Φεύγει το τρένο σαν χελιδόνι
δεύτερη θέση, τρίτο βαγόνι,
να του σπιτιού σου η γωνία
φεύγει το τρένο στη Γερμανία.
Αχ Μαρία, αχ Μαρία
μόνος μου στην μπιραρία
ονειρεύομαι τη νύχτα που σε πρωτοφίλησα.
Αχ Μαρία, αχ Μαρία
μόνος μου στην μπιραρία
το ποτήρι μου με δάκρυα ξεχείλισα.
Φεύγει το τρένο, στον κάμπο χιόνι
θα μου κρυώνεις που θα `σαι μόνη,
λιώνει η καρδιά μου στην αγωνία
μπήκε το τρένο στη Γερμανία.
Τραγουδούσε τότε ο νεαρός Μανώλης Μητσιάς.....
Σκηνές αλησμόνητες στον σταθμό Λαρίσης όπου γονείς ξεπροβόδιζαν
τα παιδιά τους....γυναίκες τους άντρες τους....παιδιά με την γιαγιά τους γονείς τους.
Έπρεπε να ζήσουν....δεν υπήρχαν δουλειές στον τόπο....οι Γερμανοί
θέλανε χέρια κυρίως.
Ίδια εικόνα και στο λιμάνι του Πειραιά τότε όταν άλλες στρατιές Ελλήνων
έφευγαν για Αμερική και Αυστραλία.
Κοιτούσαν πολλοί από αυτούς από το κατάστρωμα τους συγγενείς τους
για τελευταία φορά.
Άλλοι άφησαν μωρά τα παιδιά τους και τα ξαναείδαν με δικά τους μωρά.
Δεν τα έβαζε κανένας τότε με το Κράτος για αυτή την φυγή.
Υπήρχε η δικαιολογία του πολέμου και του εμφυλίου που αποτελείωσαν
ότι είχε απομείνει σε αυτόν τον τόπο.
Στην γειτονιά υπήρχαν πολλά σπίτια με ξενιτεμένους.....περίμεναν τον ταχυδρόμο
κάθε μήνα να φέρει το γράμμα που συνήθως είχε και λεφτά.
Πώς τον υποδεχόντουσαν...τι να τον ταρτάρουν....και αυτός να χαίρεται
μαζί τους ...να τον χαιρετούν στον δρόμο....
Και δυστυχώς το έργο επαναλαμβάνεται στα χρόνια μας.
Ο σταθμός Λαρίσης έδωσε την θέση του στο Ελευθέριος Βενιζέλος....
στην σειρά νέοι άνθρωποι τσεκάρουν τα εισιτήρια τους για Γερμανία
για Αγγλία....για...για....
Αυτή την φορά οι ξένοι ζητούν μυαλά και η Ελλάδα έχει...
Θα ξαναγυρίσουν υπόσχονται στους δικούς τους και αυτοί προσπαθούν
να το πιστέψουν .
Φεύγοντας από το αεροδρόμιο η λύπη μετατρέπεται
σε μίσος για αυτούς που έδιωξαν τα παιδιά τους.
πίσω στα παλιά