Παλιά Κατοχική φωτογραφία με δύο παιδιά έξω από ένα ζαχαροπλαστείο στην Πανεπιστημίου.
Κοιτάζουν τα γλυκά....
Στην βιτρίνα έβαζε και μια πινακίδα ο ζαχαροπλάστης....
"...προσοχή μην σας αρπάξουν το γλυκό...".
Έβγαινε ανέμελος με το γλυκό στο χέρι και ο ένας τον έσπρωχνε και ο άλλος του το άρπαζε...
Θα μου πείς Κατοχή ήταν....
Πέρασε και ο Εμφύλιος και η αξία του γλυκού σε αυτούς που περάσανε δύσκολα
παρέμενε υψηλή.
Και δεν είχαν την άνεση να το αγοράζουν συχνά ...
Φρόντιζαν όμως να μην λείπει από τα παιδιά αλλά και στους γεροντότερους....
Γύριζε το βράδυ από την δουλειά ο πατέρας περνούσε από το ΕΒΓΑΤΖΙΔΙΚΟ
να πάρει μια σοκολατίνα ένα κώκ και να το πάει στο σπίτι.
Το έδινε στην γιαγιά να το φάει μισό μισό με το παιδί και εκεί άκουγες....
"...κόψε μεγαλύτερο κομμάτι ρε μάνα τι ψίχουλο κράτησες..."
"...το παιδί να φάει αυτό έχει ανάγκη..."
Η εύκολη λύση για το γλυκό στο παιδί ήταν μια φέτα ψωμί βρεγμένη
και πασπαλισμένη με άφθονη ζάχαρη.
Για να φτουράει η κατάσταση φρόντιζαν οι νοικοκυρές να φιάχνουν γλυκά
του κουταλιού....νερατζάκι (τζάμπα οι νερατζιές στον δρόμο)...πορτοκάλι
(οι περισσότερες αυλές είχαν την πορτοκαλιά τους)....κυδώνι κ.λ.π.
Σπίτι χωρίς γλυκό του κουταλιού δεν υπήρχε και μάλιστα σε ποικιλίες....
"...να σε τρατάρω ένα γλυκό..."
και το γυάλινο μπώλ με το σπιτικό επάνω στον δίσκο ...δίπλα ένα ποτήρι με καθαρά
κουταλάκια...παραδίπλα ένα άδειο για να βάζουν τα χρησιμοποιημένα τα άδεια πιατέλια..
Έπαιρνε η μουσαφίρισα το κουταλάκι με το πιατάκι και την μερίδα της...
έπινε και το νερό και στην συνέχεια ερχότανε ο καφές για να αρχίσει
η κοζερί-κουτσομπολιό-κουβέντα.
"...το πέτυχες στο δέσιμο το σιρόπι...."και μετά οι ειδήσεις της γειτονιάς.
πίσω στα παλιά