Διαφήμιση του 1933 για το μεγάλο αγαθό της επικοινωνίας...
"...οικονομεί χρόνον..."
Ας έρθουμε στην δεκαετία του ΄50 που τότε το τηλέφωνο δεν ήταν για όλους...
Ο ψιλικατζής και ο ΕΒΓΑΤΖΗΣ σαν σωστοί επαγγελματίες είχαν
ΤΗΛΕΦΩΝΟΝ ΔΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ και δίπλα ένα μπλοκάκι και ένα μολύβι για να γράφουν τα μηνύματα που αφορούσαν τους καλούς πελάτες.
Τηλεφωνικός θάλαμος στη συνέχεια και περίμενε ο επόμενος και χτύπαγε την πόρτα
στον φλύαρο να τελειώνει.
Ακόμα και καρτ ποστάλ ..."...σου εύχομαι χρόνια ευτυχισμένα..."φυσικά με φόντο τα καλώδια και το τηλέφωνο...
Στην αυλή η σπιτονοικοκυρά είχε τηλέφωνο με μακρύ καλώδιο και το έβγαζε στο πρεβάζι του παραθύρου για να αποφεύγει τα σούρτα φέρτα των νοικαρέων.
"...κυρά Λίτσα τηλέφωνοοοο..."και έτρεχε αυτή και μίλαγε φωνάζοντας.
Όταν νοίκιαζες μεταξύ των άλλων "προσόντων"της κάμαρας σου έβαζαν και την εξυπηρέτηση του τηλεφώνου
ότι μπορούσες να το δίνεις σε συγγενείς...για ώρα ανάγκης.
Η κλασσική μαύρη συσκευή βαρειά με τον δίσκο να γυρίζει γρυλίζοντας.
Συνήθως δεν μιλούσαν στο τηλέφωνο...φωνασκούσαν οπότε άκουγες τα πάντα
και το απόγευμα στο μάζεμα στα σκαλάκια της αυλόπορτας η γειτονιά σχολίαζε
όσα άκουσε αλλά και όσα έβγαιναν σαν είδηση...από τα συφραζόμενα.
"...πρέπει να τον κερατώνει η ξεδιάντροπη (παντρεμένη)...πολλά σου ξου μούξου
την ακούω και μόλις πάω κοντά (για να ακούει καλύτερα) το κλείνει αμέσως..."
Τα φανταράκια όταν έπαιρναν άδεια έδιναν το παρόν τηλεφωνόντας στο ψιλικατζίδικο αφήνοντας μήνυμα για την σκορδόπιστη.
Όταν κάποιος στην γειτονιά έβαζε τηλέφωνο ήταν είδηση...
πίσω στα παλιά