Είναι γνωστή η άποψη ότι τήν αρχή κάθε Μύθου θεμελιώνει ένα υπαρκτό ηρωικό πρόσωπο που ημιθεοποιείται ή Θεοποιείται. Κι αν γενικά, γιά τήν άποψη αυτή υπάρχουν μόνο ενδείξεις, σέ μία τουλάχιστον περίπτωση αυτή πλήρως ισχύει. Γιατί ο Αλέξανδρος, ο υιός τού Φιλίππου, ιστορικό πρόσωπο τεράστιας καί μοναδικής ακτινοβολίας, διορατικός βασιλεύς καί μεγαλοφυής στρατηγός, αγαπήθηκε από πολλούς λαούς, ηρωοποιήθηκε ή Θεοποιήθηκε καί ενσωματώθηκε στίς παραδόσεις καί στούς Μύθους τους. Η Ιστορία τού έδωσε τόν τίτλο τού Μεγάλου (τίτλος όχι καί τόσο σπουδαίος, αν σκεφθεί κανείς ότι τόν ίδιο έδωσε καί στόν Θεοδόσιο πού μεγαλούργησε μέ διωγμούς κατά Ελλήνων). Οι λαοί όμως απ'όπου πέρασε, τόν τίμησαν πολύ περισσότερο, μυθοποιόντας τον μέ θαυμασμό καί Δέος. Οι κάτοικοι τής Σίουα αφηγούνται τίς παραδόσεις τους που λένε πως εκεί, στόν τόπο τους, είναι θαμμένος ο Μέγας αυτός βασιλιάς Τά μάτια τών παιδιών τής όασης λάμπουν απ'αυτόν τόν θαυμασμό κι αυτό τό Δέος, όταν προφέρουν τό θρυλικό όνομα: ISKANDAR EL AHKBAR - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ! (προσέξτε, όχι Μέγας αλλά Μέγιστος). Καί δέν πρέπει νά περάσει απαρατήρητο, τό ό,τι η μέγιστη αυτή τιμή τού δίνεται από ανθρώπους, χωρίς Ιστορική παιδεία αλλά με Ιστορικές μνήμες, που κατοικούν τόν ίδιο αυτόν τόπο όπου, κατά μία εκδοχή, βρίσκεται ο πραγματικός του Τάφος, όπως ο ίδιος ο Αλέξανδρος επιθύμησε. Θά ήταν δε τουλάχιστον περίεργο αν όχι ανίερο, μιά τέτοια επιθυμία από έναν τόσο σημαντικό άνδρα, μέ μιά τόσο ισχυρή προσωπικότητα, καί μέ έντονα διαδιδόμενη τή φήμη τής Θείας καταγωγής του, να μήν εκπληρωθεί, αλλ'αντίθετα να αγνοηθεί από Εταίρους καί Επιγόνους.
Παρ'όλα αυτά, οι πληροφορίες πού έχουμε απ'όποιες πηγές έχουν διασωθεί, είναι ότι η Σορός τού Αλεξάνδρου, αφού παρέμεινε γιά δύο χρόνια στή Μέμφιδα, ετάφη σε Μαυσωλείο στήν Αλεξάνδρεια. Οι πληροφορίες αυτές δίδονται από τούς: Στράβωνα, Διόδωρο, Παυσανία, Αρριανό, Πλούταρχο, Curtius Rufus, Δίωνα Κάσσιο, Αιλιανό καί Ψευδοκαλλισθένη. Κανένας σύγχρονος τού Αλεξάνδρου, αλλά με μιά χρονική απόσταση απ'αυτόν, 300 ως 600 χρόνων. Τά έργα τών συγχρόνων του: Αριστοβούλου, Πτολεμαίου Λάγου, Καλλισθένoυς καί Κλειτάρχου δυστυχώς δέν έχουν διασωθεί. Αν καί οι περισσότεροι από τους συγγραφείς τών διασωθέντων, θεωρούνται αξιόπιστοι, η μή δυνατότητα άμεσου ελέγχου απ'αυτούς - λόγω χρονικής απόστασης - τών γεγονότων, καί η πληροφόρηση από πηγές πιθανόν αλλοιωμένες από σκοπιμότητες απόκρυψης, είτε γιά τήν ασφάλεια τού Τάφου, είτε γιά λόγους πολιτικούς ή καί άλλους, δέν αποκλείουν τό ενδεχόμενο τής ύπαρξης αυτού τού Τάφου, κάπου αλλού. Ετσι κατά καιρούς αναφέρθηκαν τό Μαργελάν τής Κεντρικής Ασίας, η Σιδών (όπου βρέθηκε η περίτεχνη, μαρμάρινη σαρκοφάγος που σήμερα βρίσκεται στήν Κωνσταντινούπολη) , καί βέβαια η όαση Σίουα, γιά τήν οποία πολύς λόγος γίνεται τελευταία.
Ας δούμε όμως τά ιστορικά στοιχεία που έχουμε. Ο Αλέξανδρος πέθανε στή Βαβυλώνα τόν Ιούνιο τού 323 π.Χ., μετά από 5ήμερη αρρώστια (Διόδωρος), ή κατ'άλλους από δηλητήριο (Αρριανός). Η συνέλευση τών Εταίρων καί Σωματοφυλάκων, που συνεδρίασε αμέσως μετά, υπό τόν Περδίκαν, ανέθεσε στόν Αρριδαίο τήν κατασκευή Αρμαμάξης καί τήν μεταφορά τής σορού στό Ιερό τού Αμμωνος, στήν Αίγυπτο (Διόδωρος). Πράγματι, μετά από μακρά προετοιμασία, η χρυσοποίκιλτη Αρμάμαξα με τό ταριχευμένο σώμα τού βασιλιά ξεκίνησε με λαμπρή τιμητική συνοδεία γιά τήν Αίγυπτο. Ο Αιλιανός αναφέρει ότι ο μάντης Αρίστανδρος από τήν Τελμισσό, προφήτευσε ότι η χώρα ταφής τού Αλεξάνδρου θα αποκτούσε μεγάλη δύναμη κι ευημερία. Αναφέρει επίσης ότι ο Πτολεμαίος φοβούμενος ότι, λόγω τής προφητείας, κάποιοι τών Εταίρων θά προσπαθούσαν νά τήν οικειοποιηθούν, έκλεψε τήν Σορό, ξεγελώντας τόν Περδίκα που εξεστράτευσε γιά νά τήν αποσπάσει, καί τήν μετέφερε μυστικά στήν Αίγυπτο. Εκεί αποφάσισε πρός τό παρόν (Διόδωρος) νά μήν ενταφιάσει τήν σορό στό Ιερό τού Αμμωνος όπως ήταν προαποφασισμένο από τήν Συνέλευση, αλλά σέ λαμπρό Μαυσωλείο στό κέντρο τής Αλεξανδρείας. Μέχρι τήν αποπεράτωση τής κατασκευής τού Μαυσωλείου η σορός φυλάσσεται στή Μέμφιδα (Παυσανίας) όπως αναφέρει καί επιγραφή από Παριανό μάρμαρο, που βρέθηκε εκεί: "Επί άρχοντος Αρχίππου, Αλέξανδρος τίθεται εν Μέμφει καί Περδίκας στρατεύει κατά τής Αιγύπτου, όπου αποθνήσκει". Η ταφή τού Αλεξάνδρου στήν Αλεξάνδρεια εξεπλήρωσε τόν χρησμό (Καλλισθένης) που είχε λάβει όταν τήν θεμελίωνε: "Οικήσεις αυτήν καί θανών καί μή θανών. Τάφον γαρ έξεις αυτήν ην κτίζεις πόλιν". Τό Μαυσωλείο κατασκευάσθηκε από πολύτιμα μάρμαρα, η δε σαρκοφάγος ήταν ολόχρυση μέ ανάγλυφο τό όνομα τού Αλεξάνδρου. Γύρω του υπήρχαν τάφοι λιγότερο πλούσιοι από πορφυρίτη λίθο, που ανήκαν στούς επτά Πτολεμαίους βασιλείς. Ο Τάφος βρισκόταν εντός τής Βασιλικής νεκρόπολης, που λόγω αυτού ονομάζονταν "Σώμα" (Αρριανός, Στράβων, Δίων Κάσσιος). Τό Σώμα ήταν μέρος τής αριστοκρατικής συνοικίας "Βρούχιον", όπου επίσης βρίσκονταν τά Ανάκτορα, η γνωστή Βιβλιοθήκη καί τό Μουσείο. Τό σημείο αυτό πρέπει νά βρίσκεται στό κέντρο τής σημερινής πόλης καί ειδικότερα σ'ένα χαμηλό ύψωμα, ονόματι "Κόμ-ελ-Δεμάς"που στά Αραβικά σημαίνει "Υψωμα τών Σωμάτων". Η λέξη είναι Ελληνικής προέλευσης αφού "Δέμας"σημαίνει "Σώμα".
Υπάρχουν πολλές αναφορές επισκέψεων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων στόν Τάφο, που ενισχύουν συντριπτικά τήν άποψη ύπαρξής του στήν Αλεξάνδρεια. Γιά τήν επίσκεψη τού Ιουλίου Καίσαρος, ο Λουκιανός γράφει ότι: "κατήλθεν εις τό άντρον ένθα κείται ο τού Πελλαίου Φιλίππου μανιώδης γόνος καί ευτυχής στρατηλάτης". Ο Οκταβιανός που επίσης επισκέφθηκε τόν Τάφο, θέλοντας νά πάρη δύναμη, ακούμπησε τήν σορό μέ αποτέλεσμα νά σπάσει ένα κομμάτι τής μύτης. Ο ημιπαράφρων Καλιγούλας αφαίρεσε τόν θώρακα τού νεκρού, καί ο Σεπτίμος Σεβήρος σφράγισε τόν Τάφο, κλείνοντας μέσα σ'αυτόν καί πλήθος Ιερών βιβλίων από τούς Αιγυπτιακούς Ναούς, γιά νά μή χρησιμοποιούνται σέ προφητείες καί μαγείες. Τέλος ο Καρακάλλας που διέδιδε πως ήταν μετενσάρκωση τού Αλεξάνδρου απέθεσε στήν σορό τήν χλαμύδα του, τά δαχτυλίδιά του καί άλλα πολύτιμα κοσμήματα σάν σπονδή στόν νεκρό (Δίων Κάσσιος).
Στήν σημερινή Αλεξάνδρεια, μέ τήν μεγάλη ανοικοδόμηση δέν μπορεί βέβαια κανείς νά διακρίνει τό Υψωμα τού Σώματος. Εικάζεται όμως ότι η οδός Νάμπι-Ντάνιελ ακολουθεί τήν Αρχαία οδό τών Σωμάτων κι ότι στό ψηλότερο σημείο της ήταν τό εν λόγω ύψωμα. Εκεί βρίσκεται τό τζαμί Νάμπι-Ντάνιελ που λέγεται ότι έχει κτιστεί στό χώρο τού Μαυσωλείου. Κοντά του βρέθηκε κι ένα άγαλμα τού Ηρακλή, που όπως πίστευαν οι Μακεδόνες βασιλείς ήταν ιδρυτής τής δυναστείας τους, τών Ηρακλειδών. Ο Λέων ο Αφρικανός (1517) στό έργο του: "Περιγραφή τής Αφρικής"αναφέρει τόν Μνημείο, σάν τάφο τού Αλεξάνδρου τόν οποίο οι Μουσουλμάνοι θεωρούσαν Προφήτη. Τό ίδιο καί ο Λ.Μορέτι στό "Μέγα Ιστορικό Λεξικό"του, όπου δίδει καί τό Τούρκικο όνομα τού τζαμιού: "Σκεντέρ"πού θά πει: Αλέξανδρος. Από τότε δέν έχουμε άλλη μαρτυρία γιά τήν ύπαρξη τού Τάφου, εκτός από αυτήν τού Αμβροσίου Σκυλίτση, μέλους τής Ελληνικής παροικίας καί συνεργάτη τού Ρωσικού Προξενείου, πού κατέβηκε, τό 1850, στά υπόγεια τού Τζαμιού καί από τίς χαραμάδες μιάς κλειστής σιδερένιας πόρτας μπόρεσε νά διακρίνει μία γυάλινη Σαρκοφάγο μέ ένα ταριχευμένο ανθρώπινο σώμα μέ πλούσια ενδύματα. Γιά τά παραπάνω ο Σκυλίτσης υπέβαλε έκθεση στό Ρωσικό Προξενείο καί στό Πατριαρχείο, αλλά από τότε καμία έρευνα δέν έγινε γνωστή καί καμία πληροφορία δέν υπάρχει.
Είδαμε μέχρι τώρα ότι οι πληροφορίες που θέλουν τόν τάφο τού Αλεξάνδρου στήν Αλεξάνδρεια, είναι πολλές, πειστικές καί αρκετά σαφείς. Παρ'όλα αυτά, χωρίς τεκμηριώσεις από γνωστά κείμενα αλλά μόνο μέ λογικούς συλλογισμούς καί κάποιες ενδείξεις, η μελέτη τής Μυστηριακής πλευράς τής μεγάλης αυτής προσωπικότητας, η γοητεία τού Μύθου, αλλά καί η πεποιήθηση γιά τήν συχνά κρυμμένη αλήθεια σ'αυτόν, οδηγούν αρκετούς ερευνητές -επιστήμονες ή ερασιτέχνες- στήν όαση τής Σίουα. Αυτήν τήν κατεύθυνση θά ακολουθήσουμε κι εμείς.
Ο θάνατος τού Αλεξάνδρου, όποια κι αν ήταν η αιτία του -ασθένεια ή δηλητήριο- ήταν ξαφνικός. Είχε όμως ρητά εκφράσει τήν επιθυμία του νά ταφή στήν όαση, όπου υπήρχε Ιερό τού Αμμωνος Διός, βάθια στή Λιβυκή έρημο, 300 χιλιόμετρα νότια τής Μάρσα Ματρούχ. Τό Ιερό βρίσκονταν σέ απόσταση πορείας μιάς ημέρας από τίς καλούμενες Αμμωνος πόλεις καί αναφέρεται ότι ιδρύθηκε από τόν Δαναό. Η όαση που ήταν κατάφυτη από κάθε είδους δένδρα, ακόμη καί καρποφόρα, κατοικούνταν από διάφορες φυλές, όπως Αιθίοπες, Λιβύους νομάδες καί Νασάμωνες. Κοντά στό Ιερό ανέβλιζε πηγή, ονομαζόμενη "Ηλίου Κρήνη". Τό νερό τής πηγής ήταν θερμό τήν αυγή αλλά εψύχετο κατά τήν πρόοδο τής ημέρας. Τό δε μεσημέρι, μέ τή μεγαλύτερη ζέστη, αποκτούσε τήν μεγαλύτερη ψυχρότητα καί ακολούθως θερμαίνονταν προοδευτικά μέχρι τήν αυγή κ.ο.κ. Εκεί λειτουργούσε γνωστό Μαντείο τού Αμμωνος Διός. Τό Μαντείο ήταν γνωστό στούς Ελληνες πρίν από τήν εποχή τού Αλεξάνδρου. Αναφέρεται ότι τό επισκεύτηκαν ο Ηρακλής καί ο Περσεύς. Ο Πίνδαρος έχει γράψει σχετικό ύμνο κι ο Αριστοφάνης στίς Ορνιθες τό θεωρεί εξ'ίσου σπουδαίο μέ τά αντίστοιχα τών Δελφών καί τής Δωδώνης. Οι χρησμοί δίδονταν μέ νεύματα από τό ξόανο τού Αμμωνος Διός, πού ήταν περιβεβλημένο μέ σμαράγδια κι άλλους πολύτιμους λίθους καί τό οποίο περιέφεραν 80 Ιερείς μέ τή συνοδεία χορωδίας παρθένων (Διόδωρος).
Ο Αλέξανδρος επισκεύθηκε τό Μαντείο τό 331 π.Χ, σταλμένος από τή μητέρα του καί Ιέρεια τών Καβειρίων, Ολυμπιάδα (Πλούταρχος, Ερατoσθένης), αφού ακολούθησε παράλια πορεία μέχρι τό Παραιτόνιο, διέσχισε τήν έρημο μέ τή βοήθεια θεόσταλτων κοράκων (Διόδωρος), ή κατ'άλλους δύο φιδιών (Αρριανός), που τού έδειχναν τόν δρόμο. Βοηθήθηκε δε στήν αντιμετώπιση τού φοβερού καύσωνα τής ερήμου από επίσης θεόσταλτη, τετραήμερη βροχή. Εκεί ο πρεσβύτερος τών Ιερέων τόν προσφώνησε: "Χαίρε, ω παι. καί ταύτην παρά τού Θεού έχε τήν πρόσρησιν". Ο δε Αλέξανδρος απήντησε: "Δέχομαι Πάτερ, καί τό λοιπόν κεκλήσομαι σός". Ακολούθως, αφού πήρε χρησμό ότι θά κατακτήσει όλη τήν Γή κι ότι θά παραμείνει αήττητος γιά πάντα, σέ ερώτησή του αν τιμωρήθηκαν όλοι οι δολοφόνοι τού πατέρα του, πήρε τήν επιβεβαιωτική τής Θείας καταγωγής του απάντηση ότι δέν υπάρχει θνητός που νά μπορεί νά βλάψει αυτόν που τόν γέννησε κι ότι ναί, οι δολοφόνοι τού Φιλίππου τιμωρήθηκαν όλοι (Διόδωρος). Βλέπουμε λοιπόν ότι -πέρα από τίς αποκαλύψεις τής Ολυμπιάδος (Ερατoσθένης) πως πατέρας του είναι ο Αμμων Ζεύς- η επιβεβαίωση τού Ιερέα δημιουργεί δεσμούς τού Αλεξάνδρου μέ τό Ιερό τού Πατρός του κι είναι φυσική η έντονη και μοναδική επιθυμία του νά ταφή εκεί (Q.C.Rufus). Η επιθυμία του δε αυτή, όπως είδαμε στήν απόφαση της Συνέλευσης τών Εταίρων, ποτέ δέν αμφισβητήθηκε. Είναι δε περίεργο πώς ο Πτολεμαίος, γνωρίζοντας ασφαλώς όλα αυτά, αφού ήταν αυτός που συνόδευσε τόν Αλέξανδρο στήν επίσκεψη του στό Ιερό, θά τολμούσε μιά τέτοια ιερόσυλη πράξη, αρνούμενος τήν σαφή επιθυμία ενός υιού Θεού καί κινδυνεύοντας έτσι νά προκαλέσει τήν μήνιν αυτού τού Θεού. Οταν μάλιστα δέν υπήρχε αντίθετο γι'αυτόν πολιτικό κίνητρο, αφού έτσι ή αλλιώς τό Ιερό τού Αμμωνος ήταν στήν Αίγυπτο. Οπως δε είδαμε παραπάνω ο Διόδωρος ρητά αναφέρει έχοντας προφανώς υπ'όψιν του σχετικές πληροφορίες τών Ιστορικών πηγών του, τό προσωρινόν τής ταφής τής σορού, στό Μαυσωλείο τής Αλεξανδρείας καί τήν πρόθεση τού Πτολεμαίου, η τελική ταφή νά γίνει στό Ιερό τού Αμμωνος Διός. Εχουμε στοιχείο λοιπόν ότι υπήρχε αυτή η πρόθεση καί μετά τήν ταφή στήν Αλεξάνδρεια, αλλά δέν έχουμε - μέχρι τήν στιγμή αυτή - ανάλογο στοιχείο ότι αυτή πραγματοποιήθηκε.
Στή δυτική πλευρά τής όασης Σίουα, πολύ κοντά στόν οικισμό Μπιλάντ-αλ-Ρούμ, υπάρχουν τά ερείπια ενός κτίσματος, γνωστού από τούς περιηγητές τού περασμένου αιώνα ως "Δωρικός Ναός", Είναι ένα μακρόστενο πέτρινο οικοδόμημα μέ τρείς αίθουσες συνολικού μήκους 20 μέτρων, απ'τό οποίο σώζονται μόνο οι τοίχοι κι αυτοί ως ένα ύψος 2,5 μέτρων. Οι ντόπιοι ονομάζουν τό μνημείο Κάσρ-Ρούμ ή Ντέϊρ-Ρούμ. Είναι γνωστό ότι η λέξη "Ρούμ"στά Αραβικά σήμαινε αρχικά τούς Ρωμαίους αλλά στήν ευρεία της διάδοση έτσι ονομάζονταν καί ονομάζονται οι Ελληνες. Γι'αυτό τό Μνημείο, η Ελληνίδα Αρχαιολόγος Λιάνα Σουβαλτζή, η οποία διενήργησε ανασκαφές εκεί, έκανε τόν Φεβρουάριο τού 1992 ανακοίνωση στό Πανεπιστήμιο τού Καΐρου, ότι πρόκειται γιά τριθάλαμο Μακεδονικό τάφο. Τά κύρια ευρήματα που τήν οδήγησαν σ'αυτό τό συμπέρασμα ήταν μιά μαρμάρινη λεοντοκεφαλή, κεραμικά τής εποχής τού Αλεξάνδρου κι ένα ανάγλυφο μέ τόν "Ηλιο τών Αιγών", σύμβολο τών Μακεδόνων Βασιλέων.
Τόν Δεκέμβριο τού 1994, η κ. Σουβαλτζή ανεκοίνωσε ότι επεσήμανε μέ βεβαιότητα τόν τάφο τού Αλεξάνδρου, στήν ίδια περιοχή. Μέχρι τήν στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καί μέχρι νά ολοκληρωθεί η έρευνα, η Αρχαιολόγος δέν έχει ακόμη επιδείξει τά κυριώτερα ευρήματα που αποδεικνύουν τήν ανακάλυψή της, ούτε έχει ενημερώσει τό Υπουργείο Πολιτισμού καί τούς εκπροσώπους τού Αρχαιολογικού καί Πανεπιστημιακού κατεστημένου.
Καί πιθανόν πολύ καλά κάνει, αν κρίνει κανείς από τίς τουλάχιστον μικρόψυχες αντιδράσεις καί δηλώσεις (που όντως έγιναν καί τηλεοπτικά υπερπαρουσιάσθηκαν) τών καρεκλοκένταυρων καί τήν συνήθως ανίερη αντιμετώπιση τών κλασσικών Αρχαιοτήτων (τά Βυζαντινά τά προσέχουν περισσότερο γιατί τούς ταιριάζουν περισσότερο μέ άλλα στοιχεία τού Ρωμαίικου Πολιτισμού μας) από τό σχετικό, πολλές φορές αρμόδιο-αναρμόδιο υπουργείο τού Νεοελληνικού κράτους.
Εμείς, περιμένοντας τήν ολοκλήρωση τής έρευνας καί ανακοίνωση τών αποδεικτικών ευρημάτων, θά αναφέρουμε, μέ κάθε επιφύλαξη, τίς μέχρι τώρα ανεπιβεβαίωτες, σχετικές πληροφορίες. Σύμφωνα μέ τά λεγόμενα τής κ.Σουβαλτζή -σέ τηλεοπτική της καί τού συζύγου της συνέντευξη- έχουν βρεθεί μεταξύ άλλων καί θραύσματα δύο επιγραφών πού γράφουν περίπου τά εξής: α. Η πρώτη, τού Πτολεμαίου Λάγου: "...Αλέξανδρος, Αμμωνος-Ρά... Πρός τιμήν τού τιμημένου Αλεξάνδρου διέταξα αυτές τίς θυσίες ... σύμφωνα μέ τίς διαταγές τού Θεού μετέφερα τήν σορό εδώ ... καί ήταν τόσο ελαφριά όσο μία μικρή ασπίδα ... όταν ήμουν Διοικητής τής Αιγύπτου". β. Η δεύτερη τού 315 - 308 π.Χ: "...Τόν πρώτο καί τόν μοναδικό μεταξύ όλων, αυτόν που ήπιε τό δηλητήριο ... ο Νέρβας καί ο Τραϊανός έχτισαν ένα Ιερό πρός τιμήν τού Αιωνίου Διός ... έκαναν τίς απαραίτητες θυσίες". Εγινε επίσης γνωστό ότι η κ. Σουβαλτζή είχε σημαντικότατη βοήθεια στήν έρευνά της από τό τμήμα Γεωφυσικής τού Πανεπιστημίου Αθηνών (αξιέπαινη ενέργεια, εξαίρεση τού κανόνα καί φωτεινό παράδειγμα) υπό τόν καθηγητή κ. Ευάγγελο Λάγιο. Οι μετρήσεις καί καταγραφές τών ηλεκτρονικών οργάνων (μετρητές μαγνητικού πεδίου, σεισμογράφοι, ηχογράφοι, ακτίνογράφοι Χ, κτλ.) τής επιστημονικής ομάδος, κατέδειξαν τήν ύπαρξη Μακεδονικού τάφου που οι διαστάσεις του τόν καθιστούν τόν μεγαλύτερο που έχει ποτέ βρεθεί. Εχουν επίσης εντοπισθεί στόν Τάφο, μεγάλες ποσότητες χρυσού καί χαλκού, τά σώματα φρουρών του μέ Μακεδονικές πολεμικές εξαρτήσεις καί πλήθος άλλων αντικειμένων. Ολα αυτά συνηγορούν ότι πρόκειται γιά τόν τάφο ενός πολύ σημαντικού Μακεδόνος. Ισως τού σημαντικότερου.
Η επιστημονική ομάδα τού τμήματος Γεωφυσικής, ο ίδιος ο καθηγητής, η κ. Σουβαλτζή καί οι συνεργάτες της, δηλώνουν, μέ βεβαιότητα που εντυπωσιάζει, ότι πρόκειται γιά τόν πραγματικό τάφο τού Αλεξάνδρου. Ολοι αυτοί έχουν γνώση τών ευρημάτων. γνώση που εμείς δέν έχουμε. Εμείς μπορούμε μόνο νά πούμε πως αν καί τά στοιχεία τών ιστορικών πηγών στηρίζουν όλα τήν ύπαρξη τού Τάφου στήν Αλεξάνδρεια, υπάρχουν ωστόσο ενδείξεις, εκτιμήσεις καί λογικοί συλλογισμοί, που μάς τοποθετούν στήν πλευρά, τήν άποψη καί τήν ελπίδα τής Σίουα. Ελπίδα όχι μόνο γιά τήν ανακάλυψη τού τάφου καί τής σορού ενός σημαντικότατου προγόνου μας, αλλά καί γιά τήν πιθανότητα υπάρξεως σ'αυτόν, πολύτιμων Αρχαίων κειμένων πού θά πλουτίσουν τήν γνώση μας καί θά ενισχύσουν τήν απειλούμενη καί πλαστογραφόμενη στίς μέρες μας, Ιστορία μας καί τόν Φωτοδότη Πολιτισμό μας.
1. Διοδώρου Σικελιώτου: Ιστορική Βιβλιοθήκη
2. Αρριανού: Αλεξάνδρου Ανάβασις
3. Πλουτάρχου: Αλέξανδρος
4. Παυσανίου: Αττικά
5. Αιλιανού: Ποικίλη Ιστορία
6. περιοδ. Δαυλός, 159: Δ.Κούτουλα: Δολοφονία & ταφή Αλεξάνδρου
7. περιοδ. ανεξήγητο, 90: Α. Πετίδη: Ο θάνατος τού Μ. Αλεξάνδρου
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΝΕΚΡΙΚΗΣ ΑΜΑΞΗΣ
Ο Διόδωρος Σικελιώτης δίνει μία λεπτομερή περιγραφή τής Αρμάμαξας: Γιά τήν κατασκευή της χρειάσθηκαν σχεδόν δύο χρόνια καί δαπανήθηκαν πολλά τάλαντα. Πρώτα κατασκευάσθηκε ένα φέρετρο από σφυρήλατο χρυσό καί τό μέρος γύρω από τό σώμα τό γέμισαν μέ αρώματα που τού έδιναν ευωδία καί τό διατηρούσαν άφθαρτο. Επάνω στό φέρετρο ήταν απλωμένη μία χρυσοποίκιλτη πορφυρή στολή καί τά όπλα τού νεκρού. Στό επάνω μέρος τής Αμαξας κατασκεύασαν έναν χρυσό θόλο που είχε πλάτος 8 πήχεις καί μήκος 12, σκεπασμένο μέ πετάλια από πολύτιμους λίθους. Κάτω από τήν οροφή, καθ'όλο τό μήκος τού έργου, υπήρχε ένας θριγκός χρυσός σέ σχήμα τετραγώνου, μέ ανάγλυφες προτομές τραγελάφων, από τίς οποίες κρέμονταν χρυσοί κρίκοι διπάλαμοι, στούς οποίους ήταν κρεμασμένη μία πομπική γιρλάντα, διακοσμημένη μέ λαμπερά χρώματα. Στίς άκρες υπήρχαν θύσανοι δικτυωτοί από τούς οποίους κρέμονταν καμπάνες που έκαναν αισθητή τήν διέλευση τής άμαξας, από μεγάλη απόσταση. Σέ κάθε γωνία τού θόλου κάθε πλευράς ήταν ένα χρυσό άγαλμα τής Νίκης τροπαιοφόρου. Η κιονοστοιχία που στήριζε αυτόν τόν θόλο ήταν χρυσή μέ Ιωνικά κιονόκρανα, καί μέσα στήν κιονοστοιχία υπήρχε ένα χρυσό δίχτυ που η πλοκή του είχε πάχος ενός δακτύλου καί έφερε τέσσερις μεγάλους ζωοφόρους πίνακες, που ενώνονταν στίς άκρες, καθένας ίσος στό μήκος μέ τήν αντίστοιχη πλευρά τής κιονοστοιχίας. Ο πρώτος πίνακας παρίστανε ένα πολεμικό άρμα μέ επάνω του τόν Αλέξανδρο κρατώντας ένα λαμπρό σκήπτρο. Γύρω του ήταν οπλισμένοι ακόλουθοι, μία ομάδα Μακεδόνων καί μία άλλη Περσών Μηλοφόρων καί μπροστά απ'αυτούς Μακεδόνες στρατιώτες. Ο δεύτερος πίνακας έδειχνε ελέφαντες μέ πολεμική εξάρτηση, μέ Ινδούς αναβάτες, ακολουθούμενους επίσης από στρατιώτες. Ο τρίτος πίνακας έδειχνε ίλες ιππικού σέ σχηματισμό μάχης καί ο τέταρτος πλοία έτοιμα γιά ναυμαχία. Τήν είσοδο πλαισίωναν δύο ολόχρυσα λιοντάρια. Σέ κάθε κίονα μιά χρυσή άκανθα πλέκονταν από τή βάση του ως τήν κορυφή. Από τήν καμάρα τής εισόδου κρέμονταν μία πορφυρή σημαία μέ ένα μεγάλο χρυσό στεφάνι ελιάς που φαίνονταν ν'αστράφτει από μεγάλη απόσταση. Η άμαξα είχε δύο άξονες καί οι τροχοί ήταν Περσικού τύπου μέ επίχρυσες πλήμνες καί ακτίνες. Στό μέσον τού μήκους τών αξόνων υπήρχε κατάλληλη στήριξη (ανάρτηση) ώστε ο θάλαμος νά μένη ασάλευτος στά τραντάγματα από ανωμαλίες τού δρόμου. Η άμαξα είχε τέσσερα τιμόνια καί σέ κάθε τιμόνι ήταν ζεμένες τέσσερις σειρές από τέσσερις ημιόνους, ώστε ο συνολικός αριθμός τών ημιόνων έφτανε τούς 64. Κάθε ημίονος ήταν στεφανωμένος μέ χρυσό στεφάνι κι από τό σαγόνι του κρέμονταν χρυσό κουδούνι καί στόν τράχηλο είχε λιθοκόλλητη λαιμαριά. Η Αρμάμαξα συνοδεύονταν από πλήθος τεχνιτών, οδοποιών καί στρατιωτών.
ΕΠΑΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΜΙΔΗΣ
Ο Διόδωρος Σικελιώτης δίνει μία λεπτομερή περιγραφή τής Αρμάμαξας: Γιά τήν κατασκευή της χρειάσθηκαν σχεδόν δύο χρόνια καί δαπανήθηκαν πολλά τάλαντα. Πρώτα κατασκευάσθηκε ένα φέρετρο από σφυρήλατο χρυσό καί τό μέρος γύρω από τό σώμα τό γέμισαν μέ αρώματα που τού έδιναν ευωδία καί τό διατηρούσαν άφθαρτο. Επάνω στό φέρετρο ήταν απλωμένη μία χρυσοποίκιλτη πορφυρή στολή καί τά όπλα τού νεκρού. Στό επάνω μέρος τής Αμαξας κατασκεύασαν έναν χρυσό θόλο που είχε πλάτος 8 πήχεις καί μήκος 12, σκεπασμένο μέ πετάλια από πολύτιμους λίθους. Κάτω από τήν οροφή, καθ'όλο τό μήκος τού έργου, υπήρχε ένας θριγκός χρυσός σέ σχήμα τετραγώνου, μέ ανάγλυφες προτομές τραγελάφων, από τίς οποίες κρέμονταν χρυσοί κρίκοι διπάλαμοι, στούς οποίους ήταν κρεμασμένη μία πομπική γιρλάντα, διακοσμημένη μέ λαμπερά χρώματα. Στίς άκρες υπήρχαν θύσανοι δικτυωτοί από τούς οποίους κρέμονταν καμπάνες που έκαναν αισθητή τήν διέλευση τής άμαξας, από μεγάλη απόσταση. Σέ κάθε γωνία τού θόλου κάθε πλευράς ήταν ένα χρυσό άγαλμα τής Νίκης τροπαιοφόρου. Η κιονοστοιχία που στήριζε αυτόν τόν θόλο ήταν χρυσή μέ Ιωνικά κιονόκρανα, καί μέσα στήν κιονοστοιχία υπήρχε ένα χρυσό δίχτυ που η πλοκή του είχε πάχος ενός δακτύλου καί έφερε τέσσερις μεγάλους ζωοφόρους πίνακες, που ενώνονταν στίς άκρες, καθένας ίσος στό μήκος μέ τήν αντίστοιχη πλευρά τής κιονοστοιχίας. Ο πρώτος πίνακας παρίστανε ένα πολεμικό άρμα μέ επάνω του τόν Αλέξανδρο κρατώντας ένα λαμπρό σκήπτρο. Γύρω του ήταν οπλισμένοι ακόλουθοι, μία ομάδα Μακεδόνων καί μία άλλη Περσών Μηλοφόρων καί μπροστά απ'αυτούς Μακεδόνες στρατιώτες. Ο δεύτερος πίνακας έδειχνε ελέφαντες μέ πολεμική εξάρτηση, μέ Ινδούς αναβάτες, ακολουθούμενους επίσης από στρατιώτες. Ο τρίτος πίνακας έδειχνε ίλες ιππικού σέ σχηματισμό μάχης καί ο τέταρτος πλοία έτοιμα γιά ναυμαχία. Τήν είσοδο πλαισίωναν δύο ολόχρυσα λιοντάρια. Σέ κάθε κίονα μιά χρυσή άκανθα πλέκονταν από τή βάση του ως τήν κορυφή. Από τήν καμάρα τής εισόδου κρέμονταν μία πορφυρή σημαία μέ ένα μεγάλο χρυσό στεφάνι ελιάς που φαίνονταν ν'αστράφτει από μεγάλη απόσταση. Η άμαξα είχε δύο άξονες καί οι τροχοί ήταν Περσικού τύπου μέ επίχρυσες πλήμνες καί ακτίνες. Στό μέσον τού μήκους τών αξόνων υπήρχε κατάλληλη στήριξη (ανάρτηση) ώστε ο θάλαμος νά μένη ασάλευτος στά τραντάγματα από ανωμαλίες τού δρόμου. Η άμαξα είχε τέσσερα τιμόνια καί σέ κάθε τιμόνι ήταν ζεμένες τέσσερις σειρές από τέσσερις ημιόνους, ώστε ο συνολικός αριθμός τών ημιόνων έφτανε τούς 64. Κάθε ημίονος ήταν στεφανωμένος μέ χρυσό στεφάνι κι από τό σαγόνι του κρέμονταν χρυσό κουδούνι καί στόν τράχηλο είχε λιθοκόλλητη λαιμαριά. Η Αρμάμαξα συνοδεύονταν από πλήθος τεχνιτών, οδοποιών καί στρατιωτών.
ΕΠΑΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΜΙΔΗΣ