Το μαγειρείο και όχι το εστιατόριο είχε ένα καλύτερο άκουσμα...
Ακουγότανε χορταστικό....λαϊκό...προσιτό στα φτωχά βαλάντια.
Το πρώτο που σκεφτόσουνα ήταν οι μυρουδιές ...οι κατσαρόλες
η μια δίπλα στην άλλη...τα προσιτά σε τιμές φαγητά...τα μαμαδίστικα
όπως λένε σήμερα οι τηλεοπτικοί μάγειροι με τα γκουρμέ και άλλες αηδίες.
Τα μαγεριά τα εύρισκες στα μικρά δρομάκια του Κέντρου της Αθήνας
στην Βαρβάκειο...σε υπόγεια που όταν κατέβαινες τα σκαλιά διάβαζες
"...προσοχή στο κεφάλι..."και μέχρι να καταλάβεις τι εννοούσε
φώναζες..."...ωωωχ..."και ο μάστορας μπροστά από τις κατσαρόλες
σου εξηγούσε..."...γι αυτό βάλαμε την πινακίδα...".
Τα όσπρια δεν έλειπαν από το καθημερινό μενού...ροβύθια (όπως τα έλεγε)
φασουλάδα η Ελληνική.
Αυτή την σερβίριζε τον χειμώνα με δυό ελιές και μισό ξερό κρεμμύδι
σε μικρό πιατάκι...προσφορά του καταστήματος.
Μπόλικο ψωμί και ένα κατρούτσο ρετσίνα από τα βαρέλια που ήταν
στην ίδια αίθουσα με εσένα αρκετά για να βάλεις αρκετή ενέργεια.
Ο λογαριασμός πάντα θα κατέληγε σε δεκάρες όπως 6 και είκοσι οπότε
άφηνες 6 και πενήντα το θρυλικό μικροσκοπικό πενηνταράκι δηλαδή.
Το ντεκόρ του μαγαζιού...χιλιομεταχειρισμένες καρέκλες με ψάθα του γύφτου
και φυσικά ο τελευταίος που ήταν γνωστός ως καρεκλάς έβγαζε μεροκάματο
από τα μαγεριά και τα ταβερνάκια.
Στους τοίχους τα κάδρα της εποχής με την σκάλα της ζωής του άντρα...
τα αγγελάκια...τον μπεκρή που κρατιέται
από τον φανοστάτη για να μην πέσει....το μενού γραμμένο με κιμωλία.
Πελάτες οι καθημερινοί άνθρωποι...ο φοιτητής από την επαρχία...
ο εργένης...ο χηρευάμενος...ο επαρχιώτης...οι εργαζόμενοι στα γύρω μαγαζιά
που είχαν διακεκομμένο ωράριο...ο περαστικός που πείνασε.
Ψάχνοντας θα βρείς κάποιο μαγεριό στο Κέντρο της Αθήνας εκεί κοντά
στην Αγορά.
πίσω στα παλιά