Το πρώτο που έπρεπε να μάθεις εκείνα τα χρόνια όταν έμπαινες στην ζωή δηλαδή
όταν άρχιζες να συμβάλλεις στο ταμείο του σπιτιού...(το άδειο κουτί της ΦΥΤΙΝΗΣ)ήταν να μάθεις τους δρόμους του Κέντρου της Αθήνας και να προσέχεις
τους κακούς ανθρώπους.
Τα υπόλοιπα στην πράξη....
Δεν είχες ηλικία τότε ....δεν ήσουνα ο μόνος μικρός
(όπως σε φώναζε το αφεντικό
και όπως έγραφε η πινακίδα-αγγελία ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ).
Έπιανες δουλειά...έπαιρνες το καρότσι με τις παραγγελίες και πήγαινες να τις
παραδώσεις.
Ρωτώντας εύρισκες τους δρόμους και όταν σε έβλεπαν μικρό σου έδιναν και συμβουλές για να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Γνώριζες και έβλεπες πολλά...
Φυσικά το πρώτο που σου έκανε εντύπωση ήταν οι φανταχτερές κυρίες με τις νάϋλον κάλτσες με την ραφή....αρωματισμένες με το τσιγάρο με την πίπα στο πεζοδρόμιο...
Σε πειράζανε όταν περνούσες δίπλα τους με το καρότσι κατακόκκινος με το βλέμμα
επάνω τους και με κίνδυνο να βαρέσεις στην κολώνα παρακάτω.
Προχωρώντας προς Μεταξουργείο κάποιες άλλες θα σου έλεγαν να προχωρήσεις
γρήγορα στην δουλειά σου και να μην χαζεύεις.
Εκεί μαζευότανε κάθε καρυδιάς καρύδι...τσακωνόντουσαν και ο σουγιάς έβγαινε
έτσι για την πλάκα.
Διαφορετική η εικόνα προς Σύνταγμα μεριά Φιλελλήνων Αμαλίας Ακαδημίας
Β.Σοφίας...
Εκεί ήταν η χαρά του μικρού γιατί το πουρμπουάρ αντιστοιχούσε με μεροκάματο
και τις γιορτές από κάποιους ...βδομαδιάτικο.
Δεν έβλεπες τους ίδιους όταν χτυπούσες το κουδούνι...σου άνοιγε η οικιακή βοηθός
έπερνε την παραγγελία σου έλεγε να περιμένεις και ερχότανε με το χαρτζιλίκι
όπως το έλεγε.
Άλλες φορές σου έλεγαν να περάσεις μέσα στο χώλ που ήταν καναδυό φορές
μεγαλύτερο από το δωμάτιο και κουζίνα που έμενες αρχοντικά αφού είχες
αφήσει την κάμαρα της αυλής της προηγούμενης αυλής όπου και γεννήθηκες.
Γρήγορα προσγειονόσουνα την επόμενη ημέρα όταν το δρομολόγιό σου
είχε την Σωκράτους και την Ξούθου.
πίσω στα παλιά