Ψυρρή...μια παλιά συνοικία της Αθήνας...
Θα ξεκινήσω από ένα παλιό κάτοικο τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη...
Πολύ παλιά δεν είχε καλό όνομα με τους κουτσαβάκηδες που τράβαγαν το μαχαίρι
για πλάκα.
Αυτούς τους ξεκαθάρισε ο πρόγονος του γνωστού ιδιοκτήτη σουβλατζίδικου στο Μοναστηράκι ο Μπαϊρακτάρης αρχηγός της τότε αστυνομίας.
Θα θυμηθώ όμως αυτήν την συνοικία όταν την επισκεπτόμαστε συχνά με την οικογένεια γιατί εκεί έμεναν συγγενείς.
Συνήθως Κυριακή μεσημέρι...στα δρομάκια έπαιζαν παιδιά...κάποια σπίτια μπροστά θα είχαν και ένα μικρό μαγαζάκι.
Έτσι και οι συγγενείς ...μπροστά το ψιλικατζίδικο και πίσω το σπίτι ...
Ένα παραβάν χώριζε τον επαγγελματικό χώρο και η πόρτα του μαγαζιού ξεκλείδωτη
μέχρι αργά με το χαρακτηριστικό κουδουνάκι επάνω.
Άνοιγε ο πελάτης το άκουγε ο μαγαζάτορας και εμφανιζότανε μεριάζοντας το παραβάν...
Ποιός μπορούσε τότε να φανταστεί ότι το σπίτι αυτό μετά από χρόνια θα γινότανε
χοροπηδάδικο όπως έλεγαν κάποιοι παλιοί που κρατούσαν Θερμοπύλες μέχρι τελευταία.
Δεν σου κάνει καρδιά ούτε να περάσεις από εκεί...ειδικά το βράδυ είναι και επικίνδυνο.
Κανένα πρωϊνό κάνω κανένα πέρασμα...σταματάω σε ένα ετοιμόρροπο....σιδερένια
πόρτα αυλής σκουριασμένη...σχεδόν χαλάσματα καναδυό δωματιάκια που χρησίμευαν για πλυσταριό ή αποθήκη...δίπλα η κύρια είσοδος με δυό σκαλοπάτια και δίπλα σε αυτά η σιδερένια ξύστρα των παπουτσιών.
Φυσικά οι νέοι την περνούν για ντεκόρ της εποχής...
Οι χωματόδρομοι όμως υπήρχαν και πρίν περάσεις μέσα στο σπίτι έξυνες τις σόλες
των παπουτσιών.
Οι εξωτερικοί τοίχοι γραμμένοι από ψυχανώμαλους με ακατανόμαστα σχέδια και φράσεις...
Κάποια σύριγγα παραπέρα και φυσικά η βρώμα από ανθρώπινες ακαθαρσίες.
Και αν στρίψεις το κεφάλι βλέπεις τον Ιερό Βράχο....
Ακόμα μένουν εκεί κάποιοι ήρωες και σκέφτηκα ότι δεν είναι απίθανο η ονομασία
της πλατείας ηρώων...να έχει δοθεί τιμής ένεκεν σε αυτούς.