Η φωτογραφία είναι στο τέλος του ΄50...
Πλατεία Λαυρίου η συνέχεια της Ομόνοιας...
Εκεί ήταν παλιά σταθμός του τραίνου του μουτζούρη που πήγαινε στο Λαύριο
και έδωσε την θέση του στον ηλεκτρικό με τα ξύλινα βαγόνια που σε πήγαινε από τον Πειραιά στην Κηφισιά με τον χαρακτηριστικό θόρυβο.
Είχε και αφετηρίες λεωφορείων η παλιά αυτή πλατεία οπότε ήταν ένας μικρός κόμβος όπως έλεγε ο αείμνηστος Φωτόπουλος σε μια ταινία.
Δούλευε αρκετός κόσμος στην περιοχή της Λαυρίου .
Εργαστήρια ...μικρές βιοτεχνίες ....
Εκεί θα πήγαινες το ραδιόφωνο να αλλάξεις λάμπα που είχε καεί
από την χρήση ή βελόνα που έπιανε τους σταθμούς.
Υπόγεια...όροφοι όλα με κόσμο να δουλεύει....
Διάφορα επαγγέλματα...
Γραφείον Συνοικεσίων με ειδικότητα...την Αστραλία που έλεγε η Βασιλειάδου.
Εκεί θα έπαιρναν βίζα για να πάνε να βρούν την τύχη τους νέοι και νέες
με μια προϋπόθεση...τον γάμο.
Γραφείον ντετέκτιβ....με ειδικότητα τα διαζύγια...το αδίκημα της μοιχείας (κεράτωμα)
έδινε αρκετό ψωμί.
Για το τέλος άφησα ένα υπόγειο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής που είχε αποκλειστικούς πελάτες τα σινεμά στα πέριξ της Ομόνοιας....ΑΛΑΣΚΑ...ΡΟΖΙΚΛΑΙΡ κ.λ.π.
Σάμαλι...κώκ...δώσε και εμένα μπάρμπα.
Αργότερα με την μαζική είσοδο των μεταναστών που ήρθαν στην γή της επαγγελίας
η Πλατεία Λαυρίου έγινε πορνοπιάτσα.
Και δώστου η αστυνομία με τις "σκούπες"αλλά τίποτα δεν γινότανε.
Όταν αγρίεψε η οικονομική κρίση καθάρισε κάπως και η Πλατεία Λαυρίου...
αραίωσε η πελατεία....ψαλίδι στις συντάξεις και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
πίσω στα παλιά