Δεν είναι πολλά χρόνια σε μια βόλτα μου στην Συνοικία των Θεών...
τέτοιος μήνας ήταν όταν είδα σε ένα παράθυρο παλιού σπιτιού ένα Χριστουγεννιάτικο δεντράκι μικρό στολισμένο με παλιά στολίδια
και βαμβάκι στα κλαδιά για χιόνι....
Έξω σκούπιζε το πεζοδρόμιο μια ηλικιωμένη....πιάσαμε την κουβέντα....ήταν μόνη πολλά χρόνια από τότε που πέθανε ο άντρας της ...δεν είχε παιδιά.....
για το δεντράκι στο παράθυρο που μου θύμισε τα παλιά μου είχε πεί...
"...όσο ζω θα υπάρχει εκεί τέτοιες μέρες...."
Ξαναπέρασα μετά παραμονές... τα Χριστούγεννα....
ήταν πίσω από το τζάμι δίπλα στο δεντράκι....φαινότανε ευτυχισμένη....
Της κούνησα το χέρι και προχώρησα.....
Είχα ξεχάσει αυτό το σπίτι μετά από καναδυό χρόνια
όταν τυχαία βρέθηκα στην περιοχή πάλι παραμονές γιορτών
και το θυμήθηκα....
Έμεινα αρκετή ώρα να κοιτάω το παράθυρο με το κλειστό πατζούρι .....
δεν υπήρχε ούτε η γιαγιά ούτε το δεντράκι με τα παλιά στολίδια....
Μια χοντρή αλυσίδα με λουκέτο στην σιδερένια αυλόπορτα....
Γύρισα πίσω για να θυμηθώ τα λόγια της....
"...όσο ζω θα υπάρχει εκεί τέτοιες μέρες...."
Συνέχισα τον δρόμο μου και σκέφτηκα....
"....τουλάχιστον δεν θα είναι μόνη της...."
Πίσω στα παλιά
