Κατά τη βικτωριανή εποχή, η νεκροφάνεια ήταν ένας γρίφος για την ιατρική, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να καταλήγουν στον τάφο, παρόλο που ήταν ζωντανοί.
Δύο γιατροί το 1905 προσπάθησαν να μελετήσουν το φαινόμενο, συλλέγοντας πληροφορίες τέτοιων περιπτώσεων μέσα από τον Τύπο.
Το βιβλίο αυτό μόλις επανεκδόθηκε. Ιδού μερικές από τις μακάβριες ιστορίες.
Η Μαίρη Μπεστ πέθανε σε ηλικία 17 ετών από χολέρα στην Ινδία. Λίγες ώρες μετά το θάνατό της, την έθαψαν στον οικογενειακό, χτιστό τάφο στο γαλλικό νεκροταφείο της Καλκούτας. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1871, ο τάφος άνοιξε ξανά για να δεχτεί τον θείο της κοπέλας, όμως ο νεκροθάφτης και ο βοηθός του πάγωσαν μπροστά στο θέαμα: το καπάκι του φέρετρου ήταν στο πάτωμα, ο σκελετός του κοριτσιού ήταν μισός μέσα μισός έξω από το φέρετρο και τα νεκρικά ρούχα σκισμένα. Τα δάχτυλα του δεξιού της χεριού ήταν λυγισμένα, σαν να προσπαθούσε να πιάσει κάτι.
Το 1851 η Βιρτζίνια Μακντόναλντ από τη Νέα Υόρκη θάφτηκε ζωντανή, παρά την επιμονή της μητέρας της ότι δεν ήταν νεκρή. Αργότερα, το κορίτσι βρέθηκε μέσα στο φέρετρο ξαπλωμένο στο πλευρό, με τα δάχτυλά της φαγωμένα, ίσως λόγω φόβου ή πείνας.
Τέλος, το 1903 ένα 14χρονο αγόρι στη Γαλλία κατέληξε στον τάφο. Η μητέρα του ήταν σίγουρη πως ο γιος της δεν ήταν νεκρός, γι'αυτό την επόμενη μέρα πήγε στο μνήμα του και άρχισε να σκάβει με τα χέρια. Βρήκε το φέρετρο ανοιχτό και το κορμί του παιδιού σε μια περίεργη στάση, από την προσπάθειά του να βγει στην επιφάνεια της γης. Είχε πεθάνει από ασφυξία.