Εκείνα τα χρόνια τα αρχοντόσπιτα της Αθήνας είχαν υπηρεσίες-υπηρέτριες
κοινώς δουλικά όπως τις έλεγαν στις λαϊκές γειτονιές .
Έμεναν στην καλύτερη περίπτωση στο δωμάτιο υπηρεσίας που υπήρχε επιπλωμένο με ένα ντιβάνι και μια μικρή ντουλάπα.
Ωράριο δεν υπήρχε ξυπνούσε πρωϊ να ετοιμάσει και κοιμότανε το βράδυ
μετά από τα αφεντικά.
Έκανε όλες τις δουλειές ....πλύσιμο....σφουγγάρισμα....γυάλισμα
με κερί τις ξύλινες εσωτερικές σκάλες....
Έκανε επιθεώρηση η κυρία και αλλοίμονο αν εύρισκε σκόνη.
Ήταν ευχαριστημένη όμως και έκανε υπομονή...στο χωριό ούτε να φάνε δεν είχαν.
Τουλάχιστον έμενε στο Κολωνάκι ...εκεί δεν είχε χωράφια για να δουλεύει
με ζέστη και κρύο.
Είχε όνειρα...να παντρευτεί....να ανοίξει δικό της σπιτικό...έστω μια κάμαρα....
μα πάλι θα δούλευε....μεροκάματα σε σπίτια που δεν είχαν μόνιμη.
Και τον έβρισκαν τον καλό τους...έριχναν και νερό στο κρασί τους....δεν βαριέσε
ελαττώματα όλοι έχουμε.....προτιμούσε το δικό της σπιτικό και να σταματήσει
να λέει "....μάλιστα κυρία....συγγνώμη κυρία....".
Άκουγες λοιπόν καυγάδες στην γειτονιά...."...ποιά ήσουνα μωρή...δούλα σε πήρα..."
Και έκλαιγε η φουκαριάρα...έτρωγε και τις σφαλιάρες της....έφευγε αυτός
και έλειπε μέρες ελπίζοντας ότι το δουλικό που παντρεύτηκε θα βαρεθεί
και θα φύγει.
Εκείνη δε έφευγε.
Πού να πάει;
Στο χωριό πίσω θα την σκότωναν στην καλύτερη περίπτωση.
Είχε ελπίδες ότι με το παιδί που θα γεννούσε θα έφιαχνε η κατάσταση....
Σιγά που έφιαχνε...
πίσω στα παλιά