Είχε τελειώσει ο εμφύλιος και η δυστυχία κυριαρχούσε στις γειτονιές της Αθήνας...
Το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί από μικρούς και μεγάλους...
Χαλάσματα....τοίχοι με σημάδια από σφαίρες...
Και παρατηρώ το πέδιλο του παιδιού στη φωτογραφία με το χτυπημένο πόδι και την φουκαριάρα την μάνα του να το κρατάει.
Εξέχουν τα καρφιά που έβαζε ο τσαγκάρης και είχαν και την δική τους ονομασία...
δεν την θυμάμαι και προφανώς έχω δικαιολογία.
Είχαν μεγάλο κεφάλι τα έβαζαν και στα τσαρούχια των Ευζώνων ...σε αυτούς
για άλλους λόγους...στα παιδιά για ένα και μοναδικό...να φτουρήσουν...
να κρατήσουν...να αντέξουν.
Στη σόλα κάθε τσαρουχιού βρίσκονται καρφωμένα περίπου 60 καρφιά, τα οποία είναι υπεύθυνα για τον επιβλητικό ήχο που ακούγεται κατά το βηματισμό ενός εύζωνα..λένε οι ειδικοί.
Πίσω στην φτώχεια μας λοιπόν...
Η κατάσταση αυτή δημιούργησε διάφορα επαγγέλματα του ποδαριού...
Επαγγελματική στέγη και τέτοια περίεργα ήταν άγνωστα...
Έξω από το δωμάτιο που νοίκιαζε στην αυλή έβαζε το σιδερένιο καλαπόδι και κάποια εργαλεία και έκανε τον τσαγκάρη.
Ένα μπάλωμα συνήθως...ένα κάρφωμα...πετάλωμα (σε παπούτσι)...
Τα απαραίτητα δηλαδή για να μην πατάει η κάλτσα στο χώμα...
Τι σου χρωστάω...ότι θέλεις δώσε...
Η πρακτικός γιατρός φυσικά...
Την φώναζαν για τον πυρετό το κρύωμα τον βήχα ....ματζούνια και φυσικά βεντούζες...
Όποιος τις ένοιωσε δεν τις ξεχνάει....
Οι συζητήσεις τα βράδυα στις συνάξεις ήταν για αυτούς που έλειπαν...
Που σκοτώθηκαν ...που εξορίστηκαν εντός...που αυτοεξορίστηκαν εκτός και μάταια
τους περίμεναν να γυρίσουν.
Την χαρά της απελευθέρωσης την διαδέχτηκε η αγωνία της επιβίωσης.
Πολλά παιδιά δεν πήγαν στο σχολείο προκειμένου να εργαστούν και να βοηθήσουν
τις οικογένειές τους.
Δεν ήταν λίγα αυτά που ήταν οι προστάτες ...
Άλλα που είχαν μεγαλύτερα κουράγια πήγαιναν το πρωϊ στην δουλειά και μετά
σε νυκτερινό σχολείο συνήθως για να μάθουν κάποια τέχνη.