 |
| ...κάπως έτσι θα μπορούσε να γίνει κι ο Φρίξος μου, αν.... |
Βρέθηκε στο δρόμο. Ξυλιασμένο και κουλουριασμένο σε μιά γωνιά. Ένα αρσενικό κουταβάκι 3-4 μηνών, περίπου. Ένα ακόμη προϊόν της γνωστής ανθρώπινης συμπεριφοράς που γεμίζει τους δρόμους με δυστυχισμένα αδέσποτα τετράποδα πλάσματα.
Ο Φρίξος μου -όπως πρόλαβε να βαφτιστεί- ήταν ένα μικρόσωμο και πανέμορφο ημίαιμο γκριφφόν.
Πέρασε γιά τρεις ημέρες από την αγκαλιά μου, πριν καταλήξει στην αγκαλιά του Δημιουργού, εγκαταλείποντάς μας με μιά μεγάλη απορία. Πώς γίνεται ένα τόσο δα σπιθαμιαίο πλασματάκι ν’ αφήνει πίσω του τόσο αφόρητο πόνο, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο γνωριμίας.
Τώρα απομένει, σαν μόνη παρηγοριά, πως -κόντρα στην πρόσθετηαπανθρωπιά που φρόντισε να το ταΐσει με το διαβολικό εκείνο ποντικοφάρμακο που δρά ύπουλα και μεταχρονολογημένα, ξεγελώντας όλους όσοι θα μπορούσαν να επέμβουν εγκαίρως και να το σώσουν, συν την πρόσπτωση ιατρικού σφάλματος- πρόλαβε να πάρει μαζί του στον ουρανό πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα μαζί με λίγα, ύστατα, χάδια. Σαν ανταπόδοση, άφησε πίσω του, με ένα τελευταίο παραπονεμένο βλέμμα, την ευγνωμοσύνη του. Την είδα ολοφάνερα αποτυπωμένη στα γλυκά αθώα του ματάκια και την εισέπραξα ως βάλσαμο, πριν του τα κλείσω για πάντα και το απιθώσω στην αγκαλιά του «Μεγάλου Παραλήπτη».