Τα απορριματοφόρα του Δήμου εκείνα τα χρόνια ήταν ανοιχτά....
Περνούσαν μια δυό φορές την βδομάδα από τις γειτονιές και πέρνανε
τα σκουπίδια.
Όχι δεν είχε κάδους....υπήρχαν σκουπιδοντενεκέδες που τους άφηνες έξω
στο πεζοδρόμιο.
Περνούσε το φορτηγό και ο σκουπιδιάρης χτυπούσε το καμπανάκι για να ακούσουν οι νοικοκυρές....κάποιες φορές φώναζε κι όλας αναγγέλοντας
την άφιξή του....
Δουλεύανε δύο που μαζεύανε και ο οδηγός.
Ο ένας ανέβαινε στην καρότσα και ο άλλος του πέταγε τον τενεκέ για να τον αδειάσει.
Καθόλου εύκολη δουλειά!
Στη συνέχεια τα πάταγε με τα άρβυλα για να χωρέσουν κι άλλα.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά σκουπίδια όπως σήμερα δεν υπήρχαν.
Οι συσκευασίες των προϊόντων ανύπαρκτες....ο μπακάλης τύλιγε στην εφημερίδα
την παλιά που δεν την πέταγες αμέσως ....την έκοβες σε μικρότερα κομμάτια
και την κάρφωνες στο καρφί στην κοινόχρηστη τουαλέτα της αυλής.
Από φαγητά τι να πετάξεις;
Η κατσαρόλα άδειαζε μεσημέρι βράδυ....το ψωμί ήταν αμαρτία να πεταχτεί...
το έβρεχες και το έτρωγες.
Ας γυρίσουμε όμως στους σκουπιδιάρηδες Παραμονές Εορτών....
Περνούσαν από τα σπίτια της γειτονιάς να πούν χρόνια πολλά και να τους δώσεις
κάτι ...ακόμα και γλυκά κουραμπιέδες και μελομακάρονα..
Τους αγαπούσαν.... όλοι έδιναν.
Πίσω στα παλιά
