Στα σπίτια με μωσαϊκά εκείνα τα χρόνια γινόντουσαν παρτάκια.
Συνήθως την πλήρωνε αυτός ή αυτή που είχε το καλύτερο
και κυρίως εξελιγμένους γονείς.
Όλοι ρεφενέ όμως για τα ποτά και τα.... ξηροί καρποί.
Κάποιες φορές έκαναν εμφάνιση στο πάρτι και ένστολοι....
Υπήρχε φίλος της παρέας Εύελπις....έπαιρνε και καναδυό άλλους
και ερχότανε....Σάββατο είχαν έξοδο.
Η στολή...τα σιρίτια είχαν τραβηχτικό για τα κορίτσια ...
Άφηναν τα σπαθάκια τους ....τα πηλίκια και τα λευκά γάντια στον καναπέ
και γινόντουσαν ένα με την παρέα.
Ζήλεια οι υπόλοιποι ....
Ένα από αυτά τα παιδιά της Ευελπίδων έμενε απέναντι ...δεν είχε πατέρα μόνο την μάνα.
Πόσο τον καμάρωνε...είχε ξενοδουλέψει σε σπίτια για να τον σπουδάσει.
Και αυτός δεν την άφησε ποτέ....την έπαιρνε μαζί του όπου υπηρετούσε
αλλά και μετά που παντρεύτηκε.
Χωρίς αυτήν έλεγε δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Δυστυχώς έμπλεξε με την Εθνοσωτήριο και είχε συνέπειες...έγινε
απλός φαντάρος και η παρέα ήθελε να τον θυμάται σαν Εύελπι.
Η σχολή των Ευελπίδων τότε ήταν το όνειρο πολλών παιδιών....εκτός
από την στολή και τα γαλόνια έβλεπαν την σίγουρη επαγγελματική
αποκατάσταση.
Πίσω στα παλιά