Δεν ήταν εύκολο να αγοράζεις ρούχα κάθε τόσο εκείνα τα χρόνια και αδιανόητο
να παρακολουθείς την μόδα.
Τους γείτονες και τους συγγενείς τους είχες ταυτίσει με συγκεκριμμένη ενδυμασία
που θα την έλεγες και "στολή".
Συγκεκριμμένη φορεσιά καθημερινά και μια ακόμα για γιορτές...κηδείες....επισκέψεις
σε ονομαστικές εορτές.
Όταν πήγαιναν επίσκεψη άφηναν τα παλτά τους στο κρεβάτι συνήθως το ένα πάνω στο άλλο.
Αν ήταν καλύτερα τα οικονομικά του εορτάζοντα υπήρχε χώρος στο χώλ στην ειδική
κρεμάστρα με θέσεις και για καπέλα στο πάνω μέρος.
Όταν έφευγαν οι επισκέπτες ο οικοδεσπότης δεν χρειαζότανε να ρωτήσει ποιανού
ήταν το παλτό...το γνώριζε από χρόνια όπως και ο άλλος το δικό του.
Έτσι και έβαζε κάποιος άλλο ρούχο τον άρχιζαν στις ευχές....μπράβο ωραίο καλορίζικο... και άκουγες...το ίδιο είναι αλλά το μεταποίησα.
Είχαν δουλειά τότε οι μοδίστρες ....μετά από συννενόηση οι κυρίες της αυλής
έφερναν την μοδίστρα για ένα-δύο μεροκάματα μετά φαγητού για τις "αναπαλαιώσεις" των ρούχων τους.
Τα αντρικά κοστούμια τώρα...
ένα φυλαγμένο για Κυριακές εορτές...έραβαν και δεύτερο παντελόνι
από το ίδιο ύφασμα για να κρατήσει χρόνια αυτή η κολώνια.
Ευτυχώς για τα παιδιά στο σχολείο υπήρχαν οι μαθητικές ποδιές οπότε δεν υπήρχαν διαφορές στο ντύσιμο.
Αργότερα στο γυμνάσιο τα πράγματα δυσκόλευαν ...και εκεί "στολές"η πλειοψηφία.
Όσο για τα παπούτσια εκείνα ήταν που δεν άλλαζαν εύκολα ...
Έχοντας το προνόμιο του παππού τσαγκάρη στην γειτονιά άλλαζες και τα παλιά
με άλλα λιγότερο παλιά που είχαν μείνει αμανάτι στο τσαγκαράδικο από πελάτες
που δεν πήγαν να τα πάρουν.
"Κέρδη και ζημίες ας είναι καλά ο άνθρωπος και δεν βαριέσε ..."
Είπαμε Μικρασιάτης με μεγάλη καρδιά.
πίσω στα παλιά