Με την καταστροφή της Σμύρνης οι πρόσφυγες γέμισαν Αθήνα και Πειραιά... Άλλοι ήρθαν με τις οικογένειες άλλοι μόνοι τους και σκορπίστηκαν σε διάφορες γειτονιές προσπαθώντας να επιβιώσουν. Νέα κορίτσια δεν άντεξαν την φτώχεια και την μιζέρια της σκηνής και της παράγκας την δουλειά στο εργοστάσιο στα αρχοντόσπιτα ως υπηρεσίες κ.λ.π. Την λύση τους την έδωσαν οι μαντάμες... Και τσατσάδες τις έλεγαν...στρατολογούσαν από τις προσφυγικές γειτονιές όμορφα κορίτσια τα έντυναν ωραία και τα χρησιμοποιούσαν σε μασατζίδικα της εποχής όπου σύχναζαν λιπαροί κύριοι με χοντρά πορτοφόλια. Τα έλεγαν και χαμάμ αν και στην πιάτσα ήταν γνωστά σαν μπουρδέλα. Διαφήμιση δεν χρειαζότανε ο ένας πελάτης έστελνε τον άλλο συστημμένο και αυτός πρώτα θα περνούσε από μίνι "συνέντευξη"με την μαντάμα που και το μάτι της έκοβε αλλά και τον προειδοποιούσε για τυχόν παρεκτροπή που σήμαινε κακομεταχείριση της κοπέλας. Το δράμα για αυτά τα κορίτσια τις παστρικιές όπως τις έλεγαν στις γειτονιές όπου νοίκιαζαν κάποιο δωμάτιο και έμεναν ήταν όταν τις έδιωχναν από τα χαμαμτζίδικα "προσλαμβάνοντας"νεώτερες. Η κατάληξη ήταν το πεζοδρόμιο...το καλντερίμι... Οι πρόσφυγες συγγενείς τους τις είχαν ξεγράψει... Μεγάλες πλέον σε ηλικία μετά τον εμφύλιο κατέληγαν στην καλύτερη περίπτωση σε οίκους ανοχής υπεύθυνες για την τάξη στην αίθουσα αναμονής και στην καθαριότητα. Συναρπαστικές οι ιστορίες που άκουγες όταν ερχόντουσαν στο μαγαζί που δούλευες σαν πελάτισες. Ήταν πάντα περιποιημένες και έβλεπες να δακρύζουν όταν μιλούσαν για τις χαμένες πατρίδες. Το μόνο που τις φόβιζε ήταν η μοναξιά...γνώριζαν ότι πεθαίνοντας θα περνούσαν από τα αζήτητα του νεκροτομείου πρίν καταλήξουν στο νεκροταφείο βάζοντας σε έξοδα τον Δήμο. πίσω στα παλιά
Δέος και θαυμασμό σε όλη την αρχαιολογική κοινότητα προκαλούν τα νέα ευρήματα του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης, που είδαν το φως της δημοσιότητας την Κυριακή. Το ψηφιδωτό δάπεδο πίσω από τoν χώρο των Καρυάτιδων είναι μοναδικό, ενώ, σύμφωνα με διακεκριμένους αρχαιολόγους που μίλησαν στο zougla.gr, θα δώσει περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα του νεκρού ή των νεκρών. Αν και από την πλευρά κάποιων επιστημόνων υπάρχει ακόμα επιφυλακτικότητα στο να κάνουν δηλώσεις, φαίνεται ότι υπάρχει ένα σημείο στο οποίο πολλοί συμφωνούν. Κι αυτό αφορά τον συμβολισμό του Ερμή ως ψυχοπομπού.
Ωστόσο, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι στον τάφο της Περσεφόνης στις Αιγές, υπάρχει μία αναπαράσταση η οποία φέρεται να παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το συγκεκριμένο ψηφιδωτό!Ο Ερμής ως ψυχοπομπός οδηγούσε τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο, δηλαδή στον ΆδηΑδιαμφισβήτητα λοιπόν, ο Ερμής, ο οποίος απεικονίζεται και στο ψηφιδωτό της Αμφίπολης, θεωρούνταν πως οδηγούσε τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο, δηλαδή στον Άδη. Σύμφωνα όμως με κάποιους ερευνητές και ιστορικούς, ο Ερμής οδηγούσε και άρμα θεοτήτων.
Το ποιος είναι τελικά ο δαφνοστεφανωμένος άνδρας πάνω στο άρμα στο εσωτερικό του ταφικού μνημείουστον λόφο Καστά, αλλά και το τι κρύβεται στον επόμενο χώρο θα το διαπιστώσει η αρχαιολογική έρευνα, η οποία συνεχίζεται. Η κεντρική παράσταση πάντως απεικονίζει άρμα σε κίνηση που σύρεται από δύο λευκά άλογα και το οδηγεί γενειοφόρος άνδρας με στεφάνι δάφνης στο κεφάλι. Μπροστά από το άρμα απεικονίζεται ο θεός Ερμής ως ψυχοπομπός, ο οποίος φορά πέτασο, μανδύα, φτερωτά σανδάλια και κρατά κηρύκειο. Η σύνθεση έχει κατεύθυνση από τα ανατολικά προς τα δυτικά.
Τι λέει η μυθολογία για τον Ερμή που έφερνε τους νεκρούς στον Κάτω Κόσμο
Ο Ερμής, γνωστός και με το επικό Ερμείας, είναι ένας απ'τους παλαιότερους θεούς με γνήσια ελληνική λαϊκή καταγωγή. Κατά τη μυθολογία, γεννήθηκε σε μια σπηλιά στην Κυλλήνη (στο σημερινό όρος Ζήρια) της Κορινθίας, από τον Δία και την πανέμορφη νύμφη Μαία, την κόρη του Άτλαντα.
(Πολλές είναι οι αρχαίες πηγές που παρουσιάζουν τον Ερμή συνδεδεμένο με καθαρά χθόνιες θεότητες, όπως είναι η Δήμητρα, ο Πλούτων, ο Τροφώνιος κ.ά.)
(Ο ψυχοπομπός Ερμής σε αγγειογραφίες εμφανίζεται να επαναφέρει στον Επάνω Κόσμο τη βασίλισσα του Άδη, την Κόρη Περσεφόνη)
Στον Όμηρο μνημονεύεται με το αρχαιότερο όνομά του Ερμής ο Κυλλήνιος, αλλά και με τους επιθετικούς προσδιορισμούς «εύσκοπος αργεϊφόντης», «διάκτορος», δηλαδή ψυχοπομπός. Στον Όμηρο χρησιμοποιούνται συχνότερα τα επίθετα «χρυσόραβδος» και «αγγελιοφόρος», ενώ στον Ησίοδο αποκαλείται «ξακουστός κήρυκας των θεών» και «προστάτης των βοσκών και των αιγοπροβάτων».
Η μυθολογία αναφέρει ότι αμέσως μετά τη γέννησή του επινόησε και κατασκεύασε την πρώτη λύρα και έδειξε, από τη βρεφική του ακόμη ηλικία, την επιδεξιότητά του να μπορεί να κλέβει ακόμη και τα βόδια του Απόλλωνα.
(Ερμής σε ζωγραφική αγγείου από την Ν.Δήλο 450-400 π.Χ.)
(Βυζαντινό μωσαϊκό του 5-6 αι μ.Χ.)
Ο Ερμής, όπως και ο Προμηθέας, επειδή ανακάλυψε τη φωτιά και τα πυρεία, και συγχρόνως τη θυσία, προφανώς μια θυσία για το δωδεκάθεο, θεωρείται κατά βάση «ένας ανταγωνιστής του δόλιου πυρφόρου Προμηθέα».Ο Ερμής γρήγορα εξελίχθηκε σε τόσο πολυσχιδή θεότητα, ώστε κάλυπτε σχεδόν κάθε εκδήλωση της ζωήςΜολονότι στην επική ποίηση φαίνεται να έχει βοηθητική θέση έναντι των άλλων ολύμπιων θεών, πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε τόσο πολυσχιδή θεότητα, ώστε κάλυπτε σχεδόν κάθε εκδήλωση της ζωής. Είναι ο πλέον πολυάσχολος θεός, καθώς έχει πολλά καθήκοντα στον Επάνω Κόσμο: κατ'αρχάς είναι ο αγγελιοφόρος του Δία, είναι επίσης θεός των διασταυρώσεων των δρόμων και των ορίων-συνόρων (Ερμής Τρικέφαλος ή Τετρακέφαλος), προστάτης των θυρών των σπιτιών και των πυλών των ναών (Πύλαιος και Προπύλαιος Ερμής), θεός των γραμμάτων και της ρητορικής (λόγιος Ερμής), προστάτης των αθλητών και των αγώνων (αγώνιος Ερμής), προστάτης των εμπόρων (αγοραίος και κερδώος Ερμής). Μάλιστα προστάτευε όχι μόνο το θεωρούμενο σήμερα ως νόμιμο, αλλά και το τυχαίο εύρημα, το λεγόμενο έρμαιον, που σημαίνει «δώρο του Ερμή», δηλαδή το θεόσταλτο δώρο (εξ ου και Ερμής Τύχων) ή το απροσδόκητο πολύτιμο εύρημα ή ακόμη και το προϊόν κλοπής ή αρπαγής (εξ ου και άναξ φηλητών ή δόλιος ή ληιστήρ Ερμής). Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.
O τάφος της Περσεφόνης στις Αιγές και οι ομοιότητεςΜεγάλες ομοιότητες υπάρχουν με την παράσταση του τάφου της Περσεφόνης στη Βεργίνα Όπως ανέφεραν αρχαιολόγοι στο zougla.gr, στις Αιγές και συγκεκριμένα στον τάφο της Περσεφόνης υπάρχει μια παράσταση η οποία φέρεται να έχει κάποιες ομοιότητες με αυτήν του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης.
(Παράσταση που βρίσκεται στον τάφο της Περσεφόνης στις Αιγές) Τι αναφέρει η αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη για τον τάφο της Περσεφόνης στις Αιγές
Όπως αναφέρει η διευθύντρια της ΙΖ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, υπεύθυνη για τον αρχαιολογικό χώρο των Αιγών, Αγγελική Κοτταρίδη, πρόκειται για «τάφο χτισμένο με ιδιαίτερη προσοχή από μεγάλους πώρινους γωνιόλιθους, με διαστάσεις 3Χ4,5 μ. κι είναι ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του είδους του που έχουν βρεθεί, ωστόσο παρά το μέγεθός του το μνημείο δεν έχει πρόσοψη και κανονική είσοδο και εξακολουθούσε να λειτουργεί σαν υπόγεια θήκη, όπου η ταφή έγινε από πάνω.
Ο τάφος είχε συληθεί πιθανότατα από τους Γαλάτες που λεηλάτησαν την βασιλική νεκρόπολη των Αιγών. Η λιγοστή κεραμική που βρέθηκε μέσα σ'αυτόν δείχνει πως χρονολογείται γύρω στο 350 π.Χ.
Το μνημείο ανήκε σε μια νεαρή γυναίκα περίπου 25 χρονών που πρέπει να πέθανε στη γέννα και θάφτηκε εδώ μαζί με το βρέφος της. Τα οστά ενός άντρα που υπήρχαν μέσα στα πεσμένα χώματα, από τον τρόπο και τη θέση που βρέθηκαν, φαίνονται να σχετίζονται με την μεταγενέστερη τυμβωρυχία, πράγμα όχι ασυνήθιστο στη νεκρόπολη των Αιγών.
Η γειτνίαση του τάφου της με εκείνον του Φιλίππου Β΄ δείχνει πως η γυναίκα αυτή θα πρέπει να ήταν μια από τις επτά συζύγους του βασιλιά, πιθανότατα η Νικησίπολις από τις Φερές, η μητέρα της Θεσσαλονίκης».
Το διακοσμητικό πλαίσιο του ψηφιδωτού και η ασπίδα του Φιλίππου
Υπάρχει ακόμα μια παρατήρηση που επισημαίνουν στο zougla.gr ιστορικοί και ερευνητές. Στο ανάκτορο των Αιγών υπάρχει ένα διακοσμητικό πλαίσιο στην ασπίδα του Φιλίππου το οποίο φέρεται να μοιάζει με αυτό του ψηφιδωτού της Αμφίπολης.
(Το διακοσμητικό πλαίσιο του ψηφιδωτού της Αμφίπολης)
Αγνώριστος: Ο Πάνος Σκουρλέτης με άφρο μαλλί σε συγκέντρωση του ΚΚΕ Εσωτερικού
Ένα μοναδικό ταξίδι στο χρόνο επιφύλαξε για έκπληξη στους διαδικτυακούς του φίλους ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης. Δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, μια φωτογραφία από την εποχή που συμπόρευε με το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Η φωτογραφία είναι από συγκέντρωση του κόμματος στο Σπόρτινγκ και ο Πάνος Σκουρλέτης μάλιστα έχει βάλει κι ένα κουϊζ στους φίλους του.
Διαβάστε τι γράφει:
Συγκέντρωση του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ στο Σπόρτιγκ 1986 , μετά ήλθαν τα δύσκολα..
Όποιος αναγνωρίσει πάνω από δυο κερδίζει .......
Δείτε την εικόνα:
Για να σας βοηθήσουμε ο Πάνος Σκουρλέτης είναι ακριβώς πάνω αριστερά στη γωνία...
"Μού αρέσει στα Βούρλα, έρχονται πολλοί πελάτες..."
Τα κορίτσια της οδού Σωκράτους, Αθήνα 1957... Φωτ.: Κώστας Μπαλάφας/ Μουσείο Μπενάκη Σας έχω σήμερα μια αποκαλυπτική συνέντευξη που πήρε ένας Γάλλος ταξιδιώτης το 1935 από μια πόρνη της περιβόητης συνοικίας Βούρλα της Δραπετσώνας. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό "VOILA"και φυσικά μεταφράστηκε και αναδημοσιεύτηκε και στον ελληνικό τύπο: «Τα Βούρλα, ο ευαγής οίκος της Δραπετσώνας, είνε χωρισμένα εις τρία τμήματα. Οι κάμαρες των κοριτσιών είνε όλες όμοιες, όπως και τα σαλόνια. Όταν έφθασα είδα τις γυναίκες καθισμένες κοντά στον τοίχο, να περιμένουν να τις καλέση κάποιος πελάτης, άλλες κουβέντιαζαν μεταξύ των ή έρριχναν χαρτιά, καπνίζοντας το τσιγάρο τους.. Όλες κακοβαμμένες, βαρειές, μουτρωμένες, όλες χασμουριώνται από κούρασι και πλήξι. Μια από αυτές, η Φωφώ, κάθισε κοντά μου και μου έδωσε το χέρι της. Μιλούσε λίγα γαλλικά και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Παρ'όλο ότι ήταν νέα ακόμη, η πικρία διαγραφόνταν καθαρά στο βλέμμα της και τα χαρακτηριστικά της έδειχναν τέτοια εξαθλίωσι πού μου έκαμε εντύπωση. Εγώ ζούσα μέσα σε καράβι από μικρό κοριτσάκι. Κάποιος καπετάνιος με είχε κλέψει και με πήρε μαζί του ως που να μεγαλώσω. Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεββάτι. Με έδερνε, με έβανε να δουλεύω στο καράβι, όπως και οι άντρες. -Πάρε ένα λουκούμι, Φωφώ. -Μ'αρέσεις, μου είπε. Και τα λουκούμια μου αρέσουν πολύ. -Θέλεις κι'άλλο; -Ναι. Η Φωφώ με κυττούσε καχύποπτα. Δεν προσπάθησε όμως να κρύψη το συναίσθημά της. -Πόσον καιρό είσαι εδώ; Την ρώτησα. Δεν μου απήντησε. Της φάνηκε περίεργο που ενδιαφερόμουν γι'αυτήν. -Έρχεσαι από πέρα; Πώς έφθασες εδώ; -Να. Οι ναύτες μιλούσαν πάντοτε μπροστά μου για τα Βούρλα. Τους έβλεπα με τι χαρά άφιναν το καράβι για να έρθουν εδώ να διασκεδάσουν. Εγώ ζούσα μέσα σε καράβι από μικρό κοριτσάκι. Κάποιος καπετάνιος με είχε κλέψει και με πήρε μαζί του ως που να μεγαλώσω. Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεββάτι. Με έδερνε, με έβανε να δουλεύω στο καράβι, όπως και οι άντρες. -Και έμεινες καιρό με τον καπετάνιο; -Δέκα χρόνια. Πηγαίναμε παντού. Στην Αγγλία, στη Μαύρη Θάλασσα. Αλλά δεν με άφινε να βγώ έξω. Όταν το καράβι εσκάλωνε, αυτός με έκλεινε στην καμπίνα του. Κάποτε όμως στην Αίγυπτο του έφυγα. -Χωρίς διαβατήριο; -Χωρίς. Όταν η αστυνομία με ανεκάλυψε, με έστειλε στο σπίτι μου στη Ρουμανία. Η μητέρα μου ήθελε να με κρατήση, αλλά εγώ της έφυγα. -Εδώ είσαι καλά; -Ναι. Θα μπορούσα να βρώ δουλειά, αλλά μού αρέσει περισσότερο στα Βούρλα. Και έπειτα έρχονται πολλοί πελάτες. Τα κορίτσια της οδού Σωκράτους, Αθήνα 1957... Φωτ.: Κώστας Μπαλάφας/ Μουσείο Μπενάκη Ενώ μιλούσαμε, κάποιος ναύτης είχε καθίσει κοντά μας και δεν είχε σηκώσει τα μάτια του από τη Φωφώ. Ήταν ωραίο παιδί. Θα επερίμενε βέβαια να τελειώσουμε για να την πάρη. Η Φωφώ όμως δεν του έδινε προσοχή. Της επρότεινα να περάση το βράδυ μαζί μου. Δεν μου απήντησε, αλλά έτρεξε να βρή τις φιλενάδες της. Δεν άργησε να γυρίση. Στο χέρι της κρατούσε το παλτό που της είχε δώσει μια φίλη της. Πήραμε ένα ταξί. Η Φωφώ κοιτούσε περίεργα από το τζάμι και προσπαθούσε να προσανατολισθή στους δρόμους του Πειραιώς. Δεν μιλούσε. Φαινόταν σαν να μη μου είχε εμπιστοσύνη. Θέλησα να της πιάσω το χέρι, αλλά αυτή το τράβηξε. Η θέα του λιμανιού, της αποβάθρας, της φορτωμένης σακκιά και κασέλες, την έκανε μελαγχολική. Και όμως η μέρα ήταν θαυμασία. Ήταν μία από τις μέρες εκείνες που δίνουν στην Ελλάδα μεγαλύτερη γοητεία από ότι της δίνουν τα κλασσικά μνημεία της. -Που θα πάμε, με ρώτησε σε μια στιγμή. Αθηναϊκά πορνεία, σε εφημερίδα της εποχής Διέταξα τον σωφέρ να σταματήση. Άνοιξα την πόρτα και κατεβήκαμε κοντά στο ρολόϊ. Τα σιδερένια τραπεζάκια του καφενείου ήταν πιασμένα όλα από ναύτες και μερικούς σοβαρούς εμπόρους που κάπνιζαν με μακαριότητα το ναργιλέ τους. Όλοι εγύρισαν να μας κοιτάξουν. Η Φωφώ δεν διέφερε από τας άλλας συναδέλφους της. Το κακό της βάψιμο, το όλον της μαρτυρούσαν καθαρά το επάγγελμά της. Δεν ήθελε να πάρη τίποτε στο καφενείο. Μου ζήτησε μόνον σοκολατάκια, καραμέλες, έπειτα μύγδαλα και φυστίκια, και στο τέλος της αγόρασα από το διπλανό ζαχαροπλαστείο πάστες σού και μπαμπάδες για να τα πάη στις φίλες της. Με το πακέτο στο χέρι, η μικρή βγήκε ενθουσιασμένη από το ζαχαροπλαστείο. Μόλις εφθάσαμε στο καφενείο η πρώτη της δουλειά ήταν να ανοίξη το πακέτο και να μου προσφέρη γλυκά. Της επρότεινα να πάμε σε μια ταβέρνα, αλλά αυτή με διέκοψε. -Δεν πάμε στο σινεμά; -Μπράβο. -Ωραία. Εμένα μου αρέσουν πολύ οι ερωτικές ταινίες. Δεν της άρεσαν μόνο οι ερωτικές ταινίες, αλλά και τα γλυκά, γιατί όλο το περιεχόμενο του πακέτου χάθηκε σε μια στιγμή. -Πάμε πρώτα να πιούμε κάτι. -Ά, δεν θα πιώ. Δεν θέλω να γυρίσω μεθυσμένη. Είχε πάντοτε το φοβισμένο της ύφος. -Μά πές μου Φωφώ, την ηρώτησα, ποιος ήταν ο πρώτος σου πελάτης; -Πού να ξέρω; -Μα φαντάζομαι πώς ξέρεις. -Όχι, όχι, δεν ξέρω. Σάρωσε τα φρύδια της. -Δεν θέλεις να μου πής; -Γιατί με ρωτάς; Φώναξε φουρκισμένη. Δεν ήταν ευχάριστο. Και πρώτα-πρώτα δεν ήξερε ότι ήμουν παρθένα. -Καλά, αλλά τι άνθρωπος ήταν; Ναύτης; Φαντάρος; Η Φωφώ κατέβασε τα μάτια της και φάνηκε συλλογισμένη. -Χαμάλης, μου είπε στο τέλος. Τον βαριόμουν. Μου έλεγε κάτι ανόητες κουβέντες. Είχε χάσει μια κόρη που θα είχε τώρα την ηλικία μου. Εγώ τον φοβήθηκα. -Και δεν κατάλαβε τίποτε; -Τίποτε. Δεν ηθέλησα να την ρωτήσω αν συνέβη το ίδιο και μ'αυτήν. Η Φωφώ κατάλαβε την σκέψι μου, και σηκώνοντας το κεφάλι της μου χαμογέλασε λυπημένη». Πηγή: www.lifo.gr
Άνθρωπος που από τα 12 χρόνια του μάζευε βιβλία (τα παλιότερα στην βιβλιοθήκη μου έχουν ημερομηνίες της δεκαετίας του σαράντα) που δεν αγόραζε κουλουροτύρι στο διάλειμμα για να τα αγοράσει, βρέθηκα την τελευταία Κυριακή στο Γιουσουρούμ.
Kαι ήταν σαν να πήγα σε κηδεία.
Κηδεία βιβλίων και βιβλιοθηκών.
Aυτοί που τα μάζευαν ένα-ένα με κόπο, είχαν άραγε φανταστεί μία τέτοια κατάληξη;
Βιβλία με το κιλό…
Και σκέφθηκα τα βιβλία μου, που μάζευα εξήντα πέντε χρόνια. Εκεί άραγε θα καταλήξουν μια μέρα;
Υ. Γ. Για τους φίλους της φωτογραφίας. Η βόλτα αυτή ήταν παράλληλα και δοκιμή μίας νέας φωτογραφικής μηχανής, της Nikon D5300. Της πρώτης Nikon DSLR χωρίς φίλτρο low pass. Η αφαίρεσή του δίνει στις λήψεις μία ιδιαίτερη ευκρίνεια που μπορεί να ανιχνευθεί μόνον στις μεγάλες μεγεθύνσεις (κάντε κλικ). Φακός ήταν ο επίσης νέος Nikon AF-S DX 18-140mm f3,5-5,6G ED VR.
Μια που είμαστε σε ιδιαίτερα σχολική ατμόσφαιρα, να δούμε πώς τα ελληνόπουλα μάθαιναν γράμματα κάπου τη δεκαετία του 1850. Αντιγράφω από την εφημερίδα «Η Εικονογραφημένη» του 1915 μια σχετική ιστορική αναδρομή: «Φαντασθήτε μίαν τεραστίαν αίθουσαν, και εκεί μέσα υλικόν, διάκοσμον, προσωπικόν, μαθητάς, όλα, ένα πελώριον μάτι –του Θεού- υψηλά απέναντι των μαθητών, ρητά διάφορα, «Τίμα τον πατέρα σου...», «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου», «Άνθρωπος αγράμματος ξύλον απελέκητον», το αλφάβητον εις μέγα σχήμα και εις όλας τας μορφάς, καλλιγραφικά, του τύπου. Έπειτα διπλή σειρά πινάκων αναγνώσεως και αριθμήσεως από του άλφα και της συλλαβής έως της ελευθέρας και απνευστί αναγνώσεως και από της «κουλούρας» μέχρι της πολυπλοκωτέρας διαιρέσεως, των συμμιγών και κλασμάτων, εις τους εκατέρωθεν των μαθητών τοίχους. Και τέλος δίπλα της θύρας η «δασκαλοκαθέδρα, λεπτουργημένη, επάνω εις ένα βάθρον με 2-3 βαθμίδας, επί του οποίου υπήρχον τα γραφεία και τα ντουλάπια της υπηρεσίας του σχολείου, κάτω δε από το βάθρον υπήρχε κρύπτη, η οποία εχρησίμευε και ως φυλακή διά τους ατάκτους. Από την δασκαλοκαθέδραν αυτήν, το στραταρχείον του σχολείου, ο μεγάλος δάσκαλος, όπως ελέγετο ο διευθυντής, ενθρονισμένος και περιστοιχούμενος από ολόκληρον επιτελείον βοηθών, δασκάλων πρωτοσχόλων, διηύθυνε με συνθηματικάς κωδωνοκρουσίας, με κρούσεις του δείκτου, με συριγμούς, με φωνάς διατόρους και παράτασσε και ωδήγει και εμοίραζε προς γραφήν, προς ανάγνωσιν ή προς αριθμητικήν, το βομβούν γύρω του σμήνος των μαθητών του. Επάνω εις την εξέδραν αυτήν εστηρίζετο όλο το σχολείον, το υλικόν, οι κατάλογοι, τα ποινολόγια, ο μέλας και ο χρυσούς πίναξ της μομφής και της τιμής, ο γεωγραφικός χάρτης, η βιβλιοθήκη και βιβλία εις δέματα και όλαι αι εγκύκλιοι τουΥπουργείου, αίτινες απετέλουν τον τυφλοσούρτην του μεγάλου δασκάλου. Η διδασκαλία ήρχιζε με την ανάγνωσιν. Οι μαθηταί εκάθηντο, προσερχόμενοι προ του μαθήματος, εις τα θρανία καθ'ηλικίαν και ανάστημα εμπρός οι μικρότεροι ή μικροσωμότεροι. Οι βοηθοί, με πόζαν καθηγητού Πανεπιστημίου εκκρεμούσαν εις τον μαυροπίνακα τον πίνακα της αναγνώσεως και ήρχιζε το μάθημα ... -Βδέλ, φράξ, χράπ, κνύξ, λάξ, λαός, υιός ... Την ανιαρότητα της διδασκαλίας εποίκιλε κάπου-κάπου κατά την αποσύνθεσιν των ημικυκλίων ένα τραγουδάκι: Παύει πλέον η μελέτη Κι'ο καιρός της προσευχής, Ώρα της εξόδου ήλθε Στώμεν μετά προσοχής κλπ Κ'εις το τέλος ο ύμνος προς τον Βασιλέα: Τον Βασιλέα μας τον πρώτον Όθωνα, σώσον Θεέ! Δός Δόξης στέφανον, Την τύχην άφθαρτον Τον Βασιλέα μας Σώσον Θεέ! Η στοιχειωδεστέρα ποινή ήτο η νηστεία, διαρκής και πολύωρος, έπειτα ήρχετο η γονυκλισία, η μαστίγωσις, και εκ μέρους όλων των μαθητών, διά παρελάσεως, το φτύσιμον. Αλλ'ήσαν εν χρήσει και αμοιβαί. Ούτω των επιμελών και ευτάκτων το όνομα ανεγράφετο εις ειδικόν πίνακα, απενέμετο δε εις αυτούς και εύσημον. Της αυτής μορφής ήσαν και τα σχολεία των κορασίων με πρόσθετον μάθημα χειροτεχνημάτων. Αλλά δεν εφύετο τότε αφθόνως η «δασκάλα» και ούτω πολλά σχολεία κορασίων διηύθυνον πρεσβύται δημοδιδάσκαλοι. Εκ παραλλήλου, υπήρχον και μικτά σχολεία αρρένων και κορασίων, αλλ'έγιναν τόσον πολλά βραδύτερον, ώστε το 1852 το Υπουργείον εξέδωκε εγκύκλιον σχετικήν, η οποία θα μείνη αλησμόνητος: «Περί αποχωρήσεως των αρρένων από τα κοράσια» δι'ής απηγόρευε «την επιμιξίαν, ήτις προκαταβάλλει σπέρματα δυσαρέστων συνεπειών», επέβαλλε δε «το αυλίζεσθαι δι'ετέρας εισόδου εις το αυτό οίκημα διωρόφου οικοδομής». http://www.paliaathina.com/gr Πηγή:www.lifo.gr
Παραλλήλως αποκτά ηλεκτρονικόν διερευνητήν, διά του οποίου θα καταστή ευχερής η άμεσος αναζήτησις αγνώστων δραστών εγκλημάτων εντός ελαχίστου χρόνου και η άμεσος ενημέρωσις παντός αρμοδίου αστυνομικού, ώστε να μειωθή εις το ελάχιστον ο χρόνος εξακριβώσεως της ταυτότητος των συλλαμβανομένων υπόπτων και να διευκολυνθή η διοικητική μελέτη των εγκλημάτων από απόψεως δραστών, τόπου και χρόνου τελέσεως, αντικειμένου αυτών, αποτελεσματικότητος, αστυνομικών ενεργειών κ.λπ. KAΘΗΜΕΡΙΝΗ
Πρίν από το νάϋλον στα σπίτια εκείνα τα χρόνια έβλεπες παντού πανί... Στις εταζέρες...στους μπουφέδες...στο τραπέζι κ.λ.π. Κάθε τόσο ήθελαν πλύσιμο στην σκάφη...κολλάρισμα ...σιδέρωμα....λουλάκιασμα... Όταν έκανε εμφάνιση αυτό το προϊόν τα μαγαζιά έκαναν χρυσές δουλειές...μέχρι και τα ψιλικατζίδικα πουλούσαν. Τόπια με νάϋλον σε διάφορα χρώματα και σχέδια με τον πήχυ. Και φυσικά έγινε μόδα και τα πάνινα μπήκαν στο μπαούλο ... Παντού νάϋλον και η χαρακτηριστική μυρουδιά του. Τον πρώτο καιρό λαμπάδιαζε και καμμιά κάμαρα αυλής όπου έμεναν ηλικιωμένοι. Άντε το τσιγάρο που θα ξέχναγε ο παππούς....άντε το κερί της γιαγιάς.... Δεν ήθελε πολύ το νάϋλον .... Η μπουγάδα τότε για την νοικοκυρά δεν ήταν κάτι το εύκολο... Σκάφη...τρίφτης ...βραστό νερό και τα χέρια τους έμοιαζαν με του οικοδόμου. Στην αρχή πολεμούσαν με το πράσινο σαπούνι για να έρθουν αργότερα οι σκόνες τα απορρυπαντικά το τρυνάλ....το TIDE...το Rol... Eπανάσταση για την εποχή...καθάριζαν καλύτερα τα ρούχα με λιγότερο τρίψιμο.
Αρχές της δεκαετίας του ΄40 το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής νάϋλον κάλτσας δίνει στην κατατανάλωση το προϊόν. Χαμός από τον γυναικείο πληθυσμό....σε ένα χρόνο πάνω από 64 εκατομμύρια πωλήσεις... Ανέβηκαν οι μετοχές της γυναίκας... Τώρα μπορούσε και την φούστα να κοντύνει και να ασχοληθεί περισσότερο με τον καλλοπισμό της. Το νέο αυτό προϊόν βοήθησε και άλλους κλάδους... Άνοιξαν περισσότερα μαγαζιά καλλυντικών .... με γυναικεία ενδύματα ...παπούτσια. Πολλά τα σχόλια μεταπολεμικά για τις νάϋλον κάλτσες και τον Αμερικανικό στόλο που κατέπλεε στον Πειραιά συχνάκις... Αρκούσε ένα ζευγάρι κάλτσες για να ρίξει ο Τζώνης μια γυναίκα. Δυστυχώς τα χαστούκια που φάγαμε και τρώμε από τους "συμμάχους" δεν θα σταματήσουν με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. πίσω στα παλιά
Είναι ο πιο διάσημος άγνωστος «νεκρός» στην Ελλάδα των τελευταίων, τουλάχιστον, τριάντα ετών.
Βεβαίως, ουδείς γνωρίζει εάν είναι ένας ή, πρόκειται για περισσότερα πρόσωπα, όπως ουδείς μπορεί να πει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, με βεβαιότητα ότι, ο Τύμβος Καστά είναι όντως ταφικό μνημείο (και όχι, σύμφωνα με κάποιες υποθέσεις που διατυπώνονται τις τελευταίες ημέρες χαμηλόφωνα, ιερό, ναός).
Στην ενημέρωση που έκανε χθες, η Αννα Παναγιωταρέα προς τους δημοσιογράφους, από το Μουσείο της Αμφίπολης, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «οι διατυπωθείσες θεωρίες περί της ταυτότητας του νεκρού, ως σήμερα, ανάγονται σε 14. Θέλω να γίνει σαφές ότι οι συντελεστές της ανασκαφής δεν διατυπώνουν άποψη για την ταυτότητα του νεκρού, που γίνεται τόσος λόγος. Περιμένουν, με επιστημονική υπομονή, να μιλήσει το ίδιο το ταφικό συγκρότημα».
Οι «διατυπωθείσες θεωρίες» για την ταυτότητα του νεκρού στον Τύμβο Καστά της Αμφίπολης, που έως σήμερα «ανάγονται σε 14» είναι -ανεξαρτήτως επιστημονικής βάσης ή δημοφιλίας- οι εξής:
1. Μέγας Αλέξανδρος
Δεν επιβεβαιώνεται από τις ιστορικές πηγές, κανένας σοβαρός αρχαιολόγος δεν υιοθετεί τη θεωρία ότι, ο Αλέξανδρος είναι θαμμένος στην Αμφίπολη, ωστόσο, είναι, χωρίς αμφιβολία, η πιο pop εκδοχή, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Η Αμφίπολη είναι η πόλη από την οποία απέπλευσε για την Ασία. Ο Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. Ενα δημοφιλές «σενάριο» είναι ότι, η μητέρα του Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα μετέφερε τα οστά του στην Αμφίπολη. Οι πηγές αναφέρουν ως τόπο ταφής του την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ενώ υπάρχουν εκτενείς αναφορές για προσκύνημα στο ταφικό μνημείο του θεϊκού Αλέξανδρου τεσσάρων αυτοκρατόρων: Καίσαρας Αύγουστος, Ιούλιος Καίσαρας, Σεπτίμιος Σεβήρος, Καρακάλλας.
2. Ρωξάνη
Η «βάρβαρη», εκ Περσίας, σύζυγος του Αλεξάνδρου και μητέρα του γιου του, Αλεξάνδρου Δ, Ρωξάνη είχε καταφύγει στην Αμφίπολη για να διασωθεί από τους επιγόνους του Αλεξάνδρου. Η Αμφίπολη υπήρξε μοιραία για κείνη. Τη δολοφόνησε ο Κάσσανδρος, μαζί με τον γιο της και νόμιμο διάδοχο της αυτοκρατορίας, Αλέξανδρο Δ, το 310 π.Χ. -αφού πρώτα τους είχε εξορίσει στην Αμφίπολη για την «ασφάλεια» τους.Το όνομα της σήμαινε στη μητρική της γλώσσα «φωτεινή». Ο Αλέξανδρος είχε παντρευτεί τη Σογδιανή πριγκίπισσα για πολιτικούς λόγους, ωστόσο, σύμφωνα με τον Αρριανό, η Ρωξάνη υπήρξε καλλονή.
3. Αλέξανδρος ο Δ
Ο γιος του Μεγάλου Αλεξάνδρου που δολοφονήθηκε σε ηλικία μόλις 13 ετών, μαζί με τη μητέρα του, Ρωξάνη, από τον σφετεριστή Κάσσανδρο, ήταν αγέννητος όταν πέθανε ο πατέρας του. Ο τάφος του (πρόκειται για την επικρατέστερη εκδοχή) βρίσκεται στον βασιλικό τάφο των Αιγών, σε απόσταση 4 μέτρων από τον τάφο του παππού του, Φιλίππου Β. «Τα στοιχεία οδηγούν στην ταύτιση του νεαρού νεκρού με τον Αλέξανδρο Δ΄ τον γιο του Μεγαλέξανδρου και της Ρωξάνης, ένα παιδί-βασιλιά που όντας αιχμάλωτος στην Αμφίπολη δολοφονήθηκε μαζί με την μητέρα του από τον Κάσσανδρο για να κάνει τόπο στη φιλοδοξία του σφετεριστή του θρόνου. Προφανώς ο ίδιος ο δολοφόνος, για να διασκεδάσει τις υποψίες των Μακεδόνων, έφερε, όπως όριζε το έθιμο, τον τελευταίο των Τημενιδών και τον έθαψε με τιμές στην πόλη που στάθηκε το λίκνο της γενιάς του...»
4. Ολυμπιάδα
Η πριγκίπισσα των Μολοσσών της Ηπείρου και μετέπειτα βασίλισσα των Μακεδόνων, σύζυγος του Φιλίππου Β και μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δολοφονήθηκε με τον πλέον άγριο τρόπο, με λιθοβολισμό, κατόπιν εντολής του μεγάλου εχθρού της, Κάσσανδρου, το 316 π.Χ. Γυναίκα με ιδιαίτερη καλλιέργεια, η Ολυμπιάδα είχε έντονες μεταφυσικές ανησυχίες. Μυημένη στα βακχικά μυστήρια, υπηρέτησε για χρόνια ως ιέρεια το Μαντείο της Δωδώνης. Ετρεφε παθολογική αγάπη για τον Αλέξανδρο και ο θάνατος του τη συνέτριψε. Ήταν ιδιαιτέρως προστατευτική με τη Ρωξάνη και τον εγγονό της, Αλέξανδρο Δ. Η Ολυμπιάδα δολοφονήθηκε έξι χρόνια πριν από τη Ρωξάνη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε εξοριστεί στην Αμφίπολη. Ο τάφος της εικάζεται ότι βρίσκεται στην Τούμπα της Πύδνας, που δεν έχει ανασκαφεί.
5. Κλεοπάτρα
Κόρη του Φιλίππου Β και της Ολυμπιάδας, αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ολοι την ήθελαν για σύζυγο, για ευνόητους λόγους: Ο Κάσσανδρος, ο Αντίγονος, ο Πτολεμαίος, ο Λυσίμαχος. Στο τέλος διαλέγει τον Πτολεμαίο. Όταν το 309 π.Χ. ξεκινά από τις Σάρδεις για την Αλεξάνδρεια (μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, η Κλεοπάτρα πηγαίνει στις Σάρδεις) δολοφονείται με εντολή του Κάσσανδρου.
6. Κάσσανδρος
Γιος του Αντιπάτρου, αντιβασιλιά της Μακεδονίας στα χρόνια της εκστρατείας του Αλεξάνδρου στην Ασία. Δεν ακολούθησε στην Ασία, παρέμεινε με τον πατέρα του στη Μακεδονία. Συγκρούεται με τον Πολυσπέρχοντα αλλά τελικά συμμαχεί μαζί του, όταν εκείνος δολοφονεί τον άλλο γιο του Αλέξανδρου, τον Ηρακλή. Ο Κάσσανδρος είναι ο δολοφόνος των μελών της βασιλικής οικογένειας. Εξόντωσε κάθε εξ αίματος συγγενή του Αλεξάνδρου που θα μπορούσε να εγείρει ζήτημα διαδοχής. Το 304 π.Χ. παίρνει τον τίτλο του βασιλιά της Μακεδονίας, το 298 πεθαίνει.
7. Νέαρχος / Λαομέδων / Ανδροσθένης
Οι τρεις ναύαρχοι του Αλεξάνδρου που συνδέονται με την Αμφίπολη. Ο Νέαρχος εξορίστηκε στην Αμφίπολη από τον Φίλιππο όταν έπεσε σε δυσμένεια. Αργότερα αποκαταστάθηκε από τον Αλέξανδρο, ο οποίος τον έθεσε επικεφαλής του στόλου στην εκστρατεία της Ασίας.
8. Αντίγονος ο Μονόφθαλμος
Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανακηρύχθηκε βασιλιάς, διάδοχος του Αλεξάνδρου, το 306 π.Χ. Ηταν κυβερνήτης της Φρυγίας. Συγκρούστηκε με τον Περδίκκα, συμμάχησε με τον Αντίπατρο και μετά τον θάνατο του Περδίκκα ανέλαβε τη Μικρά Ασία και τη Συρία. Το 311 π.Χ. γίνεται ειρήνη μεταξύ των διαδόχων και αναγνωρίζεται η διαίρεση της επικράτειας: Η Ασία δίνεται στον Αντίγονο Μονόφθαλμο, η Μακεδονία / Ελλάδα στον Κάσσανδρο, η Θράκη στον Λυσίμαχο, η Αίγυπτος στον Πτολεμαίο και οι ανατολικές σατραπείες στον Σέλευκο. Πέθανε σε ηλικία 81 ετών. Απέκτησε το προσωνύμιο «Μονόφθαλμος» ή «Κύκλωψ» όταν έχασε το αριστερό του μάτι στη μάχη.
9. Ηφαιστίωνας
Ο παιδικός φίλος, αξιωματικός, συνοδοιπόρος του Αλεξάνδρου. Η φιλία τους παραπέμπει στη σχέση Αχιλλέα- Πάτροκλου. Όταν πέθανε ο Ηφαιστίωνας -ξαφνικά, από πυρετό στα Εκβάτανα- ο Αλέξανδρος, όπως αναφέρει ο ιστορικός Αρριανός, έμεινε τρεις ημέρες χωρίς τροφή και διέταξε να σβήσει το ιερό πυρ στους ναούς όλης της χώρας (όπως όριζε το εθιμικό των Περσών στους θανάτους των βασιλέων). Η θεωρία που υποστηρίζει ότι μπορεί να είναι ο «ένοικος» του Τύμβου Καστά, λέει ότι ο τάφος χτίστηκε κατά παραγγελία του Αλεξάνδρου το 325 π. Χ.
10. Ηρακλής
Ο πρωτότοκος, νόθος γιος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της περσίδας ερωμένης του Βαρσίνης, κόρης του Σατράπη Αρταβάζου της Φρυγίας. Παρότι ζούσε σχεδόν ξεχασμένος στην Πέργαμο, δολοφονήθηκε -σε ηλικία 21 ετών- μαζί με τη μητέρα του από τον Πολυσπέρχοντα. Με τον θάνατο του έσβησε και ο τελευταίος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
11. Πολυάνδριο
Η Αμφίπολη υπήρξε για αιώνες πεδίον δόξης λαμπρόν. Η μάχη του Δραβίσκου, το 422 η μάχη της Αμφίπολης, ακόμη και η μάχη των Φιλίππων, το 42 π.Χ. -ο εμφύλιος που έκρινε τη μοίρα της Ρώμης, με δυνάμεις που ξεπερνούσαν τους 80.000 στρατιώτες- είναι μόνο μερικές από τις πολεμικές επιχειρήσεις που έλαβαν χώρα στην Αμφίπολη. Πιθανώς, ο Τύμβος Καστά και λόγω μεγέθους, είναι πολυάνδριο, μνημείο πεσόντων ή κενοτάφιο.
12. Πολυσπέρχων
Στρατηγός του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, τον οποίον ακολούθησε στην Ασία. Επέστρεψε στη Μακεδονία μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου και τοποθετήθηκε από τον Αντίπατρο, επίτροπος του κράτους αντί του γιου του Κάσσανδρου. Είχε συμμαχήσει με την Ολυμπιάδα και τη Ρωξάνη.
13. Φίλιππος ο Αριδαίος
Ή αλλιώς, Φίλιππος ο Γ. Γιος του Φιλίππου Β και της Φιλίνας, ετεροθαλής αδελφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πνευματικά ασταθής από την παιδική του ηλικία, χρησιμοποιήθηκε τόσο από τον Περδίκκα για την εξυπηρέτηση των σχεδίων του, όσο και από την Ολυμπιάδα, η οποία τελικά και διέταξε τη δολοφονία του, αφήνοντας τον δρόμο ανοιχτό για τον αγαπημένο της γιο, Αλέξανδρο.
14.Φίλιππος ο Β
Οσοι αμφισβητούν την ταύτιση του τάφου στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας με τον βασιλιά Φίλιππο Β (παρότι οι Αιγές είναι η βασιλική πρωτεύουσα των Μακεδόνων και όχι η Αμφίπολη), ή, εκτιμούν ότι πιθανώς υπάρχει και δεύτερο μνημείο προς τιμήν του Φιλίππου, αφήνουν τα ενδεχόμενα ανοιχτά…
Πολλές ταβέρνες θα ήθελαν να διεκδικήσουν τον τίτλο της πιο παλιάς. Αν πιστέψουμε όμως το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε το 1935 στην εφημερίδα «Ακρόπολις», ο… νικητής είναι μάλλον ξεκάθαρη υπόθεση.
«Πόσες είνε οι ταβέρνες εις τας Αθήνας; Άπειρες. Ασφαλώς όμως από τους φίλους του καλού κρασιού και του καλού φαγητού, ελάχιστοι θα γνωρίζουν ποια είνε η παλαιότερη. Ελάχιστοι θα ξέρουν ότι η ταβέρνα του Κανάκη αντίκρυ εις την Αγία Σωτήρα είνε ένα αιωνόβιον πραγματικά μνημείον.
Σ’ αυτήν εγλέντισαν οι επιζήσαντες ήρωες του 21, σ’ αυτήν διεσκέδασαν γενεές Ελλήνων, σ’ αυτήν ελατρεύθη ο Βάκχος και εξέσπασαν τα μεράκια των παλληκαριών της Πλάκας.
Όσοι καταγίνονται με την ιστορίαν των Παλαιών Αθηνών, άκουσαν ή και εδιάβασαν αρκετά για το όνομα του γέρου Κούβελου. Τι ήταν αυτός;
Ένας Αθηναίος από τους πρώτους που ξαναγύρισαν εις την ερημωμένην πόλιν όταν κατέστη δυνατόν , μετά την κατάληψίν της από τους Τούρκους. Και έχτισε τότε το ωραίο σπιτάκι που σώζεται ακέραιο και σήμερον πλάϊ σχεδόν εις το αστυνομικόν τμήμα.
Μα ο Κούβελος που η παράδοσις τον θέλει με βράκες ήταν καλός νοικοκύρης μαζύ όμως και άνθρωπος εργατικός. Δεν ημπορούσε να μένη άεργος και στο κάτω πάτωμα του σπιτιού του άνοιξε μια ταβέρνα. Αυτή ήτο η πρώτη ταβέρνα της Αθήνας. Έτος ιδρύσεως της θα ημπορούσαμε να ορίσουμε το 1835. Έκτοτε, αν άλλαξε διευθυντάς η ταβέρνα δεν άλλαξε και προορισμό. Μένει ταβέρνα πάντοτε και σ’ αυτήν βρίσκουν οι φίλοι του κρασιού και οι πονεμένοι την πρόσκαιρον ανακούφισιν.
Χρόνια πολλά διατηρούσε ο γέρο Κούβελος την ταβέρνα, ως την εποχήν που την παρεχώρησε στον Τζούτζουρη. Σ’ αυτό το κατάστημα ελειτούργησεν η πρώτη γνήσια ταβέρνα του Τζούτζουρη. Ήτον τότε περίφημη και ξεκινούσαν από όλη την Αθήνα για να πιούν κρασί εκεί. Εκεί εμαζεύοντο και οι Αθηναίοι νοικοκυραίοι, εκεί άναβε το γλέντι κάθε βραδάκι. Ήτον η ίδια κι’ απαράλλακτη όπως σήμερα. Στην ίδια πάντοτε γωνιά ο πέτρινος νιπτήρ και εικόνες εις τους τοίχους σαν και τώρα.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια την είχεν ο Τζούτζουρης πρίν την πάρη ο Κανάκης πού την έχει σήμερα σαράντα τόσα χρόνια. Όπως τα παλαιότερα χρόνια μαζεύονται και τώρα οι γέροι της γειτονιάς και ξαναθυμούνται τα νειάτα τους εις την καλή παληά εποχή. Μέσα σ’ αυτούς και ο γέρο-Ζόμπας, ένας καθαρόαιμος Αθηναίος, θαλερώτατος παρ’ όλα τα εβδομήντα του χρόνια. Στην παρέα του ξεχνά κανείς τα σημερινά και γυρνά στην εποχή εκείνη πού σε κάθε στιγμή άστραφτε κι’ εβροντολαλούσεν η κουμπούρα.
Τότε, μας έλεγε πριν λίγες ημέρες ο γέρο-Ζόμπας, το κρασί είχε μια πεντάρα. Όταν έφθανε την δεκάρα ήτον πανάκριβο. Μεζές άλλος δεν υπήρχε από εληά, ψωμί πού δεν τα πληρώναμε. Αυτά στην εποχή του Τζούτζουρη που την θυμάμαι πολύ καλά γιατί τότε ξεπετάριζα κι’ εγώ… Λέγοντας αυτά ο γέρο-Ζόμπας στρίβει το κάτασπρο μουστάκι και μένει βουβός λίγες στιγμές.
Ποιος ξεύρει τι εικόνες να εχαράσσοντο εμπρός εις τα μάτια του. Ποιος ξεύρει σε τι περασμένα να εβυθίσθη ή μνήμη του. Μά ύστερα από την ολιγόστιγμον αυτήν σιγήν συνέχισε και πάλιν την αναδίφησιν των περασμένων.
-Στην εποχή του Τζούτζουρη, εξηκολούθησε, έρχόντουσαν εδώ οι καλύτεροι τραγουδισταί. Θαρρείς πώς βλέπω μπροστά μου και ακούω τον Πασσαλήν, τον Καβαλλάρην, τον Στρουμπούλην, πού ήτον αγώνας κάθε βράδυ ποια παρέα να τους εξασφαλίση. Τι ήταν εκείνες οι φωνές. Σαν ξεσπούσαν στην καντάδα δεν έμενε ψυχή πού να μη λιγωθή και παράθυρο στη γειτονιά πού να μην ανοίξη.
Ο γέρο-Ζόμπας, λέγοντας αυτά στρίβει το μουστάκι του και χαμογελά. Τι να θυμάται άραγε; Να βλέπη και τον εαυτό του ανάμεσα στους τραγουδιστάς;
-Τότε, προσθέτει, εφορούσαν οι περισσότεροι φουστανέλλες. Όταν ετελείωνε εδώ το γλέντι ξεκινούσαμε για μια άλλη ταβερνούλα εδώ στη γειτονιά πού για να μπούμε έπρεπε να συρθούμε με την κοιλιά. Τόσο χαμηλή ήτον η είσοδος. Κι’ εκεί βρίσκαμε καλό κρασί.
Μά εδώ στην ταβέρνα του Τζούτζουρη και αργότερα στου Κανάκη, εμαζευόντουσαν πολλοί νοικοκυραίοι. Σαν να βλέπω τον Τσίπη, τον Ρουμπέση, τον Τρικαλιώτη και τόσους άλλους. Έπιναν το κρασάκι τους το βράδυ και ετραβούσαν κατόπιν για τα σπίτια τους. Έ, παιδιά μου, ποτέ δεν ημπορείτε να φαντασθήτε τι γλέντια έχουν γίνει εδώ μέσα. Χορός και τραγούδι δεν έλειπε κανένα βράδυ.
Κι’ ο γέρο-Ζόμπας εξηκολούθησε ν’ ανασταίνη τα περασμένα και να ξεσπά σ’ ενθουσιασμούς όσο θυμότανε τα νειάτα του.
Αυτή είνε η πιο παληά ταβέρνα της Αθήνας κι’ αυτή είνε η ιστορία της μέσα στα εκατό χρόνια πού επέρασαν. Μια ιστορία γλεντιού και χαράς. Μέσα στη στενόμακρη ταβέρνα με το χαμηλό και την παλαιική εμφάνισι, χιλιάδες άνθρωποι ελησμόνησαν τα φαρμάκια τους και τις συμφορές τους. Χιλιάδες εζήτησαν τη λησμονιά, μα και σήμερα, που η ζωή είνε πολύ σκληρότερη και τα φαρμάκια πολλά περισσότερα, χιλιάδες πάλι ζητούν τη λησμονιά. Κι’ ανάμεσα σ’ αυτούς και πολλοί γέροι, που πιάνουν την γωνιά στο βάθος και βυθίζονται στα περασμένα».
"Οργανώνουμε την κηδεία που επιθυμείτε σε χαμηλές τιμές, χωρίς έκπτωση στην ποιότητα. και τις υπηρεσίες μας.
Η τιμή μπορεί να "πάει"και χαμηλότερα ανάλογα με την περίπτωση."
Αυτή την διαφήμιση είδα και τα πήρα όπως λένε οι νεολαίοι...
Στη συνέχεια ηρέμησα και θυμήθηκα τα παλιά...
Όταν άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο κάποιος από την γειτονιά επικρατούσε κινητικότητα συμβούλια στις αυλές με θέμα τον έρανο.
Η έκφραση ήταν..."...να τσοντάρουμε όλοι..."
Πού να τα βρεί η οικογένεια να θάψει τον παππού ή την γιαγιά...
Διπλός ο πόνος ή καλύτερα μονός γιατί ο ηλικιωμένος έφευγε και ησύχαζε ...
Το γραφείο κηδειών στον κεντρικό δρόμο θυμάμαι...άρχοντας ο τελετάρχης με τα χρυσά του δαχτυλίδια την χρυσή αλυσίδα στην τσέπη ....το χρηματοκιβώτιο σε κοινή θέα και φωτογραφίες στον τοίχο με κηδείες.
Όταν πήγαινε ο γείτονας για να συζητήσει τα οικονομικά κατέβαζε πλερέζες γιατί σκεφτότανε το παλαιόν σοφόν "...ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...".
Τι ποιότητα ξύλου για το φέρετρο να δείξει....τι στολισμό ....για ποιούς ψάλτες...
Έμπαινε στο ψητό...."....πόσα διαθέτετε..."και κάπως έτσι τον έψελναν τον συγχωρεμένο στο μικρό εκκλησάκι του κοιμητηρίου και τον έστελναν να ησυχάσει.
Εκεί θα τον πήγαινε η εφεδρική νεκροφόρα απλή χωρίς φράμπαλα.
Η συνέχεια στο ευρύχωρο σπίτι κάποιου γείτονα μαζευόντουσαν με την
οικογένεια του συγχωρεμένου για ένα καφέ και να θυμηθούν παλιές
ευχάριστες στιγμές.
Γυρίζω πίσω στον πεθαμενατζή (γραφείο κηδειών) εκείνων των χρόνων...
Στον δρόμο οι ηλικιωμένοι όταν τον έβλεπαν έφτυναν με τρόπο τον κόρφο τους
και έτσι και τους ρωτούσε ...τι κάνετε....τους ανέβαινε η πίεση και τον έβλεπαν
το βράδυ στον ύπνο τους να κρατάει δρεπάνι.
Ήταν όμως κουβαρντάς...ανοιχτοχέρης ...
Έμπαινε στο καφενείο και κερνούσε όλους τους θαμώνες ...
Σχόλια από αυτούς...γέλια ότι κάνει διαφήμιση και ψάχνει για πελάτες.
Και πάλι στο ψυχρό σήμερα με τις προσφορές... ....γραφείο Τελετών που μέσω διαφήμισης, προσφέρει τον καφέ της κηδείας και τα... εννιάμερα εντελώς δωρεάν. πίσω στα παλιά
Τη δεκαετία 1950 η πλατεία Κάνιγγος ήταν από τις πιο κεντρικές και λειτουργικές πλατείες της πόλης των Αθηνών. Επτά δρόμοι οδηγούσαν στην πλατεία. Και από τις επτά κατευθύνσεις, άνθρωποι βιαστικοί κάθε τάξης, κάθε ηλικίας, νοικοκυραίοι φορτωμένοι με ψώνια, γυναίκες με τα παιδάκια απ’ το χέρι, ζευγαράκια και παρέες κεφάτες έτρεχαν να πάρουν τα λεωφορεία τους. Από τις αφετηρίες της πλατείας Κάνιγγος τα λεωφορεία ξεκινούσαν με προορισμό τη Φιλοθέη, το Μαρούσι, το Χαλάνδρι, την Εκάλη, τη Δροσιά, τη Μαγκουφάνα, τη Νέα Κηφισιά, του Γκύζη και τους λοιπούς ενδιάμεσους σταθμούς. Μέσα στην καρδιά της πρωτεύουσας, δυο βήματα από την Ομόνοια, ώστε να εξυπηρετούνται οι Πειραιώτες, οι Φαληριώτες, οι Καλλιθεάτες, οι Μοσχατιώτες και όσοι έφθαναν με διάφορα μέσα στην Αθήνα. Η πλατεία Κάνιγγος ήταν λόγω θέσης και σχήματος η ιδεώδης τοποθεσία για τη στάθμευση τόσων λεωφορείων. Η κίνηση της πλατείας αυξανόταν τα καλοκαίρια, όταν ο κόσμος γύρευε λίγη δροσιά και ξεχνιόταν πηγαίνοντας στα πευκόφυτα προάστια. Έτσι, η κυκλοφορία στην πλατεία ήταν ασταμάτητη. Από τα ξημερώματα ως τη βαθιά νύχτα. Αλλά όσο και αν ήταν αξιόλογο το ποσοστό των επισκεπτών, οι μόνιμοι κάτοικοι των προαστίων ήταν εκείνοι που αποτελούσαν τη βασική πελατεία των λεωφορειακών γραμμών.
Η Πλατεία Κανιγγος τη δεκαετία του 1950.
Τη δεκαετία του ’50 τα πάντα φάνταζαν να έχουν αλλάξει. Περιορίζονταν τα μέρη έξω από την Αθήνα τα οποία παρέμεναν αραιοκατοικημένα. Δεν υπήρχε πια η παλαιά Κηφισιά με τις επαύλεις της και τους λίγους προνομιούχους. Ο μεταπολεμικός οικοδομικός οργασμός κατέτρωγε κάθε ελεύθερο χώρο. Οι άλλοτε έρημες τοποθεσίες γίνονταν αγνώριστες. Παλαιά και νέα προάστια έσφυζαν από ζωή. Δρόμοι, ύδρευση, ηλεκτρικό, ακόμη και τηλέφωνο. Κάθε νοικοκύρης, ανάλογα με τις δυνάμεις του, τοις μετρητοίς ή με ευκολίες, αγόραζε το οικοπεδάκι του και φρόντιζε να κτίσει δυο καμαρούλες για να στεγάσει τη φαμίλια του και να φυτέψει λουλουδάκια στο περιβολάκι του. Πλήθαιναν οι κάτοικοι των προαστίων και η πλατεία Κάνιγγος βρισκόταν σε διαρκή κίνηση. Κάτω από τα δενδράκια της ολοστρόγγυλης πλατείας, ο κόσμος περίμενε τα αυτοκίνητα. Για τους κουρασμένους υπήρχαν αρκετοί ξύλινοι πάγκοι, ώστε η αναμονή να είναι πιο ξεκούραστη. Τίποτε δεν έλειπε από την πλατεία Κάνιγγος στα μέσα της δεκαετίας του ‘50. Τρία καφενεία, δύο ζαχαροπλαστεία, αρκετά περίπτερα, τα δύο μάλιστα με τηλέφωνο, κουλουρτζήδες, σταθμός ταξί και άφθονα κασελάκια λούστρων, προκειμένου να ικανοποιούνται όλες οι ανάγκες των επιβατών που περίμεναν.
Άποψη της Πλατείας με τα παγκάκια για την αναμονή των επιβατών.
Αλλά η πλατεία είχε και τον «δικτάτορά» της. Ήταν ο επόπτης των δρομολογίων.
Ο σταθμάρχης. Είχε στήσει το στρατηγείο του κάτω από ένα δενδράκι της πλατείας. Ο επιτελικός χάρτης, ο πίνακας των δρομολογίων, βρισκόταν πάνω σ’ ένα τραπεζάκι καφενείου. Ο επόπτης κανόνιζε το λεωφορείο που θα έφευγε για Μαρούσι, Βαρυμπόμπη, Κηφισιά. Ο ίδιος έδινε εντολή στο λεωφορείο που γυρνούσε από το Χαλάνδρι αν θα συνέχιζε το δρομολόγιό του ή θα έπαιρνε επιβάτες για τη Δροσιά, το Μπογιάτι ή τη Σταμάτα. Αυτός ενημέρωνε τον ακατατόπιστο επιβάτη για τις ώρες των δρομολογίων και έδινε το σύνθημα της εκκίνησης με τη σφυρίχτρα του. Το πρώτο λεωφορείο για Κηφισιά έφευγε στις 5 το πρωί και το τελευταίο στις 2 μετά τα μεσάνυχτα.
Ίσως ο παλαιότερος σωζόμενος βυζαντινός ναός στην Αθήνα είναι το καθολικό της Μονής Πετράκη. Κτίστηκε στα τέλη του 10ου αιώνα με απλή «αργολιθοδομή». Είναι «σύνθετος τετρακιόνιος, σταυροειδής εγγεγραμμένος σε τετράγωνο». Ο τρούλος και ο εξωνάρθηκας όπως λένε οι αρχαιολόγοι είναι μεταγενέστερα. Οι τεχνίτες ως φαίνεται γνώριζαν την Κωνσταντινοπολίτικη παράδοση και αντέγραψαν αρχιτεκτονικά στοιχεία που ανήκουν σε αυτή την παράδοση. Επί Τουρκοκρατίας η οικογένεια Πετράκη ανέλαβε να αναστηλώσει το ναό. Τον 17ο αιώνα ο Παρθένιος Πετράκης «ανακαίνισε το μοναστήρι» και έγινε ηγούμενος. Η Μονή Πετράκη κατά καιρούς φιλοξένησε φιλέλληνες.
Στην Αγορά, στα θεμέλια του Νυμφαίου (αρχαίου Ναού προς τιμήν των Νυμφών) κτίστηκε στο τέλος του 10ου αιώνα ο ναός των Αγίων Αποστόλων του Σολάκη (ίσως το όνομα προέρχεται από την πλούσια οικογένεια στην οποία ανήκε το οικόπεδο και ο ναός). Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1956 έκανε συντήρηση του ναού και αφαιρώντας τις προσθήκες του 19ου αιώνος τον επανέφερε στην αρχική του μορφή. Είναι απλός τετρακιόνιος σταυροειδής με τρούλο. Οι κεραίες του σταυρού καταλήγουν σε ημικυκλικές κόγχες. Είναι κτισμένος με πλινθοπερίκλειστη τοιχοδομία, σε κρηπίδα περίπου ύψους 0,50 εκατοστών και φέρει πλήθος διακοσμητικών όπως πολλές οδοντωτές ταινίες και«κουφικά». Έχει δίλοβα παράθυρα που ανήκουν στον πρώιμο τύπο παραθύρου - αυτό το στοιχείο οδηγεί τους αρχαιολόγους να τοποθετούν το ναό μεταξύ 975 και 990 μ.Χ.
Στην οδό Φιλελλήνων, στα ερείπια του Βαλανείου του Αδριανού, η μικρή βασιλική που έκτισε η Ειρήνη Αθηναία διαμορφώθηκε σε οκταγωνικό τύπο σε μεγαλύτερη κλίμακα από τους άλλους ναούς της Μακεδονικής Δυναστείας. Ο μεγάλος τρούλος δίνει στο εσωτερικό την αίσθηση ενότητας και μεγαλείο. Η τοιχοποιία σε πλινθοπερίκλειστη τεχνοτροπία. Οι αρμοί κοσμούνται με κουφικά και οδοντωτές ταινίες από κόκκινα τούβλα. Στην ανατολική και στη βόρεια πλευρά χαμηλά μία μόνο ζωφόρος περιτρέχει τον τοίχο με οδοντωτές ταινίες. Ο ναός αποτελούσε το καθολικό μονής που καταστράφηκε από σεισμό το 1701. Είναι γνωστός ως Σωτείρα Λυκομήδου. Οι αρχαιολόγοι την χρονολόγησαν με σχετική ακρίβεια πριν το 1031, αφού βρέθηκαν χαράγματα στο βόρειο τοίχο όπου αναφέρονται τα έτη 1031 και 1044. Ο βοεβόδας της Αθήνας Καρά Αλή Χασεκή το 1780 γκρέμισε τα κτίσματα τριγύρω από το ναό. Κατά τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης ο ναός υπέστη πολλές βλάβες. Σχεδόν ερειπώθηκε και εγκαταλείφθηκε. Το 1847 η Ελληνική Πολιτεία παραχώρησε το ναό στη Ρωσική παροικία με τον όρο να μην γίνουν αλλοιώσεις. Την αγιογράφηση ανέθεσαν στον Λουδοβίκο Θείρσιο. Το 1855 έγινε η προσθήκη καμπαναριού.
Στην οδό Ερμού που συνδέει το Μοναστηράκι με το Σύνταγμα, βρίσκεται η Καπνικαρέα. Η ονομασία αυτή ίσως σχετίζεται με οικογενειακό όνομα Καπνικάρης που σημαίνει εισπράκτορας του Καπνικού (φόρου για τις οικοδομές που επιβαλλόταν στη βυζαντινή εποχή για κάθε καπνοδόχο). Την εποχή της τουρκοκρατίας ο ναός ήταν γνωστός ως Εκκλησία της Βασιλοπούλας. Από αρχιτεκτονική άποψη ανήκει στον τετρακιόνιο σταυροειδή εγγεγραμμένο ρυθμό με νάρθηκα και μικρό παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάροας στη Β. πλευρά.. Το κάτω μέρος της τοιχοποιίας αποτελείται από ογκόλιθους (μεγάλους δόμους) που σχηματίζουν σταυρούς σε παράταξη. Το υπόλοιπο των τοίχων είναι κτισμένο σε τυπικό πλινθοπερίκλειστο σύστημα όπου κυριαρχεί το μονό τούβλο. Εσωτερικά υπάρχει η αίσθηση της ευρυχωρίας ενώ εξωτερικά ο ναός έχει χάρη και αρμονία με την εναλλαγή τόξων και ευθειών. Ο αρχικός ναός, ο Νάρθηκας και το παρεκκλήσι στη Β πλευρά φαίνεται να κτίστηκαν μεταξύ 1050 και 1075. Στη Νότια είσοδο προστέθηκε το 12ο αιώνα μικρό κιονοστήρικτο προσώο. Το 1834 ο ναός διέτρεξε μεγάλο κίνδυνο να κατεδαφιστεί για να ανοιχτεί η οδός Ερμού. Τελικά σώθηκε με επέμβαση του φιλέλληνα Λουδοβίκου της Βαυαρίας (που ήταν πατέρας του βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα). Παλιές τοιχογραφίες δεν σώζονται. Ο Φώτης Κόντογλου και οι μαθητές του διακόσμησαν το εσωτερικό του ναού τη δεκαετία το 1950.
Την ίδια πάνω - κάτω εποχή με την Καπνικαρέα κτίστηκε και ο ναός των Αγίων Θεοδώρωνστη συμβολή των οδών Ευριπίδου και Αριστείδου.
Οι αρχιτεκτονικές γραμμές όμως των Αγίων Θεοδώρων είναι βαρύτερες. Οι τρίπλευρες αψίδες του Ιερού είναι πιο ογκώδεις από της Καπνικαρέας. Ανήκει σε πρώιμο μεταβατικό ρυθμό (σπάνια παραλλαγή του δίστυλου - οι δυτικοί πεσσοί είναι ενωμένοι με το Δυτικό τοίχο). Φέρει οκτάπλευρο τρούλο με δίλοβα παράθυρα. Στο κάτω μέρος των τοίχων οι μαρμάρινοι δόμοι σχηματίζουν σταυρούς (όπως στηνΚαπνικαρέα).Ψηλότερα στην πλινθοπερίκλειστητοιχοδομία τα Κουφικά διακοσμητικά είναι περιορισμένα μόνο στα τύμπανα των παραθύρων. Ζωφόρος από πήλινα πλακίδια με κουφικές παραστάσεις διατρέχει το Δυτικό, το Βόρειο και το Νότιο τοίχο. Στη δυτική είσοδο υπάρχουν εντοιχισμένες ενεπίγραφες πλάκες. Μία από αυτές τις επιγραφές αναφέρεται στην αναστύλωση του ναού από τον «σπαθαροκανδιδάτο»Νικόλαο Καλόμαλο.
(,ςΦΝΗ = 6558 από κτίσεως κόσμου) προκάλεσεπολλές συζητήσεις, αν πρόκειται για το 1049 ή το 1065. Τελικά οι αρχαιολόγοι συμφώνησαν ότι ο ναός κτίστηκε γύρω στο 1065. Το καμπαναριό στη Νότια πλευρά του ναού είναι μεταγενέστερο. Κατά την Εθνική Επανάσταση του 1821 ο ναός υπέστη σοβαρές φθορές. Η 1η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων το 1840 έκανε εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης των ζημιών. Στη Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή υπάρχει αδημοσίευτη υδατογραφίατου 1888 σε χαρτί
(33x50 cm) με θέμα την Ανατολική Όψη των Αγίων Θεοδώρων.
30 φωτογραφίες που ξεχειλίζουν ομορφιά και εγκατάλειψη
Ποιoς είπε ότι η ομορφιά δεν μπορεί να είναι απόκοσμη; Τόποι, κτίρια, βυθισμένα πλοία, εγκαταλελειμμένοι σιδηροδρομικοί σταθμοί, αρχαίοι ναοί που έχουν ξεχαστεί,
παραμεληθεί ή θαφτεί, μέρη-φαντάσματα που δε χρησιμοποιούνται πια, αθάνατα, που η μαγεία
τους βρίσκεται ακριβώς στην εγκατάλειψή τους. Ακολουθούν 30 μοναδικά φωτογραφικά κλικ
φαντασμαγορικής θλίψης από όλο τον κόσμο.
Εγκαταλελλειμμένο ρόλερ κόστερ στο Νιού Τζέρσι
Φυλακή στην Φιλαδέλφεια
Αρχαία πόλη κάτω από το βυθό στην πολή Σισέγνκ της Κίνας
Το ναυάγιο του American Star (SS America) στη Φουερτεβεντούρα στα Κανάρια Νησιά
Το θέατρο Orfium στο Νιου Μπέντφορντ της Μασαχουσέτης
Θεματικό πάρκο Six Flags στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνας
Αδαμαντορυχείο Mirny στη Ρωσία
Σιδηροδρομική γραμμή στο Μιζούρι
Το πάρκο του Γκιούλιβερ στην Ιαπωνία
Hotel del Salto στη Μπογκοτά
Η έδρα του κομμουνιστικού κόμματος στη Βουλγαρία
Εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στο Βέλγιο
Μία πίστα μπόμπσλέϊ των Ολυμπιακών Αγώνων του 1984 στο Σαράγεβο
Βυθισμένο σκάφος στην Ανταρκτική
Εγκαταλελειμμένος σιδηροδρομικός σταθμός στην Πολωνία
Ο ναός Άγκορ Βατ στην Καμπότζη
Στρατιωτικό νοσοκομείο στη Μπελίζ της Γερμανίας
Η πόλη Πριπιάτ στην Ουκρανία
Καλύβα σε λίμνη της Γερμανίας
Εγκαταλελειμμένα σπίτια στη νοτιοδυτική Φλόριντα
Ο Χριστός της Αβύσσου στο Σαν Φριπουόζο στην Ιταλία
Homebush Bay
Μάντρα αυτοκινήτων στο Βέλγιο
Ναυάγια στο Τρίγωνο των Βερμούδων
Ναυάγιο στο Skeleton Coast, Ναμίμπια
Βυθισμένο πλοίο στοΝησί της Μοζαμβίκης
Ναυάγιο - Ζάκυνθος
Το θέατρο Lawndale στο Σικάγο
Τα θαλάσσια οχυρά Maunsell στην Αγγλία
Εγκαταλελειμμένο σπίτι στο μονοπάτι Kerry Way στην Ιρλανδία
Τουλάχιστον αυτός ο "καλλιτέχνης"αποτύπωσε το αίσχος .... Συνοικία των Θεών...τα περισσότερα κτίρια "ζωγραφισμένα"από ανεγκέφαλους... Γράφουν ότι μπορείς να φανταστείς...ζωγραφίζουν ότι δεν μπορείς να φανταστείς και νομίζουν ότι κάνουν. Άλλοι ότι αντιστέκονται στην Εξουσία....αντιστασιακοί του κώλου δηλαδή που ανήκουν στο ίδιο σωματείο με τους μπαχαλάκηδες-αναρχικούς γνωστούς και ως ποντικούς των Εξαρχείων που η αλήθεια είναι τον τελευταίο καιρό βρίσκονται σε νιρβάνα. Ανεβαίνεις προς Αναφιώτικα προς την Ακρόπολη και βλέπεις την αθλιότητα.
Για τα κλειστά σπίτια που δεν είναι λίγα λόγω κληρονομικών διαφορών... η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη... Θα διαβάσεις εμετικά συνθήματα....θα δείς τον "καϋμό"του κάθε πικραμένου υπό την επήρεια ή όχι ...ζωγραφισμένο στον τοίχο... Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά ...ας τους να γράφουν... έχουν πάθει ανοσία.
Κάποιος μου έλεγε ότι αν προσπαθήσει να ξαναβάψει το σημείο με την αρλούμπα του δημιουργού την επομένη νύχτα θα έχουν καλύψει μεγαλύτερη επιφάνεια στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη θα του έχουν σπάσει κάποιο διακοσμητικό. Σε μια πολύ παλιά κατοικία με μαντρότοιχο που μένει ένας ηλικωμένος με την γυναίκα του κάθε τόσο περνάει με ασβέστη την μάντρα. Έχει συμβιβαστεί πλέον...
Καλύτερη η κατάσταση στα Αναφιώτικα...εκεί θα έλεγα φυλάνε Θερμοπύλες.... Όλο και κάποιον θα δείς έξω από τα γραφικά σπιτάκια.... πίσω στα παλιά
.jpg)
Ναυάγιο στο Skeleton Coast, Ναμίμπια
Βυθισμένο πλοίο στο Νησί της Μοζαμβίκης
