Τέτοιες ημέρες και όχι νωρίτερα έβγαινε το δέντρο των Χριστουγέννων που ήταν τυλιγμένο σε εφημερίδα και φυλαγμένο στην κοινόχρηστη αποθήκη της αυλής.
Πόσα χρόνια το κουβαλούσαμε από σπίτι σε σπίτι καθότι περιπλανώμενοι στις γειτονιές της Αθήνας...ούτε που θυμάμαι.
Το χρώμα του είχε χάσει το έντονο πράσινο και ελαφρώς είχε τσουρομαδήσει
αλλά...κράταγε.
Η θέση του κοντά στο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο πάνω στο σκαμνί για να φαίνεται προς τα έξω.
Τα στολίδια του ήταν τόσο γνωστά και οικεία....
Αρκετά είχαν κάποιες ζημιές αλλά με το βαμβάκι που έκανε χρέη χιονιού κάλυπτες
τα επίμαχα σημεία.
Περισσότερο αγαπητοί ήταν οι Αγιοβασίληδες οι μικροσκοπικοί ...άλλος με έλκυθρο
άλλος με σακκούλι με δώρα...άλλος κρατούσε την Πρωτοχρονιά...
Η κορυφή το μεγάλο στολίδι ήταν πολύχρωμο και πολύ προσεκτικά τυλιγμένο
για να μην σπάσει.
Στην βάση του δέντρου έβαζες την χάρτινη φάτνη που είχες φιάξει μόνος σου...
σχολική χειροτεχνία.
Την αγόραζες από τον ψιλικατζή και με το ψαλιδάκι και με την κόλα που την έλεγαν
γόμα και την έβγαζε ο Μενούνος που έφιαχνε και μελάνια και κολώνιες.
Δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν ο κομμός το έπιπλο της εποχής...
επάνω έβαζαν τις πιατέλες με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες.
Οι αρπαχτές ήταν σε καθημερινή βάση και τα ίχνη του εγκλήματος εμφανή
παντού με την μάνα σε έξαλη κατάσταση μήπως λείψουν και τι θα κερνάει
τους μουσαφιρέους γιατί τότε υπήρχαν.
πίσω στα παλιά