Το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας ήταν στην Πλατεία Λουδοβίκου σημερινή Κοτζιά και χτίστηκε μετ΄εμποδίων από το 1872 έως το 1888...
Άρχισε να λειτουργεί με τα πολλά έχοντας ανταγωνιστή το Εθνικό στην Αγίου Κων/νου.
Μέχρι την Μικρασιατιακή Καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων.
Άρχισε η στέγασή τους όπως όπως και γι αυτό επέλεξαν και το Δημοτικό Θέατρο που δεν το είχαν και σε υπόληψη.
Μπήκαν μέσα οι κυνηγημένοι με ότι είχαν περισώσει και προσπαθούσαν να φιάξουν το πρόχειρο σπιτικό τους στα θεωρεία στην πλατεία στην σκηνή στα καμαρίνια.
Τα βελούδα χρησιμοποιήθηκαν για κουρτίνες ώστε η μια οικογένεια να χωρίζεται με την άλλη.
Το πρόβλημα της ατομικής υγιεινής και άλλα συνετέλεσαν στην καταστροφή του.
Πρίν από τους πρόσφυγες είχαν αρχίσει κάποια λαμόγια να το λεηλατούν.
Εξαερισμός και θέρμανση δεν υπήρχε οπότε οι πρόσφυγες προσπαθούσαν να ζεσταθούν με φουφούδες και ξύλα.
Η καταστροφή του θεάτρου συνεχίστηκε....
Το 1929 αποφασίζεται η ανακαίνιση του αλλά αισθητικά δεν άρεσε στους κρατούντες.
Επί Μεταξά το 1939 ο Δήμαρχος Αθηναίων Κοτζιάς κατεδαφίζει το ερείπιο πλέον.
Ο παππούς θυμότανε κάποιους μήνες που έμεινε εκεί και με σκυφτό το κεφάλι μας έλεγε
"...γινήκαμε θέατρο τότε..."
Εννοώντας τις συνθήκες διαβίωσης.
Περίπου 1500 πρόσφυγες στιβαγμένοι.
Βλέποντας τα καρτ ποστάλ δεν δείχνουν να ήταν και τόσο έκτρωμα αυτό το θέατρο.
Το Ελληνικό δαιμόνιο όμως για μια ακόμα φορά ...θριάμβευσε!
Στα χρόνια μας κανένας δεν σκέφτηκε να κάτι για την Πλατεία Κοτζιά σε συνδυασμό με τα αρχαία ευρήματα του τείχους της Αθήνας και όχι μόνον.
Χρήστες ναρκωτικών την έχουν για στέκι τους.
Φυσικά και η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ θα μπορούσε να πάρει πρωτοβουλία.