Λυκόφως
![]()
Τελικά όντως τούντην άνοιξη την επληρώσαμε ακριβά. Τωρά να πω καλά να πάθουμε, άξιζε μας, άξιζε μόνο σε μερικούς; Όπως και να έχει η κατάσταση, ότι έγινε έγινε, μόνοι μας τα εδημιουργήσαμε τούτα ούλα.
Πάντα επίστεφκα ότι η ανθρώπινη απληστία δεν είχε όρια. Και για μια ακόμα φορά, αυτό επαληθεύετε. Ευθύνες πολλές. Αυτοί που θα τις αναλάβουν, λίγοι. Εγωισμός, ουφ, ακόμα πιο πολύς. Γενικώς, ένα μάτσο χάλια είμαστε.
Κι' όμως, μες το χάος και την αναπουμπούλα, ο κόσμος (θα ήθελα να πιστεύω) έρχεται πιο κοντά.
Μετά από πολύ τζιαιρό, χτες, εσυναντήθηκα με το ξαδερφάκι μου (το υποκοριστικό γιατί εν ο πιο μικρός εκ των 6 πρώτων ανηψιών στην οικία που ζούμε). Μιας τζιαι ήταν ωραία η 25η Μαρτίου, είπαμε να πάμε να περπατήσουμε στην θάλασσα. Τζιαι κατά το απογευματάκι, είπαμε να πάμε παρεούδα τζιαι για καφεδάκι, με τα τελευταία μηδαμινά λεφτουδάκια που μας είχαν μείνει.
Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Με τη συγκεκριμένη παρέα, εγνωριστήκαμε πριν 4 χρόνια περίπου. Τα πράγματα αλλάξαν. Υπήρξαν περιπλοκές, ρομάντζα, νεκατώματα, τζιαι τωρά είμαστε σε μια φάση αναδιοργάνωσης. Προσπαθούμε τζιαι εμείς, όπως την οικονομία του κράτους, να συνέλθουμε, τζιαι να βαδίσουμε μαζί προς ένα καλύτερο (θέλω να ελπίζω) αύριο. Εγελάσαμε όπως παλιά, εκουτσομπολέψαμε καμπόσο, αφεθήκαμε έστω και για λίγο στα παλιά γνώριμα λημέρια. Ένιωσα πολλά νοσταλγικά εχτές. Αλλά άρεσε μου!
Εν λογικό ο χρόνος να πάρει κάποια πράγματα μαζί του. Μπορεί να είναι φίλοι, ή εραστές, ή δουλειές...αλλά νομίζω εν ούλα θέμα αναγέννησης στην τελική.
Μπορεί να είμαι παράξενη τζιαι αλλόκοτη για τα δεδομένα της νήσου. Αλλά πάντα επίστεφκα στηνΑναγέννηση. Είμαι τούντης ιδεολογίας. Να αναγεννιέσαι, ότι κακό ή ότι καλό τζι' αν έρτει, πάντα να έχεις μιαν Αναγέννηση. Να μπορείς να κάμνεις συνέχει re-invent yourself.
Ακόμα τα δύσκολα εν ήρταν, το ξέρω, τζιαι μιλώντας με τα ξαδέλφια μου στην Αθήνα, που εδώ και 3 χρόνια περνούν τις ίδιες (για να μη πω και χειρότερες) καταστάσεις, μου λένε απλά να συνεχίσω να ζω. Με αναπροσαρμογή φυσικά, αλλά πάντα πρέπει να συνεχίζω. Νομίζω τούτο πρέπει να κάμουνε. Αναπροσαρμογή και τα κεφάλια μέσα.
Πολλά ιδεαλιστικά τζιαι όμορφα, αλλά σε δυσμενής καταστάσεις ο άνθρωπος πρέπει πάντα να συνεχίσει να ζει, με οποιονδήποτε τρόπο.
Ας ελπίσουμε το μέλλον θα είναι ηλιόλουστο, αν και για να είναι θα πρέπει να κοπιάσουμε, αλλά είπε το τζιαι ο Θεοδωράκης άλλωστε...
Κάτι ήξερε όταν έγραφε τούντους στίχους.
Υ.Γ. Εν τζιαι τα γενέθλια του σήμερα του Θεοδωράκη. Αυτός είναι άνθρωπος παράδειγμα.
Πάντα επίστεφκα ότι η ανθρώπινη απληστία δεν είχε όρια. Και για μια ακόμα φορά, αυτό επαληθεύετε. Ευθύνες πολλές. Αυτοί που θα τις αναλάβουν, λίγοι. Εγωισμός, ουφ, ακόμα πιο πολύς. Γενικώς, ένα μάτσο χάλια είμαστε.
Κι' όμως, μες το χάος και την αναπουμπούλα, ο κόσμος (θα ήθελα να πιστεύω) έρχεται πιο κοντά.
Μετά από πολύ τζιαιρό, χτες, εσυναντήθηκα με το ξαδερφάκι μου (το υποκοριστικό γιατί εν ο πιο μικρός εκ των 6 πρώτων ανηψιών στην οικία που ζούμε). Μιας τζιαι ήταν ωραία η 25η Μαρτίου, είπαμε να πάμε να περπατήσουμε στην θάλασσα. Τζιαι κατά το απογευματάκι, είπαμε να πάμε παρεούδα τζιαι για καφεδάκι, με τα τελευταία μηδαμινά λεφτουδάκια που μας είχαν μείνει.
Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Με τη συγκεκριμένη παρέα, εγνωριστήκαμε πριν 4 χρόνια περίπου. Τα πράγματα αλλάξαν. Υπήρξαν περιπλοκές, ρομάντζα, νεκατώματα, τζιαι τωρά είμαστε σε μια φάση αναδιοργάνωσης. Προσπαθούμε τζιαι εμείς, όπως την οικονομία του κράτους, να συνέλθουμε, τζιαι να βαδίσουμε μαζί προς ένα καλύτερο (θέλω να ελπίζω) αύριο. Εγελάσαμε όπως παλιά, εκουτσομπολέψαμε καμπόσο, αφεθήκαμε έστω και για λίγο στα παλιά γνώριμα λημέρια. Ένιωσα πολλά νοσταλγικά εχτές. Αλλά άρεσε μου!
Εν λογικό ο χρόνος να πάρει κάποια πράγματα μαζί του. Μπορεί να είναι φίλοι, ή εραστές, ή δουλειές...αλλά νομίζω εν ούλα θέμα αναγέννησης στην τελική.
Μπορεί να είμαι παράξενη τζιαι αλλόκοτη για τα δεδομένα της νήσου. Αλλά πάντα επίστεφκα στηνΑναγέννηση. Είμαι τούντης ιδεολογίας. Να αναγεννιέσαι, ότι κακό ή ότι καλό τζι' αν έρτει, πάντα να έχεις μιαν Αναγέννηση. Να μπορείς να κάμνεις συνέχει re-invent yourself.
Ακόμα τα δύσκολα εν ήρταν, το ξέρω, τζιαι μιλώντας με τα ξαδέλφια μου στην Αθήνα, που εδώ και 3 χρόνια περνούν τις ίδιες (για να μη πω και χειρότερες) καταστάσεις, μου λένε απλά να συνεχίσω να ζω. Με αναπροσαρμογή φυσικά, αλλά πάντα πρέπει να συνεχίζω. Νομίζω τούτο πρέπει να κάμουνε. Αναπροσαρμογή και τα κεφάλια μέσα.
Πολλά ιδεαλιστικά τζιαι όμορφα, αλλά σε δυσμενής καταστάσεις ο άνθρωπος πρέπει πάντα να συνεχίσει να ζει, με οποιονδήποτε τρόπο.
Ας ελπίσουμε το μέλλον θα είναι ηλιόλουστο, αν και για να είναι θα πρέπει να κοπιάσουμε, αλλά είπε το τζιαι ο Θεοδωράκης άλλωστε...
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Κάτι ήξερε όταν έγραφε τούντους στίχους.
Υ.Γ. Εν τζιαι τα γενέθλια του σήμερα του Θεοδωράκη. Αυτός είναι άνθρωπος παράδειγμα.