Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων) ανατινάζει τα γραφεία της προδοτικής οργάνωσης ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση) Αθηνών στη διασταύρωση της οδού Πατησίων με τη Γλάδστωνος. Σκοτώνονται έλληνες δοσίλογοι και γερμανοί αξιωματικοί.
Εκεί λοιπόν μια εντοιχισμένη επιγραφή σε σχήμα βιβλίου στο γωνιακό κτίριο μας πληροφορεί τι συνέβη σε αυτή την τοποθεσία:
“Εδώ ήταν στην Κατοχή 1941-1944 το Αρχηγείο της Ναζιστικής ΕΣΠΟ. Ανατινάχτηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 από την Αντιστασιακή Οργάνωση ΠΕΑΝ”.
Η ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων), οργάνωση προσκείμενη στον Παναγιώτη Κανελόπουλο, ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1941 από τον δημοκρατικό αξιωματικό της αεροπορίας Κώστα Περρίκο, ο οποίος είχε αποστρατευθεί το 1935 λόγω της συμμετοχής του στο αντιβασιλικό κίνημα. Στην ιδρυτική ομάδα συμμετείχαν επίσης οι Γ. Αλεξιάδης, Ι. Κατεβάτης και Δ. Παπαβασιλόπουλος. Η ΠΕΑΝ θεωρείται από πολλούς ως η τέταρτη σημαντικότερη αντιστασιακή οργάνωση, μετά από το αριστερό ΕΑΜ, τον δεξιό ΕΔΕΣ και την κεντρώα ΕΚΚΑ.
Προάγγελος της ΠΕΑΝ υπήρξε η βραχύβια και ολιγομελής αντιστασιακή οργάνωση με την ονομασία ΣΣΝ (Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών) που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1941 από τους Περρίκο και Αλεξιάδη.
Εφημερίδα της ΠΕΑΝ ήταν η «Δόξα». Μέσα από την πλούσια αρθρογραφία της διαφαίνεται η αστικοδημοκρατική ιδεολογία της και η αντίθεσή της στην αριστερή ιδεολογία. Παράλληλα όμως παρουσιάζεται ξεκάθαρα το αναμφισβήτητο αντιστασιακό της φρόνημα, καθώς και οι διαρκείς εκκλήσεις της προς τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, κυρίως όμως προς το ΕΑΜ, για τη δημιουργία ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου κατά των κατακτητών με κύριο όρο βέβαια την πειθαρχία στις κατευθύνσεις της εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης.
Παρά τις βαθύτατες ιδεολογικές διαφωνίες της ΠΕΑΝ με το ΕΑΜ, οι δύο οργανώσεις φαίνεται να συμφωνούσαν απόλυτα σε έναν κοινό στόχο, τον οποίο θεωρούσαν εξίσου σημαντικό με την αντίσταση στους κατακτητές: Την ανάγκη καταπολέμησης των Ελλήνων δωσιλόγων και συνεργατών των Γερμανών, αλλά και όσων κερδοσκοπούσαν σε βάρος των χειμαζόμενων συμπολιτών τους. Για αυτό το λόγο μάλιστα η ΠΕΑΝ προσανατολίστηκε σε πράξεις όπως π.χ. ο δημόσιος ξυλοδαρμός μαυραγοριτών στο κέντρο της Αθήνας.
Κορυφαία στιγμή της αντιστασιακής δράσης της ΠΕΑΝ υπήρξε η ανατίναξη των γραφείων της φασιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ.
Η ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις) είχε κάνει την εμφάνισή της πολύ πριν τη δραστηριοποίηση των ταγμάτων ασφαλείας και των εθνικιστικών αντικομμουνιστικών συμμοριών. Η διαφορά της με τους μετέπειτα σχηματισμούς του ένοπλου δωσιλογισμού είναι ότι επιδίωκε να δημιουργήσει ελληνική λεγεώνα φιλοναζιστών εθελοντών που θα πολεμούσαν στο Ανατολικό μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών.
Η προδοτική φιλοναζιστική οργάνωση είχε τα γραφεία της στον πρώτο και το δεύτερο όροφο του μεγάλου κτιρίου, στη γωνία Γλάδστωνος και Πατησίων. Στα μπαλκόνια της κυμάτιζαν η γερμανική, η ελληνική, η ιταλική και η ιαπωνική σημαία. Στον τρίτο όροφο του κτιρίου βρίσκονταν στελέχη της γερμανικής Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (GFP).
Ένα περίπου μήνα μετά τις ανατινάξεις της Λέσχης Αξιωματικών του Υγειονομικού του γερμανικού στρατού και των γραφείων της ΟΕΔΕ (Οργάνωση Εθνικοσοσιαλιστικών Δυνάμεων Ελλάδος), ο Ουλαμός Καταστροφών της ΠΕΑΝ έβαλε ως στόχο ένα γερό χτύπημα το οποίο θα έπληττε καίρια οποιαδήποτε μελλοντική απόπειρα να στρατολογηθούν Έλληνες για την υλοποίηση των ναζιστικών οραμάτων.
Από το βιβλίο «ΠΕΑΝ, ΟΙ ΒΟΜΒΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» (Εκδόσεις Περισκόπιο, Αθήνα 2010, σελ. 26-28) μεταφέρουμε την αφήγηση του Στάθη Τουρνάκη, νεαρού τότε μέλους της ΠΕΑΝ, που με το γλαφυρό και σχεδόν κινηματογραφικό του ύφος μας αφηγείται το χρονικό του σαμποτάζ:
«…Το κτύπημα θα λάμβανε χώρα το πρωί της 20ής Σεπτεμβρίου 1942 ημέρα Κυριακή, για τους παρακάτω λόγους: Την Κυριακή λόγω αργίας θα ήταν κλειστά τα καταστήματα του ισογείου και τα γραφεία του ημιώροφου, άρα δεν θα υπήρχαν αθώα θύματα. Επίσης, την Κυριακή το πρωί θα λάμβανε χώρα η εβδομαδιαία συγκέντρωση στελεχών και μελών. Τέλος, πολύ σημαντικό ήταν το χτύπημα να γίνει μέρα, ώστε να διαπιστώσει ο λαός πως οι πατριώτες είναι ατρόμητοι.
Το απόγευμα της παραμονής του χτυπήματος, στις 19 Σεπτεμβρίου, ο Αντώνης Μυτιληναίος και ο Σπύρος Γαλάτης μετέβησαν στο σπίτι της Ιουλίας Μπίμπα στο Κουκάκι. Ετοίμασαν τη βόμβα με μεγάλη προσοχή. Επρόκειτο για ένα δέμα αποτελούμενο από φυσίγγια δυναμίτιδας (βάρους 10 οκάδων), τυλιγμένο με πισσόχαρτο. Έξω από το πισσόχαρτο ήταν τυλιγμένα έξι μέτρα βραδύκαυστο φιτίλι και στην άκρη δύο καψούλια, τοποθετημένα στο κέντρο του δυναμίτη. Η άλλη άκρη του φιτιλιού ήταν ελεύθερη απ’ έξω για να πυροδοτηθεί. Όλα αυτά τυλίχτηκαν πάλι με χοντρό χαρτί και δέθηκαν με σχοινί. Το δέμα τοποθετήθηκε σε μία πάνινη σακούλα, που χρησιμοποιούσε η Μπίμπα για τα ψώνια της, και σκεπάστηκε με χόρτα.
Στις 08.00 της Κυριακής, ο Μυτιληναίος και η Μπίμπα επιβιβάστηκαν στο τραμ από το Κουκάκι και σταμάτησαν στην Ομόνοια. Μετέβησαν στην πλατεία Κάνιγγος, που είχε οριστεί ως τόπος συνάντησης με τους υπόλοιπους. Η Μπίμπα κάθισε σε ένα παγκάκι της αφετηρίας του λεωφορείου για την Κηφισιά με την τσάντα. Έμοιαζε σαν να περίμενε το λεωφορείο. Σε λίγο έφθασαν ο Γαλάτης, ο Μούρτος και ο Μιχαηλίδης. Ο Μιχαηλίδης συνοδευόταν από δύο ακόμα ΠΕΑΝίτες νέους, στον Ουλαμό Καταστροφών, τον Νίκο Λάζαρη και τον Σπύρο Στανωτά.
Στις 09.30 ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης προέβησαν σε μία πρώτη επιθεώρηση. Στην είσοδο του ημιώροφου ένας ψαράς πουλούσε την πραμάτειά του στη μαύρη αγορά. Όλα τα γραφεία ήταν κλειστά εκτός από ένα. Ένας δικηγόρος συζητούσε με άλλους τρεις. Βγήκαν έξω και ο Γαλάτης συνάντησε τον Περρίκο σε απόσταση 100 μέτρων από το κτίριο. Τους είπε να περιμένουν. Εν τω μεταξύ, στα γραφεία της ΕΣΠΟ παρατηρείτο αθρόα προσέλευση ατόμων. Ως και τα μπαλκόνια της ήταν γεμάτα. Στις 10.30 οι σαμποτέρ προχώρησαν σε δεύτερη κατόπτευση. Ο ψαράς είχε φύγει. Οι θαμώνες στο δικηγορικό γραφείο ήταν ακόμη εκεί και συζητούσαν.
Η ώρα περνούσε. Με μια βόμβα 10 οκάδων και όπλα κρυμμένα κάτω από τα ενδύματά τους τα μέλη της ΠΕΑΝ έπαιζαν τη ζωή τους, για να σωθούν τέσσερις αθώοι. Λίγο μετά τις 11.30 συγκέντρωση στην ΕΣΠΟ ολοκληρώθηκε. Τα μέλη της σταδιακά αποχωρούσαν. Ο Περρίκος έδωσε εντολή να προχωρήσει η εκτέλεση της ανατίναξης. Η ομάδα στήριξης έλαβε θέση γύρω από την είσοδο της οδού Γλάδστωνος, ώστε να καλύψει, εν ανάγκη με τα όπλα, την αποχώρηση. Απαρτιζόταν από τον Μιχαηλίδη, τον Λάζαρη, τον Μούρτο, τον Στανωτά. Το όπλο του Μιχαηλίδη είχε μόνο ένα φυσίγγιο!!!
Ο Περρίκος κάθισε στο ζαχαροπλαστείο «Αστόρια» στα Χαυτεία. Η Ιουλία Μπίμπα ειδοποιήθηκε και μετέφερε τη βόμβα μόνη της στην οδό Γλάδστωνος. Την παρέδωσε στον Μυτιληναίο και στον Γαλάτη και έφυγε. Την ώρα που αυτοί ανέβαιναν τα σκαλιά του ημιώροφου, είδαν με μεγάλη ανακούφιση τους τέσσερις πολίτες να κατεβαίνουν. Ο Μυτιληναίος αφηγείται: «Προχωράμε και φτάνουμε έξω από το οδοντιατρείο. Αφήνουμε στο πάτωμα τη σακούλα, πετάμε τα χόρτα και βγάζουμε τη βόμβα από τη σακούλα. Ο Γαλάτης βάζει έναν ξύλινο πήχη εξήντα εκατοστών διαγωνίως στη γύψινη κορνίζα και εγώ ανάβω το φιτίλι της βόμβας με ένα σπίρτο, τη σηκώνω και τη βάζω ψηλά στη γωνία κάτω από το πάτωμα της ΕΣΠΟ». Στη συνέχεια έφυγαν. Πίσω από την πόρτα περίμενε ο Μούρτος. Άναψε ένα τσιγάρο, που ήταν το σύνθημα για τους υπόλοιπους να αποχωρήσουν. Ακολούθως έφυγε κι αυτός, κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
Η ομάδα στήριξης αποχώρησε. Ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης συνάντησαν τον Περρίκο και την Μπίμπα στο ζαχαροπλαστείο «Αστόρια». Παρήγγειλαν γλυκό και περίμεναν με το μάτι στο ρολόι. Στη γωνία Πανεπιστημίου και Πατησίων, στη μέση του δρόμου, ένας αστυφύλακας της Τροχαίας ρύθμιζε την κίνηση. Στις 11.57 ακούστηκε ο πολυπόθητος υπόκωφος κρότος. Η περιοχή συγκλονίστηκε από την εκκωφαντική έκρηξη. Αμέσως σηκώθηκε ένα πυκνό σύννεφο μαύρου καπνού. Ο κόσμος πανικοβλήθηκε και άρχισε να τρέχει προς κάθε κατεύθυνση. Η σύγχυση ήταν μεγάλη. Οι Γερμανοί σήμαναν συναγερμό, υποθέτοντας ότι πρόκειται για αεροπορικό βομβαρδισμό.
Τη στιγμή της έκρηξης, έτυχε να βρίσκομαι στην οδό Πατησίων έξω από την ΑΣΣΟΕ, σχεδόν δύο χιλιόμετρα μακριά από την Ομόνοια. Το έδαφος τραντάχτηκε κάτω από τα πόδια μου, σαν να έγινε σεισμός. Σε λίγο, από την κατεύθυνση της Ομόνοιας υψώθηκε πυκνός μαύρος καπνός. Φυσικά δεν ήξερα τι έγινε, ούτε ότι ήταν έργο της δικής μου οργάνωσης. Η ΠΕΑΝ μού είχε κάνει το καλύτερο δώρο για την ονομαστική μου εορτή.
Το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς. Σκάλες, πατώματα και στέγη κατέρρευσαν. Μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι έμειναν όρθιοι. Εξαιτίας της έκρηξης προκλήθηκε πυρκαγιά. Σκοτώθηκαν 39 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανοί. Ο αρχηγός της ΕΣΠΟ, γιατρός Σπύρος Στεροδήμας, μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό με καθολικά εγκαύματα. Υπέκυψε μετά από τρεις ημέρες. Από τους διερχόμενους πολίτες, μερικοί τραυματίστηκαν ελαφρά, ανάμεσά τους και ένας ιερέας που όταν έμαθε την αιτία της έκρηξης είπε «χαλάλι τους». Επί πέντε ημέρες η Πυροσβεστική ανέσυρε πτώματα από τα ερείπια. Η ΕΣΠΟ διαλύθηκε και δεν επανεμφανίστηκε…».
Ακολούθησαν τα ενθουσιώδη μηνύματα των ραδιοφωνικών σταθμών του Λονδίνου και της Μόσχας καθώς η ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ υπήρξε το μεγαλύτερο μέχρι τότε σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Ο Ουλαμός Καταστροφών της ΠΕΑΝ πέτυχε μια τεράστια ψυχολογική νίκη υπέρ της Αντίστασης αν και κάποια από τα μέλη του πλήρωσαν ακριβά την επιτυχία τους.
Από όσους συμμετείχαν στην ανατίναξη συνελήφθησαν κατόπιν προδοσίας οι Σπύρος Γαλάτης, Αικατερίνη Μπέση, Ιουλία Μπίμπα, Αντώνης Μυτιληναίος και ο ίδιος ο Κώστας Περρίκος.
Η προδοσία του Νταλιάνη και η εκτέλεση του Περρίκου
Μετά το χτύπημα στα γραφεία της ναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ, οι Γερμανοί έφθασαν στα ίχνη της ΠΕΑΝ χάρη στη βοήθεια που τους πρόσφερε ένας καταδότης (ρουφιάνος). Ο προδότης που κατέδωσε τα μέλη της ΠΕΑΝ ήταν ο χωροφύλακας Πολύκαρπος Νταλιάνης. Εκτελούσε χρέη συνδέσμου της ΠΕΑΝ με την κατασκοπευτική οργάνωση «Όμηρος». Ο «Όμηρος» είχε συνεχή επαφή με το Βρετανικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής μέσω ασυρμάτου. Ο Νταλιάνης ανακαλύφθηκε από τον Άγη Βλάχο και τους συναγωνιστές του, στελέχη του «Ομήρου».
Το αποτέλεσμα της προδοσίας ήταν να συλληφθούν από τους Γερμανούς στις 11 Νοεμβρίου 1942 οι εξής : Περρίκος, Μυτιληναίος, Μπίμπα, Δ. Παπαδόπουλος και Κ. Γιαννάτος. Στη συνέχεια συνέλαβαν στις κατοικίες τους τους : Θ. Σκούρα, Γιάννη, Διονύσιο και Γεράσιμο Κατεβάτη¸ Δ. Παπαβασιλόπουλο, Ν. Αιλιανό, Δημήτρη και Πέτρο Λόη, Αικατερίνη Μπέση και Σ. Γαλάτη .
Ο Κ. Περρίκος δικάστηκε από γερμανικό στρατοδικείο και ανέλαβε όλη την ευθύνη για το εντυπωσιακό σαμποτάζ. Καταδικάστηκε δις εις θάνατον και 15 χρόνια φυλάκιση. Εκτελέστηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1943 στην Καισαριανή.
Ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε και δραπέτευσε με μυθιστορηματικό τρόπο από τα κρατητήρια της Γκεστάπο του Πειραιά και οι Γερμανοί τον επικήρυξαν με το ποσό των 500.000 δραχμών. Στην προσπάθειά του να διαφύγει στη Μέση Ανατολή συνελήφθη από τους Ιταλούς. Κατόρθωσε όμως να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του στις φυλακές Αβέρωφ. Τελικά έφθασε στη Μέση Ανατολή, όπου κατατάχθηκε στην 3η Ορεινή Ταξιαρχία, πολέμησε στο Ρίμινι και επέστρεψε στην Ελλάδα με την απελευθέρωση.
Η Ιουλία Μπίμπα καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο και 15 χρόνια φυλάκιση και εκτελέστηκε με πέλεκυ, πιθανότατα στη Γερμανία.
Η Αικατερίνη Μπέση συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 5 χρόνια κάθειρξη. Παρά τα βασανιστήρια που υπέστη, δεν είπε τίποτα. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Πέθανε το 1979.
Ο Σπύρος Γαλάτης καταδικάστηκε σε θάνατο και 15ετή φυλάκιση, αλλά χάρη στη συμβολή του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και τη δωροδοκία Γερμανών αξιωματούχων, η ποινή του μετατράπηκε σε 19 χρόνια καταναγκαστικά έργα. Το Φεβρουάριο του 1944 μεταφέρθηκε σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και παρέμεινε εκεί μέχρι την απελευθέρωσή του το 1945 από τους Αμερικανούς.
Ο Νίκος Λάζαρης έφυγε για το βουνό όπου κατατάχθηκε στον ΕΔΕΣ. Το Δεκέμβρη του 1944 συνελήφθη από την ΟΠΛΑ και εκτελέστηκε.
Ο Νίκος Μούρτος συνελήφθη από τους Γερμανούς στα τέλη του 1943, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Στη συνέχεια πήγε στη Μέση Ανατολή.
Ο προδότης Νταλιάνης που κατέδωσε διάφορα μέλη της ΠΕΑΝ στους Γερμανούς δεν έμεινε ατιμώρητος. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1942 συγκροτήθηκε έκτακτο στρατοδικείο με μέλη του τον Κιτριλάκη, το Δόβα και το Βλάχο. Βρήκαν ότι υπήρχαν πολλά και σοβαρά ενοχοποιητικά στοιχεία για τον Νταλιάνη και αποφάσισαν να του επιβάλουν την θανατική ποινή, καθώς συνιστούσε απειλή για τον «Όμηρο» και τα υπόλοιπα μέλη της ΠΕΑΝ. Μάλιστα είχε υποσχεθεί στους Γερμανούς ότι θα τους οδηγούσε στην εκ νέου σύλληψη του Μυτιληναίου. Στις 17 Δεκεμβρίου 1942 κάλεσαν τον Νταλιάνη σε ένα υπόγειο καταφύγιο του «Ομήρου» στον οδό Παμίσου. Ο προδότης Νταλιάνης πήγε ανυποψίαστος. Τον περίμεναν ο Βλάχος και διάφορα μέλη του «Ομήρου» (Γιαννακλάρης, Τσούλος, Τζούρος) και τον ανέκριναν. Ο Νταλιάνης ομολόγησε ότι αυτός κατέδωσε τα μέλη της ΠΕΑΝ. Ύστερα από αυτό, οι αντιστασιακοί τον σκότωσαν χτυπώντας τον επανειλημμένα στο κεφάλι με ένα βαρύ σφυρί. Απ’ έξω περίμενε ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον Δημήτρη Κτενά, μέλος του «Ομήρου». Έβαλαν το πτώμα στο πορτ μπαγκάζ, το μετέφεραν στη Νέα Σμύρνη και το πέταξαν σε έναν αγωγό αποχέτευσης. Το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ.
http://original-fippak.blogspot.gr
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com