Την περίοδο του Γεωργίου Α` ένα ατμοκίνητο αντλιοστάσιο με δεξαμενή στο άνω μέρος χρησίμευε για την άντληση και αποθήκευση νερού από το πηγάδι στην οδό 2ας Μεραρχίας (τότε οδός Αιγέως). Η χρήση του γίνονταν κυρίως από τον Δήμο για τις ανάγκες ποτίσματος μέχρι την Τερψιθέα. Αυτή η τρόμπα, όπως την αποκαλούσαν οι κάτοικοι, έγινε ένα σημείο αναφοράς για τον Πειραιά, και έτσι η περιοχή γύρω της επικράτησε να αποκαλείται Τρούμπα (από παραφθορά της λέξης τρόμπα).
Από την Κατοχή και μετά η συνοικία της Τρούμπας άρχισε να μεταλλάσσεται.
Η γειτνίαση της με το λιμάνι, την κάνει πέρασμα για ναυτικούς και ναυτεργάτες. Σε λίγο καιρό ανοίγουν στη περιοχή κέντρα διασκέδασης. Στη συνέχεια η πολυκοσμία μεταφέρει εκεί του τεκέδες της εποχής που βρίσκονται στα Βουρλά, πίσω από τον σημερινό Άγιο Διονύσιο.
Η Τρούμπα αρχίζει να ταυτίζεται με τα κακόφημα στέκια από τα μέσα της της δεκαετίας του `50 και μετά. Η άφιξη του 6ου Αμερικανικού Στόλου στον Πειραιά έκανε πολλούς να ζητωκραυγάζουν «καλώς ήρθε το δολάριο». Στην ήδη επιβαρυμένη περιοχή προστέθηκαν καμπαρέ, κινηματογράφοι και πολλοί οίκοι ανοχής που άνοιγαν διαρκώς επωφελούμενη την «άνθηση του αγοραίου έρωτα».
Αν ξεφυλλίσει κανείς τις εφημερίδες του `60 θα βρει πολλά δημοσιεύματα που αναφέρονται σε διάφορες “περίεργες” δολοφονίες στην Τρούμπα. Η συνήθης δικαιολογία ήταν οι καθημερινές συμπλοκές που είχαν οι «προστάτες» για τις ιερόδουλές, ή διαπληκτισμοί και διαφωνίες με πελάτες που κατέληγαν σε αιματηρές συμπλοκές.Ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα «Εμπρός» τον Φεβρουάριο του 1963 χαρακτηρίζει την Τρούμπα ως συναγωνιστή του αμερικανικού «Σόχο» και αναφέρει:
«Τρεις κάθετοι δρόμοι διασταυρώνονται στην καρδιά της Τρούμπας: η Φιλελλήνων, η Σκουζέ και η 2ας Μεραρχίας με την Νοταρά και Φίλωνος και δεξιώτερα, στη στροφή της Φίλωνος, ένα παλαιό καταφύγιο των αλητοεπαιτών, ο κινηματογράφος «Ηλύσια». Σπάνια θα δη ο επισκέπτης γυναίκα σ’ αυτούς τους κινηματογράφους. Κάπου – κάπου, σημειώνεται η παρουσία κάποιας τροτέζας του λιμανιού, που «άραξε» εκεί, για κάμποσες ώρες στριμωγμένην πλάι στους σκυθρωπούς συγκαθημένους της…Οι γυναίκες συνηθίζουν να πίνουν μαζί με τους ναυτικούς. Δουλεύουν «κονσομασιόν». Προσποιούνται πως πίνουν κάποιο άχρωμο ή κοκκινωπό ποτό συνήθως, το οποίον ο σύντροφος της πληρώνει 60 δραχμές το ένα! Το ποτό αυτό συχνά είναι νεράκι καθαρό και άλλοτε τσάι ή νερό χρωματισμένο. Δυο άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, που έσμιξαν μεσ’ στη νύχτα, ο ένας για να ξεχάση την αρμύρα και τη μανία της θάλασσας κι’ ο άλλος για να δουλέψη! Η διασκέδασι τελειώνει όταν ο ναυτικός δεν έχει πια ούτε δεκάρα στην τσέπη του και η γυναίκα πηγαίνει να εισπράξη τα ποσοστά της απ’ το ταμείο του καμπαρέ… Αλλ΄εκτός των 57 «σπιτιών», τα οποία αναφέρονται στα αρχεία της Αστυνομίας Πειραιώς, υπάρχουν κι’ άλλα καμμιά 40 στην γύρω περιοχή με ισάριθμές εταίρες, οι οποίες όμως δεν είναι «δηλωμένες» στο Τμήμα Ηθών και «δουλεύουν» παρανόμως..»
Το 1967 ο δήμαρχος Πειραιώς Αριστείδης Σκυλίτσης αποφασίζει την απαγόρευση όλων των δραστηριοτήτων στην περιοχή. Από πολλούς βέβαια η απόφαση χαρακτηρίστηκε αναγκαστική, ως ένας τρόπος του απριλιανού καθεστώτος να συμμαζέψει την ανεξέλεγκτη κατάσταση που επικρατούσε στο Λιμάνι. Όμως δεν ήταν μόνο οι συνθήκες γκέτο που είχαν δημιουργηθεί για τους Πειραιώτες. Όσο η εγκατάσταση ναυτιλιακών εταιρειών στην Ακτή Μιαούλη που έδινε το έναυσμα για ανάπτυξη της περιοχής.
Με συστηματική δράση το Λιμενικό κατάφερε να έχει μέχρι το 1970 τον πλήρη έλεγχο της Τρούμπας. Τα περισσότερα νυχτερινά κέντρα και τα καταγώγια της εποχής κατεδαφίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Το κράτος κερδίζει πανηγυρικά τον έλεγχο της περιοχής με την ανέγερση στο κέντρο της άλλοτε Τρούμπας του Δικαστικού Μεγάρου Πειραιώς, διευθύνσεων του ΝΑΤ και του Υπουργείου Ναυτιλίας. Στα μέσα του `80 λειτουργούσαν στη περιοχή ελάχιστα μπαρ και ταβέρνες.
Την ιστορία της Τρούμπας συνθέτουν βέβαια και λαϊκά τραγούδια εποχής:
“Χρόνια μες΄ τη Τρούμπα / μαγκίτης κι αλανιάρης / ρώτησε να μάθεις / κι υστέρα να με πάρεις“ έγραψε ο Μάρκος Βαμβακάρης.
“Τα όνειρά σου τα παλιά / σ΄ ένα μαντήλι ‘δέστα / η Τρούμπα δεν υπάρχει πια / και μη γυρεύεις ρέστα“, με τον Μπαγιαντέρα να προσθέτει: “Η Τρούμπα τώρα έρημη / χωρίς παλικαράκια / οι δρόμοι της ρημάξανε / χάθηκαν τα βλαμάκια”.
Σήμερα το τοπωνύμιο που έχει ξεχαστεί χρησιμοποιείται μονό περιπαικτικά από τους παλαιότερους Πειραιώτες για την συνοικία γύρω από την οδό Φίλωνος και 2ας Μεραρχίας.
http://astyries.com
http://astyries.com