Κατερίνα, 40 χρονών. Εργάζεται σαν πόρνη και η καθημερινότητά της περιορίζεται από την πλατεία Λαυρίου, όπου κάνει πιάτσα, μέχρι την πλατεία Ομόνοιας, απ όπου αγοράζει ηρωίνη. «Ηρθα απ τη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι. Ρώτησα πού είναι η πιάτσα και μου έδειξαν. Στέκομαι εδώ όλη μέρα, από νωρίς το απόγευμα μέχρι τα ξημερώματα. Όταν λείπω, σημαίνει ότι έχω πεταχτεί μέχρι την πλατεία για να αγοράσω πρέζα. Παίρνω πέντε χιλιάδες από κάθε πελάτη.
Τις δύο
τις κρατά το ξενοδοxείο. Είναι καλά χρήματα, αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα κοριτσάκια κάνουν στοματικό έρωτα για ένα χιλιάρικο. Αυτές συνήθως είναι ξένες και περαστικές. Ερχεται η αστυνομία, τις μαζεύει και τις στέλνει πίσω. Κι έρχονται καινούργιες στη θέση τους. Εδώ, το πεζοδρόμιο είναι το τελευταίο σκαλοπάτι. Όλοι με αντιμετωπίζουν σαν πόρνη. Αλλά δεν με νοιάζει τίποτα πια, νιώθω μόνο ένα μεγάλο κενό. Κάποτε μου άρεσε κι ο έρωτας. Όταν σκοτώθηκε ο φίλος μου, βρήκα διέξοδο στην ηρωίνη. Παλεύω με τον εαυτό μου, προσπαθώ να πίνω μόνο για να συντηρούμαι. Πιστεύω ότι αν πραγματικά ήθελαν να καθαρίσει θα το έκαναν. Αλλά δεν τους συμφέρει ο κόσμος να μπορεί να σκέφτεται, γιατί τότε θα καταλάβαινε τι γίνεται. Κι αν καταλάβαινε, θα έπαιρνε ο καθένας ένα όπλο και θα έβγαινε στους δρόμους. Στην Αθήνα όλοι έχουν τρελαθεί, τους λέω καλημέρα και με κλέβουν. Κάποιος Αλβανός πρόσφατα μου έβγαλε μαχαίρι. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν, ειδικά τα αρρωστάκια. Δεν έχω φίλους. Εγώ μπορεί να πουλάω το κορμί μου, αλλά η ψυχή μου είναι πεντακάθαρη». Φεβρουάριος 1999
πηγή
