Αυτή είναι μια πολύ παλιά διαφήμιση κάποιου φωτογράφου που είχε το μαγαζί του
στην Αιόλου με όλα τα σχετικά για μια αναμνηστική φωτογραφία.
Ευτυχώς που υπήρχε η συνήθεια εκείνα τα χρόνια και η οικογένεια φρόντιζε να βγάζει φωτογραφίες ώστε να μένουν στις επόμενες γενιές και να βλέπουν πώς ήταν οι πρόγονοί τους.
Το φωτογραφείο ήταν ένα μικρό στούντιο και ο φωτογράφος ήταν και σκηνοθέτης...
Τοποθετούσε κατάλληλα τον φωτογραφιζόμενο ανάλογα.
Συνηθισμένη παιδική φωτογραφία για το οικογενειακό άλμπουμ ήταν εκείνη του τσολιά και συνήθως την στολή την διέθετε το φωτογραφείο όπως και την αντίστοιχη της Αμαλίας για τα κορίτσια.
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν με τους ηλικιωμένους της οικογένειας...
Άντε να καταφέρεις τον παππού να τον πάς για καλλιτεχνική φωτογραφία όπως
έγραφε το φωτο ΔΗΜΗΤΡΗΣ.
"...δεν πάω πουθενά δεν είμαι ετοιμοθάνατος..."
Ήξερε ο φουκαράς το έθιμο πολύ καλά ότι η φωτογραφία αυτή θα γινότανε μεγένθυση και θα καρφωνότανε μέσα σε κάδρο στον τοίχο.
Δεν θυμάμαι σπίτι στην γειτονιά χωρίς τέτοια φωτογραφία σε κάποια κάμαρα
και συνήθως στο καθιστικό.
Φυσικά τέτοια φωτογραφία όπως του σκίτσου του Μποστ δεν θα έβλεπες
μετά τον εμφύλιο σε εμφανές σημείο του σπιτιού.Οι φωτογραφίες έμπαιναν και σε μικρές κορνίζες και στην συνέχεια στην εταζέρα
το μικρό επιπλάκι εκείνων των χρόνων που κάρφωνες στον τοίχο και το στόλιζε
η νοικοκυρά με σεμεδάκια χειροποίητα.
Στο οικογενειακό άλμπουμ απαραίτητες και οι φωτογραφίες που έγραφαν
Ενθύμιον Στρατού...
Μερικές είχαν και συλλεκτική αξία όταν έβλεπες τον παππού σου λοχία
εκείνα τα χρόνια στην Σμύρνη πρίν από την καταστροφή.
Την είχες κληρονομήσει λόγω ονόματος και την θυμόσουνα όταν την έβλεπες
μικρός στο μικρό τσαγκάρικο που την είχε με πινέζα στον τοίχο.
πίσω στα παλιά