Από το πλούσιο υλικό με το οποίο συστηματικά μας εφοδιάζετε, διαλέξαμε ένα καθόλα καλοκαιρινό δημοσίευμα που μας έστειλε ο φίλος μας Γ. Μ. από την Πάτρα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1932, με τίτλο «Περιπέτειες σε θερινό ξενοδοχείο».
Απολαύστε το:
Νεαρός αγαπημένος φίλος τιναχθείς εις ένα νησάκι του Σαρωνικού διά ν’ ανακτήση τας δυνάμεις πού έχασε από κάποιαν ασθένειαν, μου περιέγραψε την ζωήν του νησιού του εις ένα δροσερόν γραμματάκι, του οποίου το ύφος θα εζήλευαν βετεράνοι της πέννας.
«Εις το δωμάτιον πού μού έδωσαν δεν υπήρχε κουβάς να χύνω το νερό της λεκάνης, το δε λαβομάνο –πράγμα πού δεν ήξερα- εδέχετο ωρισμένο βάρος νερού. Λίγο περισσότερο επροκαλούσε τριξίματα διαμαρτυρίας και κουνήματα. Ως τώρα ήξερα ότι παραπαίουν μόνον οι μεθυσμένοι. Στο ξενοδοχείον του νησιού μας παραπαίουν και τα λαβομάνα.
Εκτός τούτου δεν υπήρχε μέρος να κρεμάσω τα ρούχα μου. Ούτε ένα καρφί στον τοίχο. Μόλις έφθασα εγύριζα μισή ώρα μέσα στο δωμάτιό μου ψόφιος από την κούρασι, με τα ρούχα μου στο χέρι σκεπτόμενος τι να κάμω: Να χρησιμεύσω εγώ για κρεμάστρα και να μείνω ξάγρυπνος κρατών τα ρούχα μου ή να τα απλώσω στο κρεββάτι και να πέσω από πάνω; Εννοείς ότι επροτίμησα το δεύτερον.
Όσον αφορά μερικά αιμοβόρα ζωΰφια πού συνηθίζουν να κατοικούν τζάμπα εις τα επαρχιακά ξενοδοχεία, έβαλα την κυρά Αναστασία και έρριξε τόσο νέφτι, ώστε όχι μόνον εγλύτωσα εγώ αλλά και αρκεταί γενεαί των μελλόντων πελατών του ξενοδοχείου.
Μ’ ερωτάς αν κάνω περιπάτους με τη βάρκα; Αυτό είνε δυσκολώτατον. Μπαίνεις σε μια βάρκα και ενώ πολύ δικαίως νομίζεις ότι θα πληρώσης για δυό τρείς βόλτες πού έκαμες έξω από το λιμάνι, έξαφνα μόλις πατήσης στην ξηρά σού ζητούν τιμήν εισιτηρίου πρώτης θέσεως επιστημονικής εκδρομής τουλάχιστον μέχρι των Καναρίων.
Κατά τα άλλα η ζωή είνε ωραία. Δεν μπορείς να φαντασθής τι φρεσκάδα! Ξυπνώ μαζύ με τα πρώτα χαμίνια του νησιού στας 6 παρά τέταρτο. Στας εξήμισυ είμαι στους δρόμους, και στας επτά βρίσκομαι μ’ ένα τεράστιο τσαμπί δροσερού, καθαρού και νόστιμου ροδίτη στα ερείπια του αρχαίου ναού. Θέαμα απ’ εκεί υπέρλαμπρο. Λίγη Πελοπόννησος, λίγη Ακρόπολις, πολλή θάλασσα και υπεράφθονος καθαρός αέρας. Το βράδυ κουβεντούλα στο καφενείο ως τας 11 και έπειτα διάλυσις της συντροφιάς και ύπνος.
Εις το μεταξύ περίπατος άφθονος και μπάνιο. Εδώ τα κοινά αρσενικοθήλυκα λουτρά δεν καθιερώθησαν ακόμη, την δε ηθικήν αμφοτέρων των φύλων προστατεύει ένας χωροφύλαξ ο οποίος νομίζω ότι θα ήτο καταλληλότερος για να φυλάη ένα καλά εφοδιασμένον κοτέτσι».
Ευχαριστούμε τον καλό μας φίλο Γ. Μ..
Απολαύστε το:
Νεαρός αγαπημένος φίλος τιναχθείς εις ένα νησάκι του Σαρωνικού διά ν’ ανακτήση τας δυνάμεις πού έχασε από κάποιαν ασθένειαν, μου περιέγραψε την ζωήν του νησιού του εις ένα δροσερόν γραμματάκι, του οποίου το ύφος θα εζήλευαν βετεράνοι της πέννας.
«Εις το δωμάτιον πού μού έδωσαν δεν υπήρχε κουβάς να χύνω το νερό της λεκάνης, το δε λαβομάνο –πράγμα πού δεν ήξερα- εδέχετο ωρισμένο βάρος νερού. Λίγο περισσότερο επροκαλούσε τριξίματα διαμαρτυρίας και κουνήματα. Ως τώρα ήξερα ότι παραπαίουν μόνον οι μεθυσμένοι. Στο ξενοδοχείον του νησιού μας παραπαίουν και τα λαβομάνα.
Εκτός τούτου δεν υπήρχε μέρος να κρεμάσω τα ρούχα μου. Ούτε ένα καρφί στον τοίχο. Μόλις έφθασα εγύριζα μισή ώρα μέσα στο δωμάτιό μου ψόφιος από την κούρασι, με τα ρούχα μου στο χέρι σκεπτόμενος τι να κάμω: Να χρησιμεύσω εγώ για κρεμάστρα και να μείνω ξάγρυπνος κρατών τα ρούχα μου ή να τα απλώσω στο κρεββάτι και να πέσω από πάνω; Εννοείς ότι επροτίμησα το δεύτερον.
Όσον αφορά μερικά αιμοβόρα ζωΰφια πού συνηθίζουν να κατοικούν τζάμπα εις τα επαρχιακά ξενοδοχεία, έβαλα την κυρά Αναστασία και έρριξε τόσο νέφτι, ώστε όχι μόνον εγλύτωσα εγώ αλλά και αρκεταί γενεαί των μελλόντων πελατών του ξενοδοχείου.
Μ’ ερωτάς αν κάνω περιπάτους με τη βάρκα; Αυτό είνε δυσκολώτατον. Μπαίνεις σε μια βάρκα και ενώ πολύ δικαίως νομίζεις ότι θα πληρώσης για δυό τρείς βόλτες πού έκαμες έξω από το λιμάνι, έξαφνα μόλις πατήσης στην ξηρά σού ζητούν τιμήν εισιτηρίου πρώτης θέσεως επιστημονικής εκδρομής τουλάχιστον μέχρι των Καναρίων.
Κατά τα άλλα η ζωή είνε ωραία. Δεν μπορείς να φαντασθής τι φρεσκάδα! Ξυπνώ μαζύ με τα πρώτα χαμίνια του νησιού στας 6 παρά τέταρτο. Στας εξήμισυ είμαι στους δρόμους, και στας επτά βρίσκομαι μ’ ένα τεράστιο τσαμπί δροσερού, καθαρού και νόστιμου ροδίτη στα ερείπια του αρχαίου ναού. Θέαμα απ’ εκεί υπέρλαμπρο. Λίγη Πελοπόννησος, λίγη Ακρόπολις, πολλή θάλασσα και υπεράφθονος καθαρός αέρας. Το βράδυ κουβεντούλα στο καφενείο ως τας 11 και έπειτα διάλυσις της συντροφιάς και ύπνος.
Εις το μεταξύ περίπατος άφθονος και μπάνιο. Εδώ τα κοινά αρσενικοθήλυκα λουτρά δεν καθιερώθησαν ακόμη, την δε ηθικήν αμφοτέρων των φύλων προστατεύει ένας χωροφύλαξ ο οποίος νομίζω ότι θα ήτο καταλληλότερος για να φυλάη ένα καλά εφοδιασμένον κοτέτσι».
Ευχαριστούμε τον καλό μας φίλο Γ. Μ..