Στη δυτική πλευρά του Λυκαβηττού υπάρχει ένα εκκλησάκι, άγνωστο στο ευρύ κοινό, που αν δεν υπήρχε η θέα σε όλη την Αθήνα, θα έκανε όποιον βρισκόταν στην αυλή της να νιώθει ότι βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι. Ο λόγος για τους Αγιους Ισίδωρους.
Οι Aγιοι Ισίδωροι είναι ένα μικρό εκκλησάκι μονόκλιτου βασιλικού ρυθμού, κολλημένο ακριβώς επάνω στον κομμένο βράχο, με ξύλινη στέγη που καταστράφηκε από πυρκαϊά το 1930 και κτίστηκε ξανά εκ βάθρων ένα χρόνο αργότερα. Τα όρια ωστόσο του κτίσματος και του σπηλαίου είναι σε πολλά σημεία δυσδιάκριτα, αφού φαίνεται λες και ο βράχος έχει «καταπιεί» ένα μέρος της εκκλησίας. Εκτός από το ιερό, οι τοίχοι της εκκλησίας δεν είναι διακοσμημένοι με εικόνες και φαίνεται πως η λιτότητα στην εσωτερική κατασκευή ήταν πάντα το ζητούμενο.
Η καταπράσινη αυλή του σε συνδυασμό με την τοποθεσία κάνει όποιον βρίσκεται εκεί να νομίζει ότι βρίσκεται σε κάποιο χωριουδάκι στην επαρχία.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Οι Aγιοι Ισίδωροι είναι ένα μικρό εκκλησάκι μονόκλιτου βασιλικού ρυθμού, κολλημένο ακριβώς επάνω στον κομμένο βράχο, με ξύλινη στέγη που καταστράφηκε από πυρκαϊά το 1930 και κτίστηκε ξανά εκ βάθρων ένα χρόνο αργότερα. Τα όρια ωστόσο του κτίσματος και του σπηλαίου είναι σε πολλά σημεία δυσδιάκριτα, αφού φαίνεται λες και ο βράχος έχει «καταπιεί» ένα μέρος της εκκλησίας. Εκτός από το ιερό, οι τοίχοι της εκκλησίας δεν είναι διακοσμημένοι με εικόνες και φαίνεται πως η λιτότητα στην εσωτερική κατασκευή ήταν πάντα το ζητούμενο.
Η καταπράσινη αυλή του σε συνδυασμό με την τοποθεσία κάνει όποιον βρίσκεται εκεί να νομίζει ότι βρίσκεται σε κάποιο χωριουδάκι στην επαρχία.
