Νίκυ Γιάκοβλεφ - Μαίρη Λω
Ανεβαίνοντας την Σταδίου και λίγο μετά την διασταύρωση με την Πεσμαζόγλου, στο δεξί μας χέρι, περίπου εκεί που σκάει η Στοά Νικολούδη, και πριν εξαφανιστούν τα παλιά αρχοντικά μέγαρα, αντικαθιστάμενα από τα σύγχρονα ξεράσματα, υπήρχε ένα σπουδαίο, πασίγνωστο και φινετσάτο ζαχαροπλαστείο, το Πέτρογκραντ. Στη θέση που είναι τώρα κάποιο άχαρο και άχρωμο κτίριο του Υπουργείου Εργασίας.
Στις δικές μου πρώιμες ημέρες το πρόφθασα ανθηρό, ζωντανό και με κίνηση διακριτική. Όχι τεράστια, αλλά ικανοποιητική, καθ' όσον αριστοκρατικό και μάλλον.....τσουχτερό γιά την εποχή του.
Πηγαίναμε μετά το σχόλασμα του σχολείου γιά ένα περίεργο, γιά τα δεδομένα εκείνων των χρόνων, έδεσμα το οποίον, από ολόκληρη την Αθήνα, εύρισκες μόνον εκεί, το πιροσκί! (Μιλάμε βέβαια περί τα μέσα της δεκαετίας του ’50!). Αφράτο περίβλημα ζύμης και μέσα γέμιση ιδιότροπης γεύσης, με βάση τον κιμά ή την πατάτα. Διαλέξτε και πάρτε.
Δεσπόζουσα μορφή ο ιδιοκτήτης του, ο Νίκυ Γιάκοβλεφ. Ένας εντυπωσιακός και εμφανέστατα διαφορετικός στη μορφή, το σουλούπι και τη συμπεριφορά του, άνθρωπος. Οι τρόποι του, πολύ ευγενικοί, και το γαλάζιο βλέμμα του, (με τη βοήθεια και του ονόματός του), με έστελναν, τσιφ, κατά Ρωσία μεριά, αφού με έβαζαν, (όπως εμένα φαινόταν τότε), σ’ ένα καθαρά ντοστογιεφσκικό κλίμα! Και όντως ο Γιάκοβλεφ είχε γεννηθεί στη Γιάλτα, το 1910, από Ρώσο πατέρα, (ίσως και μητέρα, δεν είμαι σίγουρος), και είναι, εν πολλοίς, άγνωστο πως «άραξε» στη χώρα μας. Εκείνο που τον καθιστούσε ιδιαίτερα επιβλητικό και... σπάνιο, ήταν ένα μεγάλο μονόκλ, το οποίο -αν δεν το φορούσε- κρεμόταν ευδιάκριτα στο στήθος του.
Ο Γιάκοβλεφ υπήρξε σπουδαίος συνθέτης και πιανίστας, ο οποίος μαζί με την, από το 1951 σύζυγό του, πασίγνωστη Μαίρη Λω, την τραγουδίστρια με την καμπανάτη φωνή, αποτέλεσαν ένα σπουδαίο μελωδικό δίδυμο και μιά έξοχη και καθοριστική μουσική παρουσία, στην όχι και πολύ πλούσια, από πλευράς μουσικής παραγωγής, εποχή.
Από τα τραγούδια τους που ξεχώριζα και σιγοτραγουδούσαμε συνεχώς τότε, ήσαν τα νοσταλγικά «Θα ’θελα να ’μουνα εκείνη π’ αγαπάς» και «Ξαναβλέπω το παλιό το αμαξάκι», σε στίχους του πρωτοεμφανιζόμενου στιχουργού Πυθαγόρα Παπασταματίου, (πιό γνωστός ως σκέτο«Πυθαγόρας»), το αλέγκρο «Τί τριάντα, τί σαράντα, τί πενήντα», αλλά κυρίως αυτό που με «ταξίδευε» και μ’ έκανε να προτρέχω στο χρόνο, θέλοντας να μεγαλώσω μιά ώρα αρχύτερα, ν' απλώσω φτερά και να «πετάξω», ήταν το «Καπετάνιε, καπετάνιε χαμογέλα». Χωρίς να σημαίνει πως δεν υπήρξε και πλήθος άλλων σπουδαίων κομματιών δικών του.
Μπαίνοντας στο ζαχαροπλαστείο, δεξιά υπήρχαν οι προθήκες με τα προσφερόμενα είδη και αριστερά και στο βάθος, τραπέζια και καρέκλες. Στην απώτερο βάθος υπήρχε κι ένα πιάνο. Αρκετές φορές, θυμάμαι τον Γιάκοβλεφ να παίζει! Είτε σχεδιάζοντας κάποια καινούργια σύνθεση, είτε εκτελώντας ένα ήδη γνωστό σουξέ, οπότε η παραμονή μου στο ζαχαροπλαστείο παρατεινόταν, παγιδευμένη από τη μαγεία που σκορπούσε το πιάνο κι ο Γιάκοβλεφ.
Το «Πέτρογκραντ» παρήκμασε κι έκλεισε, το κτίριο γκρεμίστηκε, ο Νίκυ Γιάκοβλεφ «έφυγε», διακριτικά το 1981, αλλά η Μαίρη Λω, νομίζω, ζεί ακόμη. Επίσης διακριτικά.