Τα εορταστικά τραπέζια είναι το μόνο κοινό μας σημείο
Ποιά λαμπιόνια; Ποιες βιτρίνες; Και Ποια Χριστουγεννιάτικα δέντρα; Αν δε βρεθώ σε μεγάλο τραπέζι με τουλάχιστον 15 άτομα κόσμο δεν νιώθω Χριστούγεννα! Από αυτά τα μεγάλα φαγοπότια που βρίσκεσαι με όλο το συγγενολόι και τα λέτε, γελάτε, κουτσομπολεύετε, διαφωνείτε, τσακώνεστε, μεθάτε, ξαναγελάτε. Τα Χριστούγεννα οι συγγενείς έχουν την τιμητική τους.
Συγγενείς είναι αυτοί οι γνωστοί- άγνωστοι, που σε ξέρουν από μωρό και νομίζουν πως σε έχουν μεγαλώσει επειδή τυχαίνει να τους βλέπεις δυο – τρεις φορές το χρόνο. Έχουν τη μαγική ιδιότητα να σε κάνουν να νιώθεις οικεία και αμήχανα ταυτόχρονα. «Τι κάνεις Αγγελικούλα; Καλέ εσύ ψήλωσες, ομόρφυνες!» Τα πέντε πρώτα λεπτά δεν είναι και τόσο ανυπόφορα, σκέφτεσαι, ειδικά όταν ακούς και κομπλιμέντα. Σχεδόν σου έχουν λείψει, έχεις καιρό να τους δεις και αχ πόσο πετυχαίνει αυτή τη γαλοπούλα η θεία σου.
Κοντά στο τέταρτο όμως, έχεις ήδη αρχίσει να βαριέσαι.«Αγγελικούλα έφαγες; Φάε κι άλλο παιδί μου, θα ρέψεις! Κάνεις διαίτα σαν αυτές τις μοντέλες στην TV;» Αντιλαμβάνεσαι ότι τα είπατε τα νέα με τη θεία και ήρθε η ώρα να πας να δεις τι γίνεται και παρακάτω.
Η αντροπαρέα έχει πιάσει τα πολιτικά. Και να σου η δεξιά και να σου η αριστερά. Και «αυτά μας φέραν μέχρι εδώ» και «περιμένουμε τον Τσίπρα για πρωθυπουργό μπας και δούμε άσπρη μέρα.» Ένας μπατζανάκης δεν αργεί να ρωτήσει: «Τι έγινε βρήκες δουλειά; Το σκέφτεσαι ακόμα για εξωτερικό;». Νιώθεις τον αέρα να λιγοστεύει έτσι ξαφνικά.
Γυρνάς απ’την άλλη, α, να η αδερφή σου θα σε καταλάβει. Είναι κοντά στο τζάκι με την κουμπάρα της. Είναι κάποια χρόνια μεγαλύτερες από σένα αλλά θα βρείτε έναν κώδικα επικοινωνίας. Ε, πόσο μεγάλο να είναι πια αυτό το χάσμα; Τις πιάνω στη φάση που η κουμπάρα περιγράφει στη –νιόπαντρη- αδερφή μου την περίοδο της εγκυμοσύνης της ως μια από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής της. Δεν κάνω καν τον κόπο να μπω στη συζήτηση και σιγουρεύομαι πια πως το χάσμα όντως μπορεί να είναι τεράστιο.
Η αγαπημένη μητέρα κάθεται σε μια γωνιά με τη συμπεθέρα της και μιλάνε για το πόσο πετυχημένος ήταν τελικά ο γάμος της αδερφής μου (ο οποίος πραγματοποιήθηκε πέρσι το καλοκαίρι). «Άντε τώρα κι εσύ να βρεις ένα καλό παιδί», ήταν το τελειωτικό χτύπημα.
Οριακά ασφυκτιώ και αυτή η καρυδόπιτα με το παγωτό για το επιδόρπιο μου έπεσε βαριά. Μοναδική επικοινωνία βρίσκω στον 7χρονο κούκλο ανιψιό, που του λέω συνέχεια πόσο ωραίος θα γίνει όταν μεγαλώσει και νιώθω ήδη η αιτία που στα 15 του θα γίνει ψωνάρα.
Φεύγω με τα κλασικά ανάμικτα συναισθήματα που κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει τις γιορτινές μέρες. Ορκίζομαι πως δεν τους ξέρω εγώ αυτούς τους τύπους. Δε γίνεται να ανήκουν στο γενεαλογικό μου δέντρο και με τίποτα δε θέλω να τους ξαναδώ όλους μαζεμένους. Μέχρι το Πάσχα τουλάχιστον.
Ευτυχώς αργεί.