Ο καλύτερος φραπέ της Ελλάδας, πολλοί λένε και του κόσμου, δεν θα σερβίρεται πλέον στο γνωστό στέκι απέναντι από το Άλσος
Καφές α λα Λέντζος
«Δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω πώς τον φτιάχνω. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι βασικό παράγοντα παίζει η δοσολογία και πως σε καμία περίπτωση δεν χτυπάω μέσα αβγό, όπως πολλοί υποστηρίζουν», έλεγε το 2009 ο Χρήστος Λέντζος ιδιοκτήτης του ομώνυμου καφέ και εμπνευστής του «α λα Λέντζος φραπέ».
Η παραγγελία στο καφέ του Λέντζου είχε τους δικούς της κωδικούς... Αλλά καλύτερα να πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Φραπέ, φραπεδιά, φραπόγαλο: «προϊόν προκύψαν από το εθνικό μας δαιμόνιο». Ελληνική πατέντα που, πολλά χρόνια μετά την «ανακάλυψή της», κατέκτησε την Ευρώπη και όχι μόνο.
Θεσσαλονίκη 1957. Ο Δημήτριος Βακόνδιος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πώς ένα τυχαίο πείραμα οδήγησε στην ανακάλυψή του. Να πώς το αφηγούνταν ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Στην έκθεση Θεσσαλονίκης το 1957, δούλευα στο περίπτερο της Νεστλέ. Λέω, δεν φτιάχνω έναν κρύο νεσκαφέ στο σέικερ που προορίζεται για το κακάο, να δω τι θα βγει; Μου λέρωσε το κοστούμι, αλλά έτσι γεννήθηκε ο φραπέ! Από την αρχή ο κόσμος τον είδε σαν αναψυκτικό. Λέγανε: η μπίρα είναι μισό ποτήρι αφρός και κοστίζει 8 δραχμές. Αυτός ο καφές είναι επίσης μισός αφρός, αλλά κοστίζει 7 δραχμές. Οπότε...»
«Χτυπήθηκαν» αρκετοί φραπέ από το '57 έως το '64, χρονιά-σταθμός για το συγκεκριμένο είδος καφέ. Γιατί τότε, στο Παγκράτι, απέναντι από το Άλσος, ο Χρήστος Λέντζος δημιούργησε τυχαία, το δικό του «θαύμα» που το εξιστορούσε ως εξής: «Το μαγαζί ξεκίνησε ως ζαχαροπλαστείο πολυτελείας το 1964. Φτιάχναμε πολύ ωραίες πάστες και τις παράγγελνε ο κόσμος μαζί με το καφεδάκι του. Μια ημέρα είχα μπει πίσω από τον μπουφέ επειδή έλειπε μια κοπέλα με άδεια. Εκεί που καθόμουν πειραματιζόμουν και μου ήρθε η ιδέα να ανακατέψω στο μίξερ τον καφέ με διαφορετική δοσολογία. Αυτό ήταν! Ο πρώτος φραπέ α λα Λέντζος σερβιρίστηκε και από τότε έγινε ανάρπαστος».
Και τι δεν λέχθηκε και γράφηκε για τον φραπέ του: ότι βάζει αβγό, μπέικιν πάουντερ ή κρέμα γάλακτος, για να πετύχει το πλούσιο μείγμα. «Από το 1965 που άνοιξα, μέχρι το 1971», έλεγε «έφτιαχνα τον φραπέ στο σέικερ. Τότε είναι που αγόρασα το πιο δυνατό μίξερ Μπράουν και τελειοποίησα τη συνταγή του καλού φραπέ. Το ίδιο μίξερ έχουν και άλλα μαγαζιά, αλλά τσιγκουνεύονται τη δόση. Στη χονδρική συσκευασία νεσκαφέ των 2,5 κιλών που αγοράζουν όλες οι καφετέριες, η εφορία υπολογίζει ότι αντιστοιχούν 1.000 δόσεις καφέ. Εγώ δεν βγάζω ούτε 400! Ετοιμάζω ένα γλυκό μείγμα και για τον μέτριο προσθέτω έξτρα καφέ από πάνω. Οι πελάτες ζητάνε τον έξτρα καφέ, γι' αυτό τους πιάνει καμιά φορά και το στομάχι τους!»
Ο φραπέ α λα Λέντζος έγινε τραγούδι και η καφετέρια το σημείο συνάντησης, κάποτε, όλης της Αθήνας. Από σήμερα, ανάμνηση... Το ιστορικό στέκι της νεολαίας του Παγκρατίου, της θρυλικής ομάδας μπάσκετ του Παγκρατίου την περίοδο 1985-1995 και γενικά το σήμα κατατεθέν για ραντεβού, έβαλε λουκέτο. Θύμα και αυτό της κρίσης. Η ίδια καφετέρια που ένα καλοκαίρι, όταν έκλεισε για τρεις μήνες, έγινε το μόνο καφενείο στον κόσμο που είχε πελατεία, ενώ δεν λειτουργούσε: «Οι πελάτες μου κάθονταν έξω, με αναψυκτικά από το περίπτερο, και περίμεναν να ξανανοίξω» έλεγε ο Χρήστος Λέντζος. Καλύτερος πελάτης του; «Ένας αστυνομικός που πίνει τέσσερις μέτριους σε δύο ώρες». Αρνητικό ρεκόρ; «Ενας 20χρονος χασομέρης που ήπιε μια φορά τον φραπέ του σε 8 ώρες».
Η παραγγελία στου Λέντζου, πάλι, είχε τους δικούς της κωδικούς: Ο «κανονικός καφές» είχε στάνταρ ποσότητα ζάχαρης και γάλακτος. Εάν κάποιος ήθελε μέτριο τότε ο κύριος Χρήστος έβαζε από πάνω έξτρα προσθήκη καφέ ώστε να μετριάσει την γλυκιά γεύση.
Η παραγγελία δίνονταν ως εξής: 1 κουτί, εάν ήθελες κλασικό (κουτί σημαίνει γάλα κουτιού).
1 κουτί καπέλο, εάν ήθελες μέτριο (καπέλο η προσθήκη καφέ επάνω από τον αφρό)
Ο κ. Χρήστος Λέντζος, πάλι, δεν έπινε τον δικό του καφέ! «Μόνο εσπρεσάκια».
Τώρα, όλα αυτά είναι ιστορία. Μια ιστορία που θα διαβάζεται μονορούφι, αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα. Αν και στου Λέντζου καφές σκέτος ΔΕΝ σερβίρονταν. Ο αυθεντικός, μόνο γλυκός. Σαν τις όμορφες αναμνήσεις...