Δεν ξέρω τι παθαίνανε τα παιδιά εκείνα τα χρόνια όταν τους χτυπούσε στην μύτη
η μυρουδιά του κεφτέ που τηγάνιζαν στην γκαζιέρα στην γειτονιά οι νοικοκυρές.
Και φυσικά εκείνες έκαναν το κουμάντο τους και έβγαιναν στην αυλόπορτα της αυλής
με ένα πιάτο και τους μοίραζαν στην μαρίδα που περίμενε.
Διάλογοι...
"...κυρά Κατίνα να πάρω ακόμα ένα;"
"...πάρε βρε.."
Ο κυμάς ήταν κατεψυγμένος οικονομικός δηλαδή και ο χασάπης σαν δώρο
έριχνε στην μηχανή και ξύγκι λίπος από φρέσκο για να γίνει περισσότερο θρεπτικός.
Πάσχιζαν τότε οι μανάδες για να πάρουν καμμιά οκά τα παιδιά τους...
Αν τύχαινε και έμεναν κεφτέδες για την επόμενη ημέρα θα έμπαιναν στην σάλτσα
και θα συνόδευαν μια γενναία μακαρονάδα πασπαλισμένη με κεφαλίσιο τυρί
τύπου λύσσας.
Στο ταβερνάκι της γειτονιάς που ήταν δίπλα από ένα εργοστάσιο που δούλευε
κοσμάκης στο μεσημεριανό κολατσιό πήγαιναν οι εργάτες και οι εργάτριες
σε αυτό με την καστάνια τους (τάπερ της εποχής) και παρήγγελναν
καναδυό μερίδες κεφτέδες για όλους.
Τους έβαζαν στην μέση...δεν είχε πρόβλημα ο ταβερνιάρης γιατί ήταν πελάτες του
και τα Σαββατόβραδα που θα πήγαιναν για μια ρετσίνα.
Βέβαια τους καλύτερους κεφτέδες της γειτονιάς τους έφιαχναν οι Σμυρνιές γιαγιάδες
πλέον.
Είναι η αλήθεια ότι τις ζήλευαν οι άλλες νοικοκυρές και προσπαθούσαν μάταια
να της μιμηθούν.
Είναι θέμα χεριού έλεγαν γελώντας οι υπέροχες αυτές γυναίκες που τόσα είδαν
και πέρασαν.
Βέβαια έφιαχναν με τον κυμά και τα περίφημα σουτζουκάκια με το κίμινο
κάτι άγνωστο τότε για τις περισσότερες νοικοκυρές που δεν είχαν σχέση
με τις χαμένες πατρίδες.
Το σχήμα τους...η γεύση τους έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
πίσω στα παλιά