Μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο οι ανάπηροι δεν ήταν λίγοι ούτε προκαλούσαν
εντύπωση....ήταν κάτι συνηθισμένο.
Τους έβλεπες να ζούν δίπλα σου...απέναντί σου....κάποιοι να μην έχουν συγγενείς και να τους φροντίζει η γειτονιά....
Άλλοι τυφλοί....άλλοι με κομμένο πόδι ή χέρι .....
Πονούσαν ....φώναζαν τα βράδυα....
Ανύπαρκτα τα ιατρικά μέσα....
Το έριχναν στο πιοτό...μεθούσαν ....
Όσοι είχαν συγγενείς τους πήγαιναν στην Ομόνοια...στην Πλατεία Δημαρχείας
για να ζητιανέψουν ...για να μπορέσουν να ζήσουν.
Το Κράτος ανύπαρκτο...και πόσο μάλλον μετά από πολέμους που προσπαθούσε
να επιβιώσει και αυτό από την Διεθνή Επαιτεία (καλή ώρα)....
Τους έδινε κάποια ψίχουλα ....
Έξω από την ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ το Κεντρικό ήταν ένα από τα στέκια τους...
Πουλούσαν νάϋλον σακούλες για τα κοστούμια....λεβάντα για τον σκώρο...
Στα σημεία επαιτείας των αναπήρων θα εύρισκες και Χανσενικούς ....
Άσχημες εικόνες....ο κόσμος φοβόταν να τους πλησιάσει....
και μόνον η λέξη λέπρα προκαλούσε τρόμο....
'Επαιρναν και αυτοί κάποιο επίδομα αλλά.....
Δυστυχισμένοι άνθρωποι....
Πίσω στα παλιά