώνοντας και στον Ιταλό στρατιώτη του οποίου η προσωπική Ιστορία έχει πλέον επαληθευτεί. Ο Τσιάμπι προσπαθεί να άρει την λήθη του γεγονότος με την αλήθεια της απώλειας τόσων ανθρώπων, την οποία αντιδιαστέλλει με την ξηρή αφήγηση των πολεμικών Ιστορικών βιβλίων που αφηγούνται με κοφτές φράσεις ιστορίες πόνου και θανάτου χιλιάδων ψυχών. Ο Ιταλός δημοσιογράφος καταγράφει τις αγωνιώδεις αναζητήσεις των οικογενειών των νεκρών μετά τα πρώτα χρόνια της τραγωδίας αλλά και την εκκωφαντική σιωπή των Ιταλικών αρχών.
Και να πω την αλήθεια, αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα στο βιβλίο, το οποίο δεν είναι μια ακόμη ξηρή Ιστορική διήγηση, αλλά περιέχει πανανθρώπινες ιδέες, όπως η Αισχύλεια απόδοση τιμών στους νεκρούς και στον πόνο του αντιπάλου, η αντιδιαστολή του προσώπου έναντι του πλήθους, η βολική αποσιώπηση Ιστορικών γεγονότων που δεν χωράνε στην εκάστοτε "ηρωική"εθνική αφήγηση του κάθε κράτους.
«Μετά την πρόσκρουση πετάχτηκα κατά γης κι όταν κατάφερα να σηκωθώ, ένα κύμα μ'έσπρωξε σ'ένα χώρο προς την πλώρη, κάτω από το κατάστρωμα, κι η πόρτα έκλεισε. Σ'αυτό τον χώρο το φως ήταν ακόμα αναμμένο κι είδα άλλους έξι στρατιώτες. Αμέσως μετά το φως έσβησε κι άρχισε να μπαίνει νερό με δύναμη. Ανεβήκαμε σ'ένα ντουλάπι, για να'μαστε στεγνοί. Κάθε τόσο κατέβαζα το πόδι για να δω πόσο ανέβηκε το νερό. Περάσαμε τη νύχτα με προσευχή και με τον τρόμο ότι από στιγμή σε στιγμή θα πνιγόμασταν στην άβυσσο»
Τζιουζέπε Γκουαρίσκο, λοχίας τεθωρακισμένων.
Μια φωνή επιζήσαντος.
Πολλά συγχαρητήρια ανήκουν στον κ. Αθανάσιο και την κα Μαρίνα Μαρτίνου που έδωσαν χορηγία για να εκδοθεί το βιβλίο, στον ακαταπόνητο ιστοριοδίφη της περιοχής κ. Γιώργο Ιατρού που έφερε στο φως πολλές πληροφορίες για το ναυάγιο, αλλά και στον Ιστορικό Γιάννη Ράγκο που συμπύκνωσε όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες σε ένα άρθρο στο περιοδικό "Ιστορία εικονογραφημένη".
Στο βάθος των θεμελίων της Αγιάς Σοφιάς έχουν τοποθετηθεί μεγάλες ποσότητες χρυσού και ασημένια υλικά, υποστηρίζει Τούρκος καθηγητής.
Ιστορικές αλήθειες, εικασίες, μύθοι και θρύλοι συνοδεύουν τη φήμη τηςΑγιάς Σοφιάς.
Αυτή τη φορά, στα μυστικά του μεγαλοπρεπούς ναού προστίθεται μια επιστημονική μελέτη του καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης Ferhat Aslan, που αναφέρει ότι στα θεμέλια υπάρχουν μεγάλες ποσότητες χρυσού και ασημένια υλικά.
Ο Τούρκος καθηγητής, στο βιβλίο του με τίτλο «Agya Sofya Efsanelery», που σημαίνει «Τα μυστικά της Αγίας Σοφίας», υποστηρίζει ότι οι στήλες που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού έχουν γίνει από σπάνιο υλικό.
Οπως αναφέρει η εφημερίδα Εspresso, αυτό το υλικό μεταφέρθηκε από ένα όρος με την τουρκική ονομασία Kaf Dağı, ένα μυθικό όρος για τους Τούρκους που παρομοιάζεται με τον Καύκασο και που σύμφωνα με τις τουρκικές παραδόσεις, περιβάλλει όλη την οικουμένη, κι αυτός είναι ένας πολύ χαρακτηριστικός συμβολισμός για την Αγιά Σοφία.
Στο ίδιο αποκαλυπτικό βιβλίο, που είναι – όπως υποστηρίζει ο Tούρκος καθηγητής – προϊόν έρευνας πολλών ετών, αναφέρει ότι τα θεμέλια του μεγαλοπρεπούς ναού της Αγίας Σοφιάς σκάφτηκαν σεβάθος 70 μέτρων από την επιφάνεια της γης.
Στο βάθος των θεμελίων έχουν τοποθετηθεί μεγάλες ποσότητες χρυσού και ασημένια υλικά τα οποία θεωρήθηκε από τους κατασκευαστές ότι θα προστατεύουν το κτίσμα από κάθε καταστροφή.
Κάπου εδώ αρχίζει να γίνεται ιδιαίτερα πιστευτό αυτό που υποστήριζαν οι κατασκευαστές του ναού, καθώς η Αγία Σοφία έχει επιβιώσει από 64 δυνατούς σεισμούς έως και 7,4 Ρίχτερ έως σήμερα.
Ο καθηγητής αναφέρει στο βιβλίο του ότι κάτω από τον ιστορικό ναό υπάρχει άλλος ένας μυστικός υπόγειος ναός που επίσης έχει χτιστεί την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και που δεν έχει έρθει στο φως της επιφάνειας.
Ελάχιστα γνωστό είναι το γεγονός πως η μετατόπιση των ρολογιών κατά μία ώρα πίσω το χειμώνα και μία ώρα μπροστά το καλοκαίρι δεν είναι μέτρο που λήφθηκε τα τελευταία χρόνια. Οι πρώτες μνείες στην Ελλάδα για την ανάγκη εφαρμογής του μέτρου, το οποίο ήδη ίσχυε σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη και στην Αμερική, σημειώνονται το 1925! Η αρχική δειλή εφαρμογή του, πρώτα στα ωράρια των καταστημάτων, ξεκίνησε το 1927.
Η πλήρης εφαρμογή του μέτρου, με τη μορφή που το γνωρίζουμε στις ημέρες μας έγινε στις 6 Ιουλίου 1932 και με αφορμή τη μεγάλη οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει. Σκοπός η εξοικονόμηση ενέργειας, κυρίως ηλεκτρικού ρεύματος. Για την ενημέρωση του κοινού εκδόθηκε ανακοίνωση του Υπουργικού Συμβουλίου που ανέφερε ότι «κατόπιν εντολής των αρμοδίων υπουργείων προς απάσας τας υπηρεσίας του κράτους, το παρελθόν μεσονύκτιον τα ωρολόγια επροχώρησαν κατά μίαν ώραν. Η θερινή ώρα ισχύει δι’ όλην εν γένει την ζωήν του τόπου, αύτη δε λαμβάνεται υπ’ όψιν δι’ όλας τας υπό των νόμων, διαταγμάτων κ.λπ. οριζομένας περιπτώσεις».
Οι οδηγίες που εκδόθηκαν ήταν ιδιαίτερα αναλυτικές για τα καταστήματα, τα γραφεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα εργοστάσια, τις εταιρείες, ενώ στην εφαρμογή ενεπλάκη ενεργά και το Αστεροσκοπείο Αθηνών. Το μέτρο λειτούργησε επί διετία για να ατονήσει σταδιακά και να επανεμφανιστεί στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.
Μεταπολεμικά το μέτρο επανήλθε στην επικαιρότητα στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συγκεκριμένα εφαρμόσθηκε το 1952, χωρίς ωστόσο να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα εξοικονόμησης ενέργειας, σύμφωνα με τις μελέτες της Ηλεκτρικής Εταιρείας (:αργότερα ΔΕΗ). Το μέτρο ατόνησε και πάλι για να εισαχθεί εκ νέου, με λακωνική κυβερνητική ανακοίνωση, στις 13 Απριλίου 1975, όταν η Ελλάδα εναρμονίστηκε με τα ισχύοντα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Φωτογραφία της Πανεπιστημίου την δεκαετία του 50. Οι γραμμές του τράμ ....οι τροχονόμοι που δεν είχαν πολύ δουλειά ...σταθμευμένα αυτοκίνητα...διπλής κατευθύνσεως τότε. Θα μείνω στα κτίρια που τότε λειτουργούσαν όλα...είχαν κόσμο μέσα που έμενε και κυρίως δούλευε. Θυρωροί και αρκετοί από αυτούς να μένουν μέσα σε αυτά με τις οικογένειές τους. Δεν ήταν εύκολη η θέση του θυρωρού και αρκετές φορές υπήρχε και κόστος γιατί πουλούσαν οι διαχειριστές τα θυρωρεία μαζί με χώρο διαμονής που συνήθως ήταν στο υπόγειο. Στα μέγαρα όπως τα έλεγαν υπήρχαν ραφτάδες....δικηγόροι....εταιρείες εισαγωγών.... ιδιωτικοί ντετέκτιβς κ.λ.π. Νέες κοπέλες με γνώσεις γραφομηχανής και στενογραφίας ήταν περιζήτητες στα δικηγορικά....στις εταιρείες. Τα μαγαζιά της Πανεπιστημίου είχαν εμπορεύματα που δεν ήταν για όλα τα βαλάντια ήταν κυρίως εισαγόμενα και επώνυμα όπως τα έλεγαν. Πήγαινες με την οικογένεια για παπούτσια ή ρούχα και περνούσες από τις βιτρίνες της Πανεπιστημίου να χαζέψεις να δεις τιμές να πάρεις βαθειά ανάσα και να καταλήξεις στα γνωστά για την τσέπη σου εμπορικά στέκια. Πλατεία Δημαρχείας....Αθηνάς...Αιόλου... Στην Πανεπιστημίου υπήρχαν και αρκετά κοσμηματοπωλεία με τις βιτρίνες γεμάτες εμπόρευμα και όχι όπως σήμερα σχεδόν άδειες με σεκιουριτάδες και πόρτες να ανοίγουν με κουμπί από μέσα.
Στο ύψος του Πανεπιστημίου στο πεζοδρόμιο πουλούσαν μεταχειρισμένα βιβλία. Παρακάτω με την Χ.Τρικούπη ήταν και είναι φυσικά το ΑΙΓΑΙΟΝ με τους λουκουμάδες μια σίγουρη στάση στις βόλτες. Και το βράδυ ήταν ωραίος αυτός ο δρόμος φωταγωγημένος με κίνηση ειδικά στα σινεμά. ΤΙΤΑΝΙΑ...ΡΕΞ
Ήταν και το ΣΙΝΕΑΚ στο υπόγειο του ΡΕΞ για τα παιδιά με ξένες ταινίες γέλιου....Σαρλώ....Τρίο Στούτζες...Χονδρό Λιγνό.... Είχε και πρωϊνές προβολές... Πίσω στα παλιά !
Μόλις έγινε γνωστή εις την στήλη σημερινή επείγουσα επιστολή της Γερμανικής Καγκελαρίας προς το Μέγαρον Μαξίμου, η οποία έχει ως εξής:
«Εξοχότατε και αγαπητέ μου κ. Πρωθυπουργέ.
Επ’ ευκαιρία της σημερινής εορτής, τόσον του κόμματός Σας, όσον και Υμών προσωπικώς, παρακαλώ όπως δεχθείτε τις θερμότερες ευχές του γερμανικού λαού, του φίλου σας κ. Σόιμπλε και, φυσικά, εμού. Γνωρίζω καλώς πως τόσον Υμείς, όσον και ο εξοχότατος Υπουργός σας επί των Οικονομικών αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεσθε και δεν καταδέχεστε δώρα οιασδήποτε οικονομικής μορφής, καθ’ ότι είστε υπεράνω χρημάτων και δεν σας απασχολεί παρά μόνον η εθνική σας υπερηφάνεια, η αξιοπρέπεια και το πατροπαράδοτο ελληνικό φιλότιμο. Έτσι, παρά την εισήγηση του αγαπητού μας Βόλφγκανγκ να σας στείλουμε καμιά πεντακοσαριά δις, ως μικρό και συμβολικό δώρο, προκειμένου να βολευτείτε προσωρινά, να ικανοποιήσετε τις προεκλογικές σας εξαγγελίες και να εξοφλήσετε τα χρέη σας, θεώρησα τοιαύτη ενέργεια ως απολύτως ταπεινωτική γιά τον ελληνικό λαό και ως μεγάλη προσβολή προς το πρόσωπό Σας. Ακόμη θυμάμαι την γενναία Σας προσφορά να υποβιβάσετε κάποιες ψιλοεκκρεμότητες που υπάρχουν ανάμεσά μας από την αποφράδα ναζιστική Κατοχή της Ελλάδος και να προτάξετε το ηθικό μέρος της διαφοράς. (Ήδη σας γνωρίζω πως τα Γερμανικά Ταχυδρομεία ετοιμάζουν νέα σειρά γραμματοσήμων όπου σε κάθε διαφορετικής αξίας γραμματόσημο θα απεικονίζεται και διαφορετικό χωριό που καίγεται, μία σφαγή αθώων αμάχων, ή -έστω- μία εκτέλεση ομήρων. Εννοείται πως, τιμής ένεκεν, θα σας αποσταλούν μερικές σειρές με σφραγίδα πρώτης ημέρας κυκλοφορίας και μερικά ασφράγιστα φεγιέ, γιά την προσωπική σας συλλογή).
Τελικά αγαπητέ μου Αλέξη, (τώρα που γνωριστήκαμε και αγαπηθήκαμε κουντρ ντε φουντρ), μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα, καθώς αποθεραπεύθηκα και από αυτή την καταραμένη ποδάγρα που με παίδευε μήνες, να σου παραχωρήσω, ως δώρο, εκείνον τον πεντοζάλη που μου είχες τάξει προεκλογικά. Επομένως εγώ επιλέγω, ως ορχήστρα τη Φιλαρμονική της Βιέννης και Διευθυντή τον Ζούμπιν Μέτα και προτείνω ως χώρο το δικό σας Ηρώδειο. Η παράσταση θα χαλάσει κόσμο! Εσύ διάλεξε μόνο ημερομηνία και λυράρη σολίστα. Περιμένω εναγωνίως απάντηση.
ταταλαβαίνω πόσο έχει βασανιστεί αυτός ο γυρολόγος του σινεμά. Με μιά κινηματογραφική μηχανή προβολής, επίκαιρα της Μικρασιατικής καταστροφής και τη βροντώδη φωνή του που περιγράφει τις ασπρόμαυρες κινητές εικόνες, να γυρίζει από πολιτεία σε πολιτεία και να συγκεντρώνει σε μια σκοτεινή αίθουσα, τους ομοψενείς που με δάκρυα βλέπουν αρχικά τις νίκες και μετά την κατάρρευση των Ελλήνων...Όταν φεύγω με τις σημειώσεις μου και τις φωτογραφίες, δεν μπορώ παρά να σκύψω και να του φιλήσω το ρυτιδωμένο χέρι... Δεν έχει καμιά σχέση ότι σημειολογικά το σαρδάμ έχει προκύψει από την αντιστροφή του ονόματός τουΜαδράς. Για μένα, έστω και τσαρλατάνος, είναι πρωτοπόρος. ( στη φωτογραφία ο σιτεμένος Μαδράς, ως μάγος της Αθήνας και η πρωταγωνίστριά του ονόματι Pαπουλίνα ) 
.jpg)
