Δεκέμβρης του ΄44 και γίναμε από δυό χωριά χωριάτες...Έλληνες εναντίον Ελλήνων
και τσόντα οι Εγγλέζοι.
Οδοφράγματα παντού τσεκούρι...μολύβι....και κορμιά στους δρόμους με χαρακτηρισμούς...
αριστερός...δεξιός και την τύφλα μας την μαύρη.
Στην ίδια γειτονιά στην ίδια την αυλή κάθε πρωϊ ξεκινούσαν για διαφορετικά οδοφράγματα με την ευχή να ξαναγυρίσουν πάλι.
Για γέλια για κλάματα δεν ξέρω αλλά όταν τελείωσε αυτό το πανηγύρι
οι θύμησες τα Σαββατόβραδα στις συνάξεις στα σπίτια και οι αφηγήσεις των παλιών
αντιπάλων δεν είχαν τελειωμό μέχρι που οι γυναίκες έβαζαν τις φωνές για να αλλάξουν κουβέντα.
Ο αστυφύλακας έφερνε το γάλα σε σκόνη στην οικογένεια του γείτονα και φίλου του
που τον είχαν στου ΑΒΕΡΩΦ μπαγλαρωμένο....καθ ότι κομμουνιστής.
Έκρυβε το τσίγκινο κουτί μέσα στην χλαίνη του.....
Άλλος της απέναντι μεριάς είχε σώσει γείτονα από την παράνοια συντρόφων του
στην Ούλεν τότε που τους καθάριζαν με συνοπτικές διαδικασίες με προτεραιότητα
τους αστυνομικούς.
Ένας γελούσε και έλεγε ότι έξω από το σπίτι του άρχιζε το οδόφραγμα των αριστερών οπότε αναγκαστικά...ήταν μαζί τους.
Ρωτούσε κανένας νεώτερος με αφέλεια...γιατί αλληλοσκοτωνόντουσαν και η απάντηση ήταν...έτσι ήταν τότε έπρεπε να ανήκεις σε κάποια μεριά.
Ξανά Δεκέμβρης τώρα και ξαναφεύγουν οι Γερμανοί που τους λένε και Τρόϊκα
και πάλι αλληλοτρωγόμαστε ...με τον τρόπο μας αυτή την φορά.
Το ωραίο είναι ότι το λογικότερο κόμμα είναι σήμερα το ΚΚΕ.
Έχει τις θέσεις του τις υπερασπίζεται δεν τις αλλάζει δεν καταφεύγει σε άλλες μεθόδους δεν στηρίζει την τρομοκρατία δεν μιλάει μεσοβέζικα δεν προκαλεί.
Τα υπόλοιπα κόμματα κινούνται μεταξύ της επικινδυνότητας και της γελοιότητας...
Ρε πώς αλλάζουν οι καιροί;
πίσω στα παλιά