Πήγαινες επίσκεψη σε ονομαστική εορτή εκείνα τα χρόνια έπρεπε να πάρεις κάτι
για δώρο.
Κανένα γλυκό ...κανένα ποτό...
Όλα είχαν την τιμή τους οπότε φρόντιζαν να βρίσκουν οικονομικές λύσεις.
Υπήρχαν και χύμα ποτά...ούζο...κονιάκ...μαυροδάφνη...πίπερμαν...βερμούτ...
κουαντρό....κ.λ.π.
Αν είχες δικό σου μπουκάλι και δεν το είχες δώσει για να πάρεις μανταλάκια
σου ερχότανε ακόμα φθηνότερα.
Το πρόβλημα ήταν με τις γνωστές γιορτές....για τον Γιάννη...Κώστα...Ελένη ....
είχες περισσότερες από μια επισκέψεις.
Και κόστος μεγαλύτερο αλλά και κουβάλημα από σπίτι σε σπίτι....και άντε να χρειαζότανε και συγκοινωνία.
Έπιανες δουλειά από το μεσημέρι και μετά....έβαζες πρόγραμμα και άφηνες στο τέλος τον εορτάζοντα που θα είχε τραπέζι .
Ήταν κάτι το συνηθισμένο και δεν υπήρχε ντροπή και άλλα τέτοια...
Δύσκολα χρόνια ...
Χτυπούσες την πόρτα χαιρετούσες έδινες το ένα μπουκάλι με το χύμα ηδύποτο
και άφηνες σε μια γωνιά τα υπόλοιπα δίπλα από αυτά που άφησαν οι άλλοι
που πήγαν για να ευχηθούν.
Το κονιάκ τότε ήταν στο φόρτε του και ειδικά του ΜΕΤΑΞΑ των 7 αστέρων
που είχε όμως την τιμή του και δεν μπορούσε να το αγοράσει ο οποιοσδήποτε
και να το πάει δώρο.
Οπότε όταν έβλεπες αυτόν που το πήγαινε και δεν τον γνώριζες ρωτούσες με τρόπο
τι δουλειά κάνει.
Δεν βαριέσε και το χύμα καλό ήταν....
Από αυτό σερβίριζαν και στα καφενεία...
Στις γιορτές η σειρά του ταρταρίσματος ήταν πρώτα το σοκολατάκι με το λικέρ.
Στη συνέχεια το γλυκό που θα ήταν αγοραστό συνήθως εργολάβος (αμυγδαλωτό)...
πάστα αλλά και σπτικό όπως μπακλαβάς...κανταϊφι.
Θα μείνω στην πάστα την χαρά των παιδιών ....σοκολατίνα και ξεγυρισμένο κομμάτι...
με σαντιγύ από πάνω και το κουτάλι να ανάβει από το ανεβοκατέβασμα και η μούρη
να γεμίζει σοκολάτα ενώ η μάνα στα πρόθυρα εγκεφαλικού να κάνει νοήματα...
για το φόβο του ρεζιλικιού.
"...άσε το παιδί να φάει όπως θέλει..."ήταν η φράση κλειδί που κάποιος θα έλεγε
και θα σωνότανε η παρτίδα.
πίσω στα παλιά