Kάποτε έμεναν 150 οικογένειες στα Αναφιώτικα...διάβασα σε μια συνέντευξη
κατοίκου της περιοχής γνωστής και ως Κάτω από την Ακρόπολη.
Έβγαιναν έξω και έτρωγαν όλοι μαζί οι γείτονες όταν είχε καλό καιρό
και έτσι είναι γιατί είχα την τύχη να το ζήσω σαν παιδί όταν πηγαίναμε
εκεί ποδαράτο από τον Βούθουλα.
Έμενε μια γνωστή μας οικογένεια...
Αμολιόμαστε έξω και ανηφορίζαμε προς τον Ιερό Βράχο ενώ πίσω οι μεγάλοι
φωνάζανε μήπως σκαρφαλώσουμε πουθενά και χτυπήσουμε.
Ήταν τόσο φυσιολογική η εικόνα που αντικρίζαμε και σήμερα βλέπουμε
τους ξένους να στέκονται ακίνητοι για ώρα με δέος σε αυτήν την ίδια εικόνα.
Τα μικρά σπιτάκια ήταν κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο...
Η αρχαιολογική υπηρεσία κατεδάφισε κάμποσα...όπου έσκαβαν όλο και κάτι
θα εύρισκαν με την διαφορά ότι για τέτοια θέματα δεν υπήρχε δημοσιότητα.
Αυτό των φίλων μας το θυμάμαι με τους εσωτερικούς τοίχους καλυμμένους με κουβέρτες θα έλεγα που είχαν διάφορες παραστάσεις και έμοιαζαν με μεγάλα κάδρα.
Ήταν για την υγρασία να μην φαίνεται αλλά και να προφυλάσσουν αυτόν
που κοιμότανε δίπλα στο σιδερένιο κρεβάτι με τον σουμιέ ή το ντιβάνι...
Μικροί χώροι...μικρά δωμάτια και με μια κουζίνα στην αυλή κοινόχρηστη.
Θα μου πείς και στον Βούθουλα κάπως έτσι ήταν αλλά από εκεί έβλεπες
την Ακρόπολη από μακριά.
Τι διαδρομές και αυτές με το πόδι τότε...το λεωφορείο περνούσε αλλά
όχι τόσο συχνά και είχε το ελάττωμα να έχει και εισπράκτορα και να ρωτάει
πόσο χρονών είναι ο μικρός για να κόψει και σε αυτόν εισιτήριο.
Η βόλτα στα Αναφιώτικα ήταν Κυριακάτικη μετά την εκκλησία και
με την κατσαρόλα τυλιγμένη στην καρό πετσέτα αναμάσχαλα γιατί
οι φίλοι μας εκεί ήταν και αυτοί του μεροκάματου.