Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Μπέτυ Λιβανού ξεκινούσε μια ιδιαίτερα ελπιδοφόρα καριέρα στη Finos Film και πρωταγωνιστούσε σε μια σειρά από επιτυχημένες εμπορικά ταινίες της εποχής. Μια από αυτές ήταν η ταινία «20 γυναίκες κι εγώ», στην οποία πρωταγωνιστούσε η ίδια μαζί με τον Κώστα Βουτσά, ο οποίος αποτελούσε διαχρονικά «γερό χαρτί» για κάθε ταινία του Φίνου και όχι μόνο. Η ταινία αποτελούσε κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης θεατρικής κωμωδίας του Γιάννη Δαλιανίδη, η οποία είχε παιχτεί το 1972 σε κεντρική σκηνή της Αθήνας, σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη χώρα.
Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους της πρωτεύουσας στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγες μόνο ημέρες πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Όσον αφορά στην υπόθεση, αυτή αφορά στην ιστορία δύο νέων που θέλουν να παντρευτούν, αλλά σκοντάφουν στα ήθη και στα στερεότυπα της εποχής. Σε μια επιχείρηση γυναικείων εσωρούχων εργάζεται ο Κώστας Φιλίππου (Κώστας Βουτσάς) και είναι ο μοναδικός άντρας ανάμεσα σε πολλές γυναίκες που αποτελούν το προσωπικό της εταιρείας. Πολλές είναι αυτές που τον βλέπουν σαν υποψήφιο γαμπρό, άλλά ο Κώστας πρέπει να παντρέψει πρώτα τις δύο ανύπαντρες αδερφές του. Η Μπέτυ (Μπέτυ Λιβανού), μια νεαρή που εργάζεται στην επιχείρηση, είναι εκείνη που έχει κερδίσει την καρδιά του Κώστα. Όταν όμως τολμά να κάνει συζήτηση στο σπίτι του για γάμο, αντιμετωπίζει την οργή της μητέρας του και των κοριτσιών. Έτσι οι δύο νέοι αποφασίζουν να παντρευτούν κρυφά, με αποτέλεσμα να προκύπτουν πολλά προβλήματα, που προκαλούν γέλιο από τη μία, αλλά και πίκρα από την άλλη. Μαζί με τους Βουτσά και Λιβανού πρωταγωνιστούν οι Σμάρω Στεφανίδου, Ελένη Μαυρομάτη, Μαίρη Μεταξά, Καίτη Ιμπροχώρη, Λυδία Λένωση, Ειρήνη Μαρκογιάννη, Ανθή Γούναρη, Βίλμα Τσακίρη, Κατερίνα Μπούρλου, Άννα Μεταλλίδου κ.α. Μάλιστα, σε μια από τις σκηνές της ταινίας, η οικογένεια παρακολουθεί στην τηλεόραση την πολύ δημοφιλή τότε ελληνική σειρά «Άγνωστος Πόλεμος», του Νίκου Φώσκολου. Αυτή η σκηνή αποτελεί και το μοναδικό ντοκουμέντο από το θρυλικό αυτό σίριαλ της εποχής, αφού έχουν χαθεί όλα τα αρχεία του από τα κρατικά κανάλια. Το σενάριο και η σκηνοθεσία της ταινίας «20 γυναίκες κι εγώ» ήταν του Γιάννη Δαλιανίδη και η μουσική του Μίμη Πλέσσα. Στην πρώτη της προβολή η ταινία «έκοψε» 129.099 εισιτήρια σε Αθήνα-Πειραιά.
Ήταν μια από πιο συγκινητικές ταινίες της Finos Film, αλλά και του ελληνικού κινηματογράφου. Η ερμηνεία κυρίως του Ορέστη Μακρή, αλλά και των σπουδαίων συμπρωταγωνιστών του, όπως της Αντιγόνης Βαλάκου, του Βασίλη Αυλωνίτη, του Στέφανου Στρατηγού, του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του Παντελή Ζερβού, της Γεωργίας Βασιλειάδου και πολλών άλλων έδωσαν στο «Αμαξάκι» μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 4 Φεβρουαρίου του 1957 και έκοψε 138.620 εισιτήρια. Μάλιστα, ήταν πρώτη ταινία εισπρακτικά από το σύνολο των 30 ελληνικών ταινιών εκείνης της χρονιάς. Η δυναμική της ήταν τέτοια που οδήγησε τους δημιουργούς της να την στείλουν για συμμετοχή στο 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Karlovy Vary της Τσεχίας, στο οποίο ξεχώρισε η μοναδική ερμηνεία του Ορέστη Μακρή, στο ρόλο του αμαξά, που βλέπει το επάγγελμά του να ξεπερνιέται από την εποχή και ο ίδιος δεν μπορεί να την παρακολουθήσει. Όπως μας ενημερώνει η Finos Film, «το επάγγελμα του αμαξά περνάει μεγάλη κρίση, λόγω της εμφάνισης των ταξί και δύο φίλοι αμαξάδες αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ο μεν πρώτος γίνεται ταξιτζής (Βασίλης Αυλωνίτης), αλλά ο δεύτερος (Ορέστης Μακρής), πιο ρομαντικός, συνεχίζει σαν αμαξάς. Πέρα όμως από την κρίση στο επάγγελμά του, αντιμετωπίζει και οικογενειακά προβλήματα, όταν ο χαρτοκλέφτης γιος του (Στέφανος Στρατηγός) ξεγελά μια κοπέλα (Αντιγόνη Βαλάκου), την παρατάει και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά από λίγο καιρό, ο αμαξάς, κουρασμένος και εξουθενωμένος καθώς πουλάει τσιγάρα στους δρόμους, πεθαίνει. Ο γιος του γυρίζει μετανιωμένος, παντρεύεται την κοπέλα και ζητάει συγχώρεση πάνω από τον τάφο του πατέρα του». Στην ταινία κάνει ένα σύντομο πέρασμα ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, όπου μαζί με τον Στέφανο Στρατηγό αναπολούν σε μια καθηλωτική σκηνή, την Ελλάδα και τα χωριά τους. Ήταν το ίδιον των μεγάλων ηθοποιών, να καθηλώνουν τον θεατή ακόμα κι αν εμφανίζονται σε μια ταινία για λίγα μόνο λεπτά. Στο «Αμαξάκι» εμφανίζεται και η μεγάλη πρωταγωνίστρια του ελληνικού θεάτρου για πάνω από 60 χρόνια, Χριστίνα Καλογερίκου, στον ρόλο της γριάς αρχόντισσας. Η σκηνοθεσία ήταν του Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η μαγευτική μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκη.
Ζωή Λάσκαρη, Μαίρη Χρονοπούλου και Αλέκος Αλεξανδράκης καλούνται στις αρχές του 1966 από τον Φίνο να συμπρωταγωνιστήσουν σε μια ταινία που είχε σαν κεντρικό της θέμα τον μύθο των Ατρειδών, στην Ελλάδα του 1960. Οι 3 αυτοί ηθοποιοί την εποχή εκείνη αποτελούσαν τα πιο «hot» ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου και η σύμπραξή τους σε μια ταινία αποτελούσε σοβαρό εχέγγυο για μια ακόμη επιτυχία της Finos Film. H ταινία είχε τίτλο «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» και γυρίστηκε τέσσερα χρόνια μετά την ταινία «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Οι προσδοκίες του Φίνου επιβεβαιώθηκαν αμέσως, η ταινία βραβεύτηκε στις Κάννες και έκανε τον γύρο του κόσμου με μεγάλη επιτυχία. Όσον αφορά στο σενάριο, ο Γιώργος, ένας γοητευτικός οδηγός, παίρνει την θέση του σωφέρ στο σπίτι του πλούσιου Τάσου Πετρίδη και δημιουργεί ερωτικό δεσμό με την γυναίκα του Λίνα Πετρίδη. Η αποκάλυψη της παράνομης σχέσης της Λίνας και του σωφέρ θα γίνει η αιτία να πεθάνει ο σύζυγος της Λίνας. Όταν η όμορφη κόρη τους, Ηλέκτρα, αποφασίζει να τους εκδικηθεί για το χαμό του πατέρα της, ρισκάροντας την ίδια της τη ζωή. Η σκηνοθεσία ήταν του Γιάννη Δαλιανίδη και το σενάριο του Νίκου Φώσκολου, σε μια σπάνια συνεργασία των δύο ανδρών. Η ταινία «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους της Αθήνας στις 7 Νοεμβρίου του 1966 και «έκοψε» 328.277 εισιτήρια. Πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι ηθοποιοί Λάκης Κομνηνός, Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Μπισλάνης, Λίζα Κουντούρη και Ειρήνη Κουμαριανού. Η μουσική ήταν του Μίμη Πλέσσα.
Ακόμα και σήμερα όταν θέλουμε να μιλήσουμε για μια πολυπληθή οικογένεια αναφερόμαστε σε αυτή με τον...όρο «Οικογένεια Χωραφά». Κι αν κάποιοι νεότεροι αναρωτιούνται πώς προέκυψε αυτός ο όρος, είναι η ώρα να μάθουν ότι πρόκειται για ελληνική ταινία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία γυρίστηκε το 1968 και είχε ως θέμα της μια ελληνική πολύτεκνη οικογένεια και τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης που αυτή έδινε εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Η ταινία δεν υποστηρίχθηκε από τις μεγάλες ελληνικές κινηματογραφικές εταιρείες, αλλά χρηματοδοτήθηκε από τον ίδιο την τον δημιουργό, τον Κώστα Ασημακόπουλο, ο οποίος ήταν και παραγωγός και σκηνοθέτης. Πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Μάρω Κοντού στο ρόλο του πολύτεκνου ζευγαριού. Πιο συγκεκριμένα, ο Παντελής και η Μαρίκα φέρνουν στον κόσμο το δέκατο παιδί τους και προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα μέσα για να ζήσουν την πολυμελή οικογένειά τους. Τα πράγματα όμως γίνονται εξαιρετικά δύσκολα, όταν η Μαρίκα γεννάει... τρίδυμα και το ζευγάρι αναγκάζεται να σκεφτεί την υιοθεσία ενός τουλάχιστον παιδιού τους. Τα μεγαλύτερα αδέλφια κρύβουν το μωρό και ισχυρίζονται ότι το απήγαγε ο «τρελός βομβιστής» (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος), ο οποίος συλλαμβάνεται με τη βοήθεια των παιδιών της οικογένειας. Οι γονείς τους, με τη χρηματική αμοιβή που τους δίνει η αστυνομία, έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να κρατήσουν το μωρό, και επιπλέον... να υιοθετήσουν ένα παιδάκι από την Αφρική. Μέσα από τις υπερβολές και την απλοϊκότητα του σεναρίου, η ταινία θίγει και ένα θέμα-ταμπού τα παλιά εκείνα χρόνια, της υιοθεσίας παιδιών φτωχών οικογενειών από πλούσιες οικογένειες. Μια κοινωνική «μάστιγα» που προκαλούσε πόνο και θλίψη στους φτωχούς γονείς που αναγκάζονταν να προβούν σε τέτοιες πράξεις για το καλό (;) του παιδιού τους. Μαζί με τους Αλεξανδράκη, Κοντού και Παπαγιαννόπουλο, στην «Οικογένεια Χωραφά» πρωταγωνιστούν ακόμα οι Βασίλης Καϊλας, Βίλμα Κύρου, Τάκης Μηλιάδης, Βαγγέλης Καζάν, Τάκης Εμμανουήλ, Ρίτα Μουσούρη, Αντώνης Κατσαρής, Κώστας Παπαχρήστος, Τάκης Γκιώκας, Αλέκα Μακρή, Πετράκης Μπερέτας, Ανδρέας Συρογιάννης, Νατάσα Ασίκη κ.α. Στο τραγούδι εμφανίζεται και η Μαρίζα Κωχ. Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1968-1969, έκοψε 152.145 εισιτήρια και ήρθε στην 44η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες.
gazzetta.gr