ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
Τον παλιό καλό καιρό , που ήμασταν ..” βασιλιάδες “ χωρίς..βασίλειο , που μας έλειπαν όλα , και που τα παιδιά έπαιζαν ακόμα στις αλάνες , τα όμορφα εκείνα τα μη…μηχανο..ηλεκτρονικά παιχνίδια , μέσα στα πολλά παιχμίδια μας ήταν φυσικά και οι…μπίλιες .
Δίναν και..παίρναν λοιπόν , οι ..μπίλιες (..γκαζές η βόλους , τις λέγαν οι..πρωτευουσιάνοι ) γιαλένιες , αλλά και σιδερένιες , από..ρουλεμάν , που ήταν και πιο σπάνιες , ελλείψει..αυτοκινήτων βλέπεις , αλλά οι πιο..γνωστές και διαδεδομένες , ήταν φυσικά οι .. ιδιοκατασκευαζόμενες , οι χειροποίητες , χαντ..μέιντ που λέμε και στα..Ελληνικά ..χωματένιες
Αυτές τις φκιάχναμε μόνοι μας από..γλίνα , τώρα θα με ρωτήσετε τι είναι η γλίνα ; και με το δίκιο σας , η γλίνα λοιπόν είναι μια περίεργη φαιοπράσινη πυκνή λασπώδης μάζα μάλλον αργιλώδης , μια λάσπη πυκνή δηλαδή , που συνήθως υπήρχε σε υγρά σημεία , κοντά σε βρύσες , αυτή λοιπόν την βγάζαμε και την κάναμε βόλους , τις αφήναμε στον ήλιο να στεγνώσουν και είχαμε μπίλιες , πρώτης τάξεως , γιατί κακά τα ψέματα , τα λεφτά την εποχή εκείνη δεν ..έτρεχαν κι’ απ’ τα..μπατζάκια μας , γι’ αυτό τις γυάλινες , τις..γυαλένιες όπως τις λέγαμε , τις είχαμε σαν κάτι..ξεχωριστό , όπως είχαμε τα καλά μας..παπούτσια , σάμπως είχαμε..και δεύτερα , και ο αριθμός των..γυαλένιων αποτελούσε ακαταμάχητο..τεκμήριο της οικονομικής κατάστασης του καθενός μας..υπήρχαν από τότε ..τεκμήρια βλέπετε…
Το ..θησαυρό μας , αυτό , τον είχαμε σε σακουλάκια , χώρια οι γυαλένιες , χώρια οι..γλινένιες , και το άθροισμά τους , ο συνολικός δηλαδή αριθμός της μπιλιο..περιουσίας μας , μας έδινε και την ανάλογη ..θέση στην ιεραρχική.. κατάταξη της γειτονιάς μας αλλά και του χωριού , ως προς την ποσότητα βέβαια , γιατί η..ποιοτική κατάταξη των ..παιχτών , είχε φυσικά άλλα κριτήρια , με πρώτο και καλύτερο τη…δεξιοτεχνία ..
Η δεξιοτεχνία ήταν αποτέλεσμα πολλών..παραγόντων , πρώτα – πρώτα το..ταλέντο , το σταθερό χέρι , οι καλές μπίλιες , η αυτοσυγκέντρωση αλλά κυρίως η εξάσκηση ,κάτι που το ‘βλεπες αμέσως κοιτάζοντας τα χέρια μας , απ’ τους καλύτερους ..μπιλιαδόρους της εποχής μας , ήταν ο Νίκος ο Λατσούδης , συνομήλικος και συμμαθητής μας , το χέρι του οποίου οι ράχες του μέσου και του παράμεσου , στο δεξί του χέρι , είχαν , κα θα ‘χουν ακόμα πιστεύω , …κάλους , απ’ το ακούμπημα χάμω , γιατί το χέρι ακουμπούσε , όταν..σημάδευες..
Όπως είπαμε λοιπόν τις χωματένιες μπίλιες , τους ..βόλους , τους φκιάχναμε μόνοι μας , υπήρχαν βέβαια και στο..εμπόριο , αλλά προτιμούσαμε τις..χειροποίητες , ελλείψει και…χρημάτων , την πρώτη και..μοναδική ύλη , για την κατασκευή τους την παίρναμε από συγκεκριμένα για κάθε .. γειτονιά ..Γλινωρυχεία , εμείς π.χ , που μέναμε στο κέντρο του χωριού , είχαμε τη βρυσούλα , στο Σκατόρεμα , τη Βουλωμένη , όπως τη λένε τώρα , και φυσικά την άλλη βρύση που είναι παρακάτω , στον Κούστη .
Μη φαντασθείτε βέβαια , πως τα ..γλινοαποθέματα ήταν..ατέλειωτα , όχι , αντίθετα , ήταν περιορισμένα και γι΄αυτό ..περιφρουρούσαμε τις..γλινο..πηγές μας , απ’ τις..επιθέσεις παιδιών από άλλες γειτονιές , όταν λοιπόν τέλειωνε το απόθεμα στη βρυσούλα , πηγαίναμε παρακάτω στον Κούστη και λύναμε το πρόβλημά μας .
Η βρύση του “ Κούστη “ , όπως είναι σήμερα , εγκαταλειμμένη και πνιγμένη στ’ αγκάθια και τα αγριόχορτα ..Αν όμως καθαρ’ισεις λίγο τα αγκάθια γύρω – γύρω , και τα αγριόχορτα , ξύνοντας λίγο το χώμα γύρω απ’ το καλάνι , όλο και θα βγάλεις γλίνα , γιατί τώρα πια δεν υπάρχει…ζήτηση , οπότε τα αποθέματα της φύσης παραμένουν …![]()
Το βασικό λοιπόν είδος , αυτές απ’ τον πηλό , τις είχαμε , κι’από κει και πέρα , αν υπήρχε κανένα…πενηνταράκι , αγοράζαμε και καμιά γυαλένια , που υπήρχαν σε μεγάλη ποικιλία , άσπρες , άχρωμες , πολύχρωμες , ό,τι βάζει ο νους σας .
Oι μπίλιες , ήταν ένα παιχνίδι που εύκολα μπορούσε να παιχτεί οπουδήποτε , οποτεδήποτε και από οποιονδήποτε , συνήθως το παίζαμε στις..γειτονιές μας , εμείς , η ταπεινότητά μου , ο Γιάννης Ανέστος , Χρήστος Πέτρου , Μιλτιάδης Κασίδης , Μίμης Πίτσιος , Τάκης Ανδρίτσος , Νίκος Λατσούδης , τα Τεμπελάκια , εκεί γύρω απ’ τ’ Αλωνάκι , πίσω απ’το Λατσουδαίϊκο , στο γυμναστήριο του Γυμνασίου , αλλά πολλές φορές ..ξανοιγόμασταν και παρά πέρα , στον Ψαλά , στις Λάκκες , τα παιδιά τώρα απ’ το Βαρούσι , είχαν δική τους γειτονιά και έπαιζαν εκεί , κυρίως πίσω απ’ τον Άι Γιώργη , όπως επίσης τα παιδιά που έμεναν κοντά στην Παναγία , έπαιζαν στο αλώνι που είναι πίσω απ’ την εκκλησία , κάτι που έκαναν και τα παιδιά του Ψαλά , που είχαν σαν παιχνιδότοπους , τη λάκκα μπροστά στα Σαψαραίϊκα όπως επίσης και αυτή που είναι πίσω απ’ το Γυμνάσιο .
Στη δικιά μας γειτονιά καλύτερος στο ΄”σημάδι “στις μπίλιες .όπως και παραπάνω είπαμε , ήταν ο Νίκος ο Λατσούδης , που το χέρι του , απ’ το πολύ παιχνίδι είχαν κάνει κάλους , στο σημείο που ακουμπούσε στο χώμα για να πετύχει καλό σημάδι .
Σήμερα δεν ξέρω αν και σήμερα εξακολουθούν τα παιδιά να παίζουν παιχνίδια με μπίλιες , αν και μου φαίνεται απίθανο , με τόσα άλλα παιχνίδια που έχουν , αλλά θα ήταν υπέροχο ένα..” τουρνουά “ μπιλιαδόρων που να μπορούν να το παρακοιλουθήσουν παλιοί και΄..νέοι , πάρτε όμως μια ..γεύση απ’ το όμορφο αυτό παιχνίδι , βέβαια όπως παιζόταν σε νεότερες εποχές ..