Ήταν πρόβλημα η φαλάκρα για τον άντρα εκείνα τα χρόνια προς μεγάλη ευχαρίστηση των πιλοποιών.
Εκεί στην Σοφοκλέους στην στοά δίπλα στο χρηματιστήριο...στην Αριστείδου...
στην Ευριπίδου υπήρχαν τα πρώτα μαγαζιά καλλυντικών της Αθήνας.
Τα προϊόντα που πουλούσαν ήταν μικρών βιοτεχνιών και τα περισσότερα
λαθραία που έφερναν οι ναυτικοί .
Ο ΜΕΝΟΥΝΟΣ ήταν μια σοβαρή εταιρεία Ελληνική που έφιαχνε κολώνιες
αλλά και μελάνια για τις πέννες και τους στυλογράφους.
Έβγαλε ένα προϊόν για την τριχόπτωση που το ονόμασε κινίνη για μασάζ στο κεφάλι
προκειμένου να γλυτώσουν οι τρίχες που είχαν μείνει.
Υπήρχαν κι άλλα όπως αυτό στην παραπάνω διαφήμιση...
Φυσικά υπήρχαν και οι κομπογιαννίτηκες μέθοδοι και προϊόντα γύρω από την Ομόνοια.
Αετονύχηδες πουλούσαν κάτι πομάδες εισαγωγής όπως έλεγαν από ειδικούς
τριχολόγους.
Τρίχες δηλαδή...κοροϊδία αλλά και κάποιες φορές το κομπογιαννίτικο αυτό
κατασκεύασμα έστελνε στο νοσοκομείο αυτόν που το χρησιμοποιούσε με εγκαύματα.
Στην Αγίου Κων/νου υπήρχε μαγαζί με περούκες και περουκίνια...
Οποία ξεφτίλα και γέλιο...
Έπαιρνε και την κόλα μαζί με το περουκίνι και κάποιες φορές δεν έπιανε καλά
και με το πρώτο αεράκι του έφευγε ή του κατέβαινε στο κούτελο.
Ευτράπελα και στο κουρείο...με τα δανεικά μαλλιά...
Το κέντρο του κεφαλιού κενό-πλατεία-γλόμπος οπότε άφηνε τα πλαϊνά
να μεγαλώνουν θέτοντας απαγορευτικό στον κουρέα και στο ψαλίδι του
προκειμένου να καλύπτει το κενό .
Για να τις στερεώσει χρησιμοποιούσε φιξατέρ ένα είδος μπριγιαντίνης.
Αν ο κουρέας έκανε το λάθος να κόψει κάποιες τρίχες του καμουφλάζ
γινότανε ομηρικός καυγάς.
Η μπριγιαντίνη ήταν ένα από τα βασικά καλλωπιστικά του άντρα.
Ξεκίνησε με το μπριγιόλ παραφίνη αρωματισμένη δηλαδή στο μπουκαλάκι
και εξελίχτηκε με το θρυλικό breelcreem σε κρέμα.
Το γυαλιστερό μαλλί και η χωρίστρα ήταν η αντρική μόδα της εποχής.
πίσω στα παλιά