Τα ταβερνάκια ή διαφορετικά τα καπηλειά της Αθήνας εκείνα τα χρόνια είχαν την δική τους χάρη το δικό τους άρωμα .
Καμμία σχέση με τις σημερινές ταβέρνες που όσο και να προσπαθούν με διάφορα
φτιασίδια...ταμπέλες ρετρο...δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στα παλιά...με τίποτα.
Στην Πλάκα τότε όμορφες εικόνες ...ρομαντισμός...κάτω από την Ακρόπολη...
Τα ταβερνάκια της με τις αυλές με τις μυρουδιές ...και δεν ήταν λίγες...
Νυχτολούλουδο....γαζία...τενεκέδες-γλάστρες που έγραφαν "φέτα ολόπαχη"
με γαρδένιες μέσα η τσίκνα σε έπιανε αμέσως από τα τηγανιτά κολοκυθάκια...
τα μπακαλιαράκια...
καπνός και τον κάπελα με την άσπρη ποδιά δεμένη γύρω από την μέση του...
"...περάστε καθίστε όπου θέλετε..."
"...ήρθαμε για το κρασί σας...ακούσαμε τα καλύτερα..."
Φυσικά η ρετσίνα ήταν ο κράχτης για το καλό καπηλειό και αυτό το γνώριζαν όλοι....
Μέσα τα βαρέλια κοντά στα τραπέζια με ονομασίες...
"...θα σας βάλω από το γιοματάρι προ ημερών το ανοίξαμε είναι λίγο θολό ...περιμένουμε το βοριαδάκι για να ξελαμπικάρει...έχει γεύση όμως...δοκιμάστε..."
Και φυσικά πρώτος θα δοκίμαζε ο "χημικός"της παρέας..μια γουλιά στο στόμα
κροτάλισμα της γλώσας....έκφραση προσώπου καλή...νεύμα...καθόμαστε....
Οι μεζέδες μικρή σημασία θα είχαν....
Κάθε γειτονιά θα είχε το ταβερνάκι της το καπηλειό της ....Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το τραπέζι δεν γέμιζε με κρέατα όπως σήμερα του τύπου
"...βάλε ένα κιλό παϊδάκια...μια χοιρινή...δύο μοσχαρίσιες..."
Πρόσεχε την χοληστερίνη ο κοσμάκης;
Ποιός την ήξερε αυτήν τότε...
Από το πορτοφόλι του ξεκινούσε η υγιεινή διατροφή....
Έβλεπες πάνω στο τραπέζι στο μικρό το ταβερνάκι Σαββατόβραδο που θα πήγαιναν
δύο τρείς οικογένειες από την γειτονιά....
γίγαντες...φάβα....σκορδαλιά....μπακαλιάρο τηγανιτό....ελιές....κολοκυθάκια
τηγανιτά που τα βούταγες στην σκορδαλιά....σαλάτα .
Και στην ζούλα έφερνες και κάτι από το σπίτι και το έβαζες στην μέση.
Για τα παιδιά εξαίρεση ...ψητό κατσαρόλας με μακαρονάδα ενισχυμένη και ένα άδειο
πιάτο για να μοιραστεί στα δύο...
Ήταν ξεγυρισμένες οι μερίδες οπότε βολευότανε η κατάσταση.
Κάποια στιγμή ο τροβαδούρος θα ξεκρεμούσε από τον τοίχο την κιθάρα
και θα άρχιζε το τραγούδι ....στη συνέχεια θα περνούσε με το πιατάκι
από τραπέζι σε τραπέζι για να βγάλει τα προς το ζειν...
όχι δεν το έβλεπε κανένας αυτό σαν επαιτεία.
"Ε ρε τα χρόνια πως περνούν
γκριζάρουν τα μαλλιά μας
Μπορεί τα χρόνια να περνούν
μα δε γερνά η καρδιά μας
Θυμάμ’ εγώ θυμήσου εσύ
ε ρε παλιέ μου φίλε
κάπελα βάλε μας κρασί
και μια κιθάρα στείλε...."
πίσω στα παλιά