Μετακομίζοντας στην νέα γειτονιά πήγαμε κοντά στο μαγαζάκι του παππού.
Μια τρύπα που με τον κώλο έμπαινες και με τον κώλο έβγαινες όπως έλεγε
ο συγχωρεμένος.
Τσαγκαράδικο με τον πάγκο του και μπροστά ένα σκαμνί για τον πελάτη
και στο πάτωμα ένα χαρτόνι για να πατάει με τις κάλτσες μέχρι να του βάλει
το μπάλωμα.
Χωρούσα και εγώ και χάζευα....
Όταν έβλεπε στο άνοιγμα της τρύπας στην σόλα να υπάρχει χαρτόνι χαμογελούσε
και έλεγε στον πελάτη ευτυχώς που δεν πάτησε καρφί να πάθει τέτανο.
Τι να έκανε τότε ο κοσμάκης αφού δεν είχε παράδες....
Πολλές φορές του έμεναν παπούτσια που είχε επιδιορθώσει....
Τα πουλούσε μετά από καιρό....
Ο πάγκος του είχε τα εργαλεία του....το σφυρί....το σουβλί....ένα που το ζέστενε
στο καμινέτο και πέρναγε κερί στα πλάγια τις σόλες τις καινούργιες....
το κατσαμπρόκο
σαν σουβλί αλλά μικρό που το χτυπούσε με το σφυρί για να ανοίγει τρύπες
στις νέες σόλες και να βάζει τις ξυλόπροκες.
Πολλά προκάκια....σπάγγο κερωμένο...τανάλιες....σπασμένα γυαλιά για να ξύνει
τις σόλες...γυαλόχαρτα....βενζινόκολλες και τι δεν είχε.
Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν η μυρουδιά του δέρματος....
Αγόραζε από του Ψυρρή τα υλικά του....ποδαράτο μέχρι εκεί...έπινε πρώτα
το καφεδάκι του στο καφενεδάκι που μαζευόντουσαν οι τσαγκαράδες
άναβε το μισαδάκι τσιγάρο του αφού πρώτα το έβαζε στην πίπα από κερασιά.
Πίσω στα παλιά