Λόλα, να ένα άλλο
![]()
![]()
ΠΡΟΣΟΧΗ: Σ' αυτήν την ανάρτηση πιθανόν να υπάρχουν κείμενα ή φωτογραφίες που μπορεί να σοκάρουν ή να προσβάλλουν κάποιους "ευαίσθητους" !
![]()
![]()
Καφενεία: της οδού Σόλωνος από το ύψος της Νομικής ώς την πλατεία Κάνιγγος. Φωκίωνος Νέγρη σε κάτοψη, όπου ξεχώριζαν τα τραπεζάκια του Λαμέρα.
![]()
Γωνία Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους: ο πρώτος όροφος του μπιλιαρδάδικου του Μαυροκέφαλου, με τις επιγραφές:«Απαγορεύονται τα κάθετα χτυπήματα», «Μη βλασφημείτε τα θεία», «Μη πτύετε επί του δαπέδου». Αλλά και τα ζαχαροπλαστεία «Πικαντίλλυ», «Ρωσσικόν» του Γιάκοβλεφ, η ομονοιακή «Χορτοφαγία-Γαλακτοτροφία».
![]()
Το θρυλικό και θρυλώδες «Ζόναρς» και το διπλανό αδελφάκι του, σύμμαχο κι αυτό της συνεύρεσης, με πρωτοστατούντας τους Χατζιδάκι, Γκάτσο, Ελύτη -τότε ήταν όλοι τους νέοι, πολύ νέοι.
![]()
Ο Μπάμπης του κολωνακιώτικου «Βυζαντίου», το γκαρσόν που επινοούσε νέα ονόματα σε ποτά και αναψυκτικά, για να μπουν στην κατηγορία του ευπώλητου. Είδατε, η φαντασία δεν είναι μόνον ίδιον των καλλιτεχνών.
![]()
![]()
Τα μπουρδέλα ανήκουν στην κατηγορία των κοινόβιων, που καταργήθηκαν με νόμο του κράτους, στα τέλη της δεκαετίας του ’50.
![]()
Στα «σπίτια» αυτά, συνήθως ισόγεια ή διώροφα, δούλευαν πέντε με έξι πουτάνες, οι οποίες παρακολουθούνταν από την αστυνομία ηθών, την αστιατρική υπηρεσία και την εφορία.
![]()
Αποτελούσαν μία παρακμιακή βερσιόν των σαλονιών-μπουρδέλων της μπελ επόκ, στις μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
![]()
Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη στις οδούς Αβέρωφ, Ακομινάτου, Βερανζέρου, Ουγκώ, Ζήνωνος, Ηπείρου, Κουμουνδούρου, Μενάνδρου, Μυλλέρου, Σατωβριάνδου, Σωκράτους, Φαβιέρου.
![]()
![]()
Η δεύτερη ήταν συνήθως ηλικιωμένη πουτάνα, που είχε κάνει τα χιλιόμετρά της. Φρόντιζε για την καθαριότητα, σωφρόνιζε τους ατάκτους επαγγελματίας, μάζευε τις μάρκες και αυτές τις μάρκες τις εξαργύρωναν, μετά το πέρας της βάρδιας, τα κορίτσια.
![]()
Ο νταβατζής ερχόταν αργά και διακριτικά, όταν η πόλη της εργασίας κοιμόταν. Εκοβε κίνηση, έπαιρνε το κορίτσι του και βεβαίως το χρήμα που του αναλογούσε.
![]()
![]()
Βέβαια, η πράξη είχε, κατά τη διάρκειά της και μετά από αυτήν, τα απαραίτητα σύνεργα. Το προφυλακτικό, η χρήση του οποίου ήταν προαιρετική… Οι γνωστές μάρκες εκείνης της εποχής άκουγαν στο όνομα «Μπεμπέκα», «Αλεπουδίτσα», «Σίλβερ Τέξας», «Οκέυ», «Σκουφίτσα».
![]()
Το χαρτί τουαλέτας πανάκριβο, γι’ αυτό αντ’ αυτού χρησιμοποιούνταν κυρίως χαρτί εφημερίδας. Το κλύσμα, το λεγόμενο πουάρ ή «αχλάδι», διά καθαρισμόν.
![]()
Απολυμαντικό, αντισηπτικό, αποστειρωτικό το περμαγκανάτ, με το καφετί και αποκρουστικό χρώμα του. Τέλος, οι πεοκουλούρες, σε περίπτωση που το πέος ήταν μεγάλο, προλάμβαναν τραυματισμούς του κόλπου.
![]()
Τα αφροδίσια έπαιρναν και έδιναν: σύφιλη, βλεννόρροια, κονδυλώματα, λευκόρροια, σαπρόφυτα, αιδοιόφθειρες.
![]()
topaliatzidiko.blogspot.com
![]()
Αναμνήσεις από τα μπουρδέλα περασμένων δεκαετιών
![]()
Όταν ακόμη τα μπουρδέλα ήταν η κομμουνιστική διεθνής
των πορνών στην πράξη, όταν, δηλαδή, λειτουργούσαν
με όρους κοινοβίου.
Φτώχεια
![]()
Ας φωτίσουμε τη δεκαετία. Ολα είναι φτωχά, όλοι είναι φτωχοί. Ασκοπες βόλτες στους αθηναϊκούς δρόμους, χαζολογήματα στις βιτρίνες των μαγαζιών, χασίματα σε σινέ φωτογραφίες «σήμερον» και «προσεχώς». 
Όταν το σώμα γερνάει, η μνήμη ξυπνάει ανέξοδα
![]()
Πιο ψηλά, προς την οδό Σταδίου, που πάντα ανηφόριζε και ανηφορίζει ακόμη από διαδηλωτές, το πατάρι του Λουμίδη, με άπαντας τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας και τους δημοσιογράφους. 
Μνήμη θυμήσου και αφηγήσου
![]()
Η αδρεναλίνη δεν είχε τις ταχύτητες της τεχνολογίας των υπολογιστών, γιατί, όταν επιστρέφουμε στην Αθήνα του ’50, πρέπει να σκεφτόμαστε μία μεταπολεμική πόλη, με τα σημάδια ακόμη του πολέμου και του εμφυλίου αναγνωρίσιμα.
Η αίθουσα αναμονής
Η αίθουσα αναμονής ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με καρέκλες γύρω γύρω. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με παλιοκαιρινή και συνήθως ξεφτισμένη ταπετσαρία.
![]()
Δεν έλειπαν οι αναπαραγωγές από κλασικά έργα: της Γενοβέφας, της Ωραίας του Πέραν, της Πεντάμορφης και του Τέρατος, της Γκόλφως. Μύριζε πατσουλί, τσιγαρίλα, σκορδαλιά.
![]()
Το χειμώνα, έκαιγε ένα μαγκάλι με πυρήνα ελιάς. Οι πελάτες που σύχναζαν, ήταν άνδρες των σωμάτων ασφαλείας, εργάτες του μόχθου, υπάλληλοι, αγρότες, συνταξιούχοι, φοιτητές, ξεσκολισμένοι μαθητές…
![]()
Αναλόγως της εμφάνισης, της ψυχολογικής κατάστασης, της ηλικίας και των βίτσιων του καθενός, είχαν δημιουργηθεί οι τύποι: ο βαρύμαγκας, ο ντροπαλός, ο πρωτάρης, ο ανώμαλος, ο φαντάρος.
«Μπουρδέλο το κάναμε!»
![]()
Ο εσωτερικός κανονισμός των μπουρδέλων δεν υπάκουε στη φράση-καραμέλα «Μπουρδέλο το κάναμε!». Υπήρχε κάθετη διοίκηση, αν και κοινόβιο: η διευθύντρια, κοινώς ματρόνα, και η επιστάτις, κοινώς τσατσά. 
Ta ενδότερα
![]()
Nα περάσουμε και στα ενδότερα, στο «βωμό της θυσίας», όπως χαρακτηριζόταν συνθηματικά; Κρεβάτι, σκληρό και ανθεκτικό, στρωσίδια που άλλαζαν πριν από κάθε πελάτη.
![]()
Στους τοίχους ρεπροντιξιόν «ροζ» αισθητικής, κρεμάστρα για τα ρούχα, κομοδίνο με μία γλάστρα, όπου «φύονταν» ψεύτικα λουλούδια, ένα σταχτοδοχείο, ένα αμπαζούρ που χαμήλωνε το φως.
![]()
Οι πιο ψαγμένες πουτάνες είχαν σ’ ένα ραφάκι και ορισμένα βιβλία, όπως «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι», «Η κόκκινη κουρτίνα», «Πριν προφτάσει ν’ ανθίσει», «Το κάστρο», «Τα άνθη του κακού», «Το μαρτύριο του Αγίου Χριστοφόρου».
Τα σύνεργα
"Καλώς τα πουλάκια μας"
![]()
Πολλοί έφηβοι ανήκαν στην κατηγορία «Καλώς τα πουλάκια μας» ή «Καλώς τους τακτικούς», γιατί σπάνια, λόγω αψιλίας, προχωρούσαν στην πράξη: «Σπανίως μας έδιωχναν αμέσως, εκτός αν κάναμε φασαρία, γιατί ήθελαν το μαγαζί να δείχνει κάποιο μπούγιο». 
Η παλιά Σωκράτους
Στίχοι: Απόστολος Καλδάρας & Κώστας Βίρβος.
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας,
«ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ», 1990.
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας,
«ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ», 1990.
Κόκκινο φως μισαναμμένο στις εισόδους
κι η πόρτα πάντα ανοιχτή μέχρι τις δυο,
οδός Σωκράτους και στις γύρω τις παρόδους
κάθε δυο μέτρα κι ένας κόσμος ρημαδιό.
Στον τοίχο δίπλα σε μια σκάρτη πινακίδα
φωτογραφίες κοριτσιών χωρίς ψυχή
και του νομίατρου η κόκκινη σφραγίδα,
της κοινωνίας αδιάψευστη ενοχή.
Στολίσου, γίνε όμορφη της Αφροδίτης κόρη,
στον ουρανό ένα αγόρι θέλει να ανεβεί.
Στολίσου, γίνε όμορφη, κι η νύχτα βάζει πλώρη,
πικρό το ανηφόρι που σου κρυβε η ζωή.
Μες στο σαλόνι εργατιά, ναύτες, στρατιώτες
κι οι νταβατζήδες από κάτω στη σειρά,
και η χοντρή πατρόνα να χτυπάει τις πόρτες:
"Άντε κορίτσια, ώρα είναι για δουλειά".
Αυτά συμβαίνανε μες στην παλιά Σωκράτους
και κάνα έγκλημα φιγούρας ο νταής,
φωτογραφία και εικόνα σάπιου κράτους,
φωτογραφία και μιας άλλης εποχής.
Στολίσου, γίνε όμορφη της Αφροδίτης κόρη,
στον ουρανό ένα αγόρι θέλει να ανεβεί.
Στολίσου, γίνε όμορφη, κι η νύχτα βάζει πλώρη,
πικρό το ανηφόρι που σου κρυβε η ζωή.