Αλοίμονο στους νέους

Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Σακελλάριος Αλέκος
Σενάριο: Σακελλάριος Αλέκος, Γιαννακόπουλος Χρήστος
Παραγωγή: Αξαρλής – Παπαγεωργίου – Σακελλάριος
Πρωταγωνιστούν: Χορν Δημήτρης, Κοντού Μάρω, Ντούζος Ανδρέας, Στεφανίδου Σμαρώ, Μουσούρης Σπύρος, Φέρμας Νίκος, Βελέντζας Γιώργος, Καρύδης Ντίνος, Νικολοπούλου Μ., Ευαγγελίδου Εύα, Βλαδίμηρου Υβόννη
Διάρκεια: 88
Εισιτήρια: 37302
Α” Προβολή: 30/10/1961

Ο Ανδρέας και ο Αγησίλαος είναι δύο εύποροι ηλικιωμένοι φίλοι που περνάνε την ώρα τους κουβεντιάζοντας για την υγεία τους και χαζεύοντας την όμορφη και φτωχή Ρίτα. Και ενώ οι δυο τους κάνουν όνειρα να κατακτήσουν την νεαρή Ρίτα, ο Ανδρέας θα βρεθεί γρήγορα κοντά της, όταν ο διάβολος – σε ένα όνειρό του – θα του δώσει πίσω τα χαμένα νιάτα του, κάνοντας τον έναν όμορφο αλλά φτωχό τριαντάρη.

Ελεύθερη διασκευή του μύθου του Φάουστ, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό των Χρήστου Γιαννακόπουλου και Αλέκου Σακελλάριου.

Ο ρόλος του Ανδρέα (Χορν), είχε προταθεί στον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο οποίος όμως τον απέρριψε! Λίγα χρόνια πριν, συνέβει το αντίθετο στη ταινία Θανάσακης ο Πολιτεύομενος (ο πρωταγωνιστικός ρόλος γράφτηκε για τον Βασίλη Λογοθετίδη που τον απέρριψε για να πάρει τη θέση του ο Ντίνος Ηλιόπουλος, που έπαιξε έναν από τους καλύτερους ρόλους στην καριέρα του!).

Ο ρόλος του Χορν σαν Ανδρέας, του χάρισε το Α” Βραβείο ανδρικής ερμηνείας του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ (ΜΟΥΣΟΥΡΗΣ): Βρε αυτό είναι, για να το φας ολόκληρο.
ΑΝΔΡΕΑΣ (ΧΟΡΝ): Ε, να το φας βέβαια, αλλά με τι δόντια;
ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ: Με τη μασελίτσα μας. Σιγά-σιγά. Χράτσα-χρούτσα, χράτσα-χρούτσα και ότι καταφέρουμε.

ΓΙΑΤΡΟΣ (ΒΕΛΕΝΤΖΑΣ): Εμένα, μια φορά περισσότερο απ” όλα, μ” ανησυχεί το ζάχαρο.
ΑΝΔΡΕΑΣ: Γιατρέ μου, άστα να παν στο διάολο. Από δω και μπρος, ότι είναι να κατέβει, θ” ανεβαίνει κι ότι είναι ν” ανέβει, θα κατεβαίνει.

ΑΝΔΡΕΑΣ: Ε, ρε και να “ρχόταν εδώ ο διάολος. Αλλά άντε να τον βρεις. Βλέπεις όλοι στο διάολο σε στέλνουν, αλλά όταν τον χρειαστείς εσύ, άντε βρες τον.

ΔΙΑΟΛΟΣ (ΧΟΡΝ): Λοιπόν, πόσο θέλεις να σε κάνω; Να σε κάνω δεκάξι;
ΑΝΔΡΕΑΣ: Όχι, όχι στην εφηβεία και αρχίσω να πετάω γιαούρτια στους καθηγητές μου.
ΔΙΑΟΛΟΣ: Να σε κάνω είκοσι;
ΑΝΔΡΕΑΣ: Όχι, καλύτερα να το έχω τελειώσει το στρατιωτικό μου. Μην ξαναπάω και για δεύτερη φορά. Δε θα τ” αντέξω.

ΡΙΤΑ (ΚΟΝΤΟΥ): Ζηλεύεις αγοράκι μου;
ΑΝΔΡΕΑΣ: Ακούς εκεί, να ζηλέψω εγώ τον Αγησίλαο! Βρε εγώ είμαι νέος! Άκουσες τι είπες; Αγοράκι μου. Αυτόν πώς θα τον έλεγες; Γεροξουράκι μου;
ΡΙΤΑ: Ανδρέα άσε τις σαχλαμάρες.
ΑΝΔΡΕΑΣ: Άσε που μπορει να μην έρθει κιόλας.
ΡΙΤΑ: Γιατί να μην έρθει;
ΑΝΔΡΕΑΣ: Γιατί ακόμα κι αν θα “ρθει, εδώ στις σκάλες που δεν ανεβαίνει αυτοκίνητο, τονε βλέπω να σωριάζεται κάτω, με την γλώσσα έξω σαν κουτσομούρα. Έχεις δει πως ανεβαίνω τις σκάλες εγώ; Πριτ-πριτ, πριτ-πριτ, σαν κατσικάκι.
ΡΙΤΑ: Μμμ, κρυάδες.
ΑΝΔΡΕΑΣ: Άκου λέει, να ζηλέψω τον Αγησίλαο! Να ζηλέψει η άνοιξη, την βαρυχειμωνιά!

ΡΙΤΑ: Πολλές φορές μια νέα γυναίκα, μπορεί να συμπαθήσει ευκολότερα έναν ηλικιωμένο, από έναν νέο.
ΑΝΔΡΕΑΣ: Μπα; Αυτό δε μας το “χες πει Ριτούλα. Θα μου πεις, βέβαια, γιατί όχι; Μια νέα γυναίκα, πολύ εύκολα θα συμπαθήσει έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, γιατί σου λέει: «πόσο καιρό θα ζήσει ακόμα»; Να κι ο Αγησίλαος από δω. Συμπαθέστατος δεν είναι; Αλλά όπου να “ναι, περίμενε ν” ακούσεις τα χαμπέρια του.
ΚΥΡΙΑ ΕΛΕΝΗ (ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ): Ανδρέα, σε παρακαλώ επιτέλους! Τι λόγια είναι αυτά; Ευτυχώς που ο κύριος Αγησίλαος δεν είναι από αυτούς που παρεξηγούνε, ε;
ΑΝΔΡΕΑΣ: Να παρεξηγήσει; Σάμπως είπα τίποτα κακό; Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Έτσι είναι η κλίμαξ δηλαδή. Νέος, μεσόκοπος, γέρος, τέζα!

ΑΝΔΡΕΑΣ: Και θα απλώσεις μωρέ αυτά τα ρυτιδιασμένα χέρια, ν΄ αγγίξεις αυτό το ροδοπέταλο;
ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ (ΜΟΥΣΟΥΡΗΣ): Βέβαια και θ΄ απλώσω, πως και τι το περιμένω
ΑΝΔΡΕΑΣ: Και θα τολμήσεις βρε παλιόγερε, μ΄αυτό το στόμα που στο ΄χουν φτιάξει σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες να φιλήσεις αυτό το αλάβαστρο;
ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ: Μωρέ θα του αλλάξω τα φώτα σου λέω…κι όσο για σένα που είσαι τόσο ρομαντικός, περίμενε το διάβολο να σε κάνει νέο!
ΑΝΔΡΕΑΣ: Αχ! Τι να σου πω, μωρέ, που ήρθε ο διάβολος, αλλά ήρθε στον ύπνο μου. Δεν ερχόταν στο ξύπνιο μου και σου ΄λεγα εγώ! Γιατί τώρα ξέρω καλά πώς να τον παζαρέψω. Νέος, βέβαια, κι ωραίος, αλλά όχι φτωχός. Μην κοιτάς που ήρθε στον ύπνο μου και μου την έσκασε! Για να΄ρθει και στο ξύπνιο μου και σου λέω εγώ!…..