Οι αλάνες την άνοιξη εκείνα τα χρόνια πρασίνιζαν....δηλαδή το γήπεδο αποκτούσε φυσικό χορτοτάπητα....όταν έπεφτες από το τζαρτζάρισμα στο δίτερμα δεν ήθελες να σηκωθείς....
Τα πόδια πρασίνιζαν κι αυτά αλλά και κοκκίνιζαν όταν έπεφτες σε τσουκνίδα....
Το αντίδοτο γνωστό...έκοβες μολόχα και έτριβες το ερεθισμένο σημείο και σου πέρναγε η φαγούρα...για το τσίμπιμπα της σφήκας είχες την φυσική αμμωνία....
Η μυρουδιά της φύσης υπέροχη....τα κορίτσια μαζεύανε παπαρούνες...μαργαρίτες
και πήγαιναν στα σπίτια τους να γεμίσουν τα βάζα.
Το κρύο είχε αρχίσει να υποχωρεί οπότε αφαιρούσες καμμιά κουβέρτα πάνω από το πάπλωμα και έννοιωθες λιγότερο συμπιεσμένος.
Η διάθεση άλλαζε αυτή την εποχή προς το καλύτερο...
"Τον βγάλαμε και αυτόν τον χειμώνα...του χρόνου έχει ο Θεός"
έλεγαν οι γηραλέοι και τα παιδιά τους κοιτούσανε με απορία για να τους λυθεί αυτή αρκετά χρόνια μετά.
Πίσω στα παλιά