Ο ORPHEAS άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Η ιστορία της Κυψέλης μέσα από μνήμες":
Σχετικά με τη Φωκ. Νέγρη, που γνώρισα καλά, αφού στην περιοχή της Στάσης Αγγελοπούλου ήταν η δεύτερη οικογενειακή μας κατοικία και πρώτη ιδιόκτητη. Ένα διαμέρισμα με... καλοριφέρ!! Το απωθημένο όνειρο του κάθε ... τουρτουρίζοντα Αθηναίου της εποχής. Όλος ο "πολιτισμός" συμποσούταν τότε στο.... καλοριφέρ!
Η Φωκ. Νέγρη, οφιοειδής δρόμος, (αφού αρχικά ήταν ρέμα που ξεκινούσε από τα Τουρκοβούνια και τράβαγε γιά τον Κηφισό), υπήρξε γιά χρόνια, τη χρυσή δεκαετία του '60, η Via Veneto της Αθήνας. Έχοντας δει και την Ρωμαία οδό, διαβεβαιώ πως δεν είχε τίποτε να ζηλέψει, σε επίπεδο, φώτων, ήχων, glamour και dolce vita, από την πρώτη διδάξασα.
Εκτός από το αυθεντικό ιταλικό εστιατόριο του θηριώδους εξελληνισμένου Ιταλού Παεζάνο, με το μούσι, πασίγνωστο στέκι ήταν και το κλαμπ "Κουϊντα", του Μπάμπη Μουτσάτσου. Ο Μουτσάτσος, παίδαρος και λεβέντης, υπήρξε διάσημος πολίστας του Ολυμπιακού και μέγας γόης της εποχής, ο οποίος χάθηκε ξαφνικά και ως διά μαγείας από την Αθήνα, στις αρχές της δεκαετίας. Λέγεται πως τον "τσίμπησε", μετά από κεραυνοβόλο έρωτα κάποια διάσημη στριπτιζέζ της εποχής κι έφυγαν στο εξωτερικό. Νομίζω πως έμεινε στο Παρίσι, ασχολούμενος με παρεμφερείς επιχειρήσεις.
Στο Σελέκτ "οργίαζε" κάθε βράδυ ο Τσιφόρος, μαζεύοντας γύρω του αμέτρητους "fan" του χιούμορ του και με διηγήσεις και διαλόγους αντιλαλούσε από τα γέλια όλη η περιοχή, μέχρι πρωίας.
Επί της Πατησίων, λίγο πριν την Κοδριγκτώνος, υπήρχε το κατάστημα του πάντοτε σικάτου Μίμη Στεφανίδη, (πατέρα της Τατιάνας), όπου μαζευόταν όλη η ομορφοπαρέα του Πανελληνίου, όταν δεν χαρτόπαιζε ή δεν έπαιζε τένις στο πριβέ κλαμπ του συλλόγου. Και μετά την διασταύρωση, το ζαχαροπλαστείο "Τέλειον", προσέφερε τις ωραιότερες πάστες αμυγδάλου της Αθήνας.
Λίγο πριν από το τέρμα της Γ' Σεπτεμβρίου, δεξιά και περί την Πιπίνου, υπήρχε το μικρό γήπεδο μπάσκετ του Τρίτωνα, της πιό λουσάτης ομάδος μπάσκετ της εποχής. Την "υιοθέτησε" ο τακτικός θαμών της Φωκ. Νέγρη, ο νεαρός και οκτάπαχος (τετράπαχος επί δύο), εφοπλιστής, ο Μανώλης Διακάκης, γνωστός ως "Μπλούης" (και όχι Μπλούμης, όπως διάβασα) και τον ανέβασε στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ. Αγοράζοντας και συντηρώντας παίκτες όπως ο μαέστρος Κ. Μουρούζης, ο πληθωρικός ασπρομάλλης-γόης Γ. Πετράκης, που με τρία βήματα κάλυπτε το μισό γήπεδο, ο ψηλόλιγνος Οικονόμου, ο φίλος μου Βασ. Μαρκολέφας, ο ζογκλέρ Αλ. Κοντοβουνήσιος, ο Αντ. Χρηστέας κι ο μικρός Χρήσιμος, απετέλεσε έναν μαικήνα του αθλήματος και τον προπομπό του επαγγελματικού μπάσκετ. Ο Μπλούης πέθανε νεότατος, προφανώς από το πάχος. Θεός σχωρέστον.
Στην Φωκ. Νέγρη σύχναζε κι ο πολύς Χαραλαμπόπουλος, ο γιατρός-γλεντζές που εισήγαγε τη μέθοδο σπασίματος πιάτων με ενα μικρό.... σφυράκι!! Τσίκι-τσίκι, στη μέση της πίστας, υπό τα θριαμβευτικά ξεφωνητά του Ζαμπέτα:
- Όααααα, μανίτσα!